Ondskan / Evil - Mikael Håfström (2003)

Evil

Ο Erik Ponti είναι μαθητής Λυκείου. Η βίαιη συμπεριφορά του, θα έχει ως αποτέλεσμα να τον αποβάλλουν και να τον στείλουν εσωτερικό σε ιδιωτικό σχολείο. Εκεί, έχει να αντιμετωπίσει ένα διαφορετικό σύστημα σωφρονισμού, όχι από τους καθηγητές, αλλά από μία ομάδα μαθητών.

Ο Σουηδός Mikael Håfström (1408, The Rite, Escape Plan), λίγα χρόνια πριν κατακτήσει το Hollywood, γυρίζει την πρώτη του επιτυχημένη ταινία στην γενέτειρά του (οι δύο προηγούμενες μεγάλου μήκους έμειναν στην αφάνεια), η οποία είναι βασισμένη στο ημι- βιογραφικό βιβλίο του Jan Guillou. 

Στη σκηνή έναρξης, ακούμε το μαστίγωμα του Erik από τον βάναυσο πατέρα του, που για εκείνον δεν πίπτει λόγος παρά μόνο ράβδος, και στη συνέχεια βλέπουμε τον ίδιο να ξυλοκοπεί αγρίως ένα συμμαθητή του. Κι αυτό είναι μία τρανή απόδειξη ότι τις περισσότερες φορές η βία φέρνει βία. 

Μία φαινομενικά αξιοπρεπής οικογένεια, όπου ο πατέρας απαιτεί τρόπους στο τραπέζι κι η μητέρα παίζει πιάνο ενώ ο γιος κακοποιείται. Και μετά από αυτό, έρχεται η εισαγωγή του στο ιδιωτικό σχολείο με ένα σαδιστικό σύστημα σωφρονισμού, που εδώ ο καθηγητής σκύβει το κεφάλι και αφήνει μία ομάδα μαθητών να κινεί τα νήματα και να επιβάλλει κανόνες ηθικής με τον πιο ανήθικο τρόπο.

Ένα κοινωνικό δράμα εξελίσσεται σε μία διδακτική ιστορία για τις ανθρώπινες συμπεριφορές, όταν μέσα σε κλειστές ομάδες ή κοινωνίες, εκμεταλλεύονται την εξουσία που τους δίνεται. 

Πολύ καλές ερμηνείες από τους νεαρούς πρωταγωνιστές, καλογυρισμένη ταινία, αλλά κάποιες λεπτομέρειες θεωρώ πως ήταν περιττές, και το σενάριο χαλάρωνε αρκετά σε σημείο που δεν πρόσεχα την εξέλιξη της ιστορίας. 

Θα προτιμούσα επίσης να ήταν περισσότερο βίαιη 
(χωρίς να θέλω φανώ σαδίστρια  ). 

Σε γενικές γραμμές είναι μία ταινία must see αλλά το 7,9 στο IMDb, πιστεύω πως είναι πολύ υψηλό.

Antikörper / Antibodies - Christian Alvart (2005)

Antibodies

Ένας serial killer 13χρονων αγοριών, συλλαμβάνεται στο Βερολίνο, ύστερα από επιτυχημένη εισβολή της αστυνομίας στο σπίτι του. Σ' ένα χωριό, ένας αστυνομικός ερευνά την υπόθεση δολοφονίας ενός κοριτσιού. Αναλαμβάνει την ανάκριση του serial killer γιατί είναι πεπεισμένος ότι εμπλέκεται στη δολοφονία.
 
Γερμανικό αστυνομικό θρίλερ από τον Christian Alvart (Case 39, Pandorum). 

Δεν χρειάζεται να υπεραναλύσω. 

Καλή σκηνοθεσία, καλή πλοκή, αρκετά κλισέ βέβαια. 

Το ύφος και ο τρόπος κινηματογράφισης θα σου θυμίσει The Silence of the Lambs. 

Δεν υπάρχει λόγος να μη το δεις.

August: Osage County / Αύγουστος - John Wells (2013)

August: Osage County

Τρεις αδελφές συγκεντρώνονται στο σπίτι των γονιών τους, αναζητώντας μαζί με τους κοντινούς συγγενείς τον πατέρα τους, ο οποίος έχει να δώσει σημάδια ζωής για μέρες. Η συμπεριφορά της καρκινοπαθούς και εθισμένης στα χάπια μητέρας τους, δυσκολεύει περισσότερο την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα.

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ και Τόνυ, θεατρικό έργο του Tracy Letts, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη σε σενάριο του ιδίου και σε σκηνοθεσία του John Wells (Shameless, The Company Men). 

Η ιστορία εξελίσσεται στο Osage της Oklahoma, το μήνα Αύγουστο, που μέσα στη ζέστη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα ενός δύσκολου καλοκαιριού για την δυσλειτουργική οικογένεια των Weston, οι αποκαλύψεις έχουν τον πρώτο λόγο. 

Ένα σχεδόν αστείο και ήπιων τόνων Festen - The Celebration του Thomas Vinterberg, με σαπουνοπερίστικη διάθεση (θα μπορούσε άνετα να είναι σήριαλ), αρκετά βαρετό για τον πιο mainstream σινεφίλ, με πολύ καλή φωτογραφία κι απίστευτα ταιριαστά χρώματα που σε παραπέμπουν σε Καλοκαίρι, καλογυρισμένη, με βασικούς ήρωες, μερικούς τσαλακωμένους χαρακτήρες εξωτερικά και κυρίως εσωτερικά. 

Σε γενικές γραμμές είναι μία ταινία που δίχασε κοινό και κριτικούς για το αν είναι καλή ή όχι. 

Βέβαια, το δυνατό χαρτί, σε αυτή την περίπτωση είναι άλλο (και γι' αυτό θα τη δεις άλλωστε). Οι ερμηνείες. Οι δυνατές ερμηνείες από σχεδόν όλο το cast, που δεν χάνουν στιγμή την αυθεντικότητα ενός θεατρικού, γι αυτό και είναι αρκετά υπερβολικές σε κάποια σημεία, χωρίς να είναι κακό αυτό. 

Την παράσταση κλέβει για ακόμα μια φορά, η συγκλονιστική Meryl Streep, αλλά και η Julia Roberts (ανέκαθεν είχα αδυναμία και στις δύο), οι οποίες είναι υποψήφιες στα φετινά Oscars. 

The book thief / Η κλέφτρα των βιβλίων - Brian Percival (2013)

The Book Thief

Η Liesel, είναι ένα ξεχωριστό κορίτσι με αστείρευτο κουράγιο, που δίνεται για υιοθεσία σε ανάδοχη οικογένεια, στη Γερμανία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Με την υποστήριξη της νέας της οικογένειας και την προτροπή του Max, ενός νεαρού Εβραίου πρόσφυγα που η οικογένειά κρύβει στο υπόγειό της, η Liesel μαθαίνει σιγά-σιγά να διαβάζει και η δύναμη των λέξεων και της φαντασίας γίνεται ο μοναδικός τρόπος διαφυγής από την ταραχώδη κατάσταση που επικρατεί.

Ο Brian Percival (Downton Abbey), μεταφέρει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Markus Zusak στον κινηματογράφο. 

Βλέποντας, στο cast ονόματα όπως ο Geoffrey Rush και η Emily Watson, καταλαβαίνεις αμέσως ότι θα δεις καλή ταινία. Βέβαια, ο βασικός ρόλος ανήκει στην μικρή Καναδέζα Sophie Nélisse που από νωρίς έδειξε το ταλέντο της στο Monsieur Lazhar - O exairetikos kyrios Lazhar. 

Αξιοπρεπέστατες ερμηνείες όπως ήταν αναμενόμενο και μία πολύ αξιόλογη σκηνοθεσία με εξαιρετικά χιονισμένα τοπία. 

Είναι μία ιστορία που καταδικάζεται στην ουσία από τα πρώτα λεπτά (όπως κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή από τα πρώτα λεπτά επίσης), γιατί ο θάνατος είναι ο αφηγητής, αλλά παρ' όλα αυτά, σου προκαλεί όμορφα και γλυκά συναισθήματα και παρακολουθείς ευχάριστα τα 131 λεπτά διαρκείας. 

Το μόνο που εμένα προσωπικά, με ''ενόχλησε'' στην ταινία, είναι το γλωσσικό στοιχείο. Δεν καταλαβαίνω γιατί μία ταινία που η ιστορία της εκτυλίσσεται στη Γερμανία, να πρέπει να έχει και την αγγλική και τη γερμανική γλώσσα. Ή κάνεις μία γερμανική παραγωγή μόνο με Γερμανούς ηθοποιούς ή γυρνάς εξ' ολοκλήρου μία ταινία στα αγγλικά με το cast που ήδη υπάρχει. Δική μου παραξενιά, αυτή, δεν επηρεάζει την ποιότητα της ταινίας.

Her - Spike Jonze (2013)

Her

Στο κοντινό μέλλον στο Λος Άντζελες, ένας μοναχικός άνδρας, που βγάζει τα προς το ζην γράφοντας προσωπικά γράμματα για λογαριασμό άλλων, όντας μόνος μετά από έναν αποτυχημένο γάμο, αποφασίζει να αγοράσει ένα προηγμένο λειτουργικό σύστημα, το οποίο ανταποκρίνεται στις προσωπικές ανάγκες κάθε χρήστη καθώς αποτελεί μια διαισθητική και μοναδική οντότητα. Ενεργοποιώντας το, γνωρίζει τη Samantha, μια χαρούμενη γυναικεία φωνή που αποδεικνύεται διορατική, ευαίσθητη και αστεία. Όταν όμως οι ανάγκες και οι επιθυμίες της μεγαλώνουν, σε συνδυασμό με τις δικές του, η φιλία τους βαθαίνει και μια ασυνήθιστα ρομαντική διάθεση αναπτύσσεται μεταξύ τους.

Ο Spike Jonze των Being John Malkovich και Adaptation, επιστρέφει με ένα φουτουριστικό αισθηματικό δράμα, με πρωταγωνιστές, τον Joaquin Phoenix σ' ένα συγκινητικό και χωρίς υπερβολές one man show και την Scarlett Johansson που δανείζει την υπέροχη φωνή της (για την οποία βραβεύτηκε) στη Samantha. 

Μία πραγματικά ιδιόρρυθμη ταινία, που εξερευνά τα θέματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος στην καθημερινή του επαφή με τους γύρω του, πόσο μάλιστα όταν αυτή η επαφή, έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολη λόγω της τεχνολογίας, η οποία έχει τη δύναμη να μεγαλοποιήσει μέσα σου συναισθήματα και να σε αποξενώσει από τον πραγματικό κόσμο. 

Εγώ βέβαια, αντιμετώπισα αλλιώς την ιστορία και την παρακολούθησα σαν μία παραβολή για τις ερωτικές σχέσεις, όπου η αγάπη κι ο έρωτας για τον καθένα μας, δεν μπαίνει σε καλούπια, ούτε μας κάνει να σκεφτόμαστε λογικά, ειδικά όταν εμείς ύστερα από μία μεγάλη ερωτική απογοήτευση, στην ανάγκη μας να αγαπηθούμε και να ξεχάσουμε, εξιδανικεύουμε μέσα μας αυτό που μας προσφέρεται την δεδομένη στιγμή, αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια και ωθούμε τους εαυτούς μας να συμβιβαστούν με το ασυμβίβαστο. 

Δύσκολη προβολή αν δεν είσαι ιδιαίτερα ρομαντικός ή υπομονετικός , αλλά η φωτογραφία και η σκηνοθεσία σε συνδυασμό με το soundtrack, μετατρέπουν την ταινία σε ένα πανέμορφο και συγκλονιστικό video clip μεγάλου μήκους, γεγονός που θα σε αποζημιώσει για τυχόν τρύπες στο σενάριο.

Dallas buyer's club - Jean-Marc Vallée (2013)

Dallas Buyers Club

Ο Τεξανός Ron, προσβάλλεται από τον ιό του AIDS. Το φάρμακο AZT που του χορηγούν, επιδεινώνει την κατάστασή του. Μία επίσκεψή του σε μία κλινική του Μεξικού, θα του δώσει τη λύση που ζητάει.

Ο Jean-Marc Vallée (C.R.A.Z.Y., Café de Flore), μας παραδίδει ένα βιογραφικό δράμα, βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Ron Woodroof, στο Dallas του 1985, ο οποίος αποφάσισε να δημιουργήσει, μαζί με μία ομάδα ατόμων, ένα ''παράνομο'' στην ουσία σύστημα υγείας, με φάρμακα που δεν υπήρχαν ακόμη στις ΗΠΑ, για να βοηθήσει ανθρώπους που είχαν προσβληθεί κι εκείνοι από τον ιό του AIDS. 

Ο Matthew McConaughey τσαλακώνει την εικόνα του λαμπερού γόη και μαζί με τον Jared Leto στο ρόλο της τραβεστί Rayon, μας προσφέρουν ερμηνευτικά δυνατές στιγμές, ίσως τις καλύτερες της ζωής τους (εμένα προσωπικά, ο πρώτος δεν μου άρεσε ποτέ, πουθενά, οπότε respect). 

Αυθεντική σκηνοθεσία και ρεαλιστικές εικόνες της εποχής εκείνης, που ακόμα το AIDS ήταν γνωστό ως ''Gay syndrome'' η νόσος δηλαδή των ομοφυλοφίλων και της αντιμετώπισης των στενόμυαλων και ομοφοβικών μέχρι βλακείας Νοτίων, και γενικά μία επιτυχημένη σκιαγράφηση και παρουσίαση της δεκαετίας του '80. 

Βέβαια, τίποτα από αυτά δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία όσο η ιστορία καθεαυτή και οι ερμηνείες. Γι' αυτό το λόγο θα τη δεις άλλωστε.


Trivia:
Και οι δύο πρωταγωνιστές έχασαν πολλά κιλά για την ταινία, ο McConaughey πάνω από 20 και ο Leto γύρω στα 15.

Blue Jasmine / Θλιμμένη Τζάσμιν (2013)

Blue Jasmine
Μια οικονομική και μια συναισθηματική κρίση, αναγκάζει την καλομαθημένη στην πολυτέλεια Jasmine να καταφύγει από τη Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο και να ζητήσει βοήθεια από την αδερφή της.

O Woody Allen, επιστρέφει, μετά το αποτυχημένο To Rome with Love, με ένα κοινωνικό δράμα, στο ύφος των παλαιότερών του ταινιών. 

Μία γλυκόπικρη ταινία, με κάποια χιουμοριστικά στοιχεία, θα μπορούσε να πει κανείς μία ελεύθερη διασκευή του A Streetcar Named Desire. 

Η Cate Blanchett (Charlotte Gray, Veronica Guerin, Elizabeth) στο ρόλο της Jasmine, μίας κατεστραμένης, ψυχολογικά και συναισθηματικά, γυναίκας και η Sally Hawkins (Happy-Go-Lucky, All or Nothing, Vera Drake) ως Ginger, η κατώτερη κοινωνικά θετή της αδερφή, η οποία στα δύσκολα βρίσκεται δίπλα της, παρά την απαξιωτική στάση που είχε η Jasmine απέναντί της όλα τα χρόνια. 

Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο ταλαιπωρημένες γυναίκες, αλλά ένα συναισθηματικό αδιέξοδο, που η κάθε μία προσπαθεί να το αντιμετωπίσει διαφορετικά. 

Εκπληκτικές ερμηνείες και από τις δύο, από τις καλύτερες σε ταινίες του Allen, αν και εμένα προσωπικά, με άγγιξε περισσότερο η ερμηνεία της Hawkins. 

Η σκηνοθετική καθοδήγηση του αγαπημένου μας νευρωτικού δημιουργού από τη μία, και οι χειμαρρώδεις διάλογοι από την άλλη, συμβάλλουν δραστικά στην δημιουργία μίας ακόμα γουντιαλλενικής επιτυχίας. 

Όχι τόσο δυνατό όσο το περίμενα, αλλά σίγουρα αξίζει να το δεις.

The woman - Lucky McKee (2011)

The Woman

Ένας πετυχημένος δικηγόρος της επαρχίας συλλαμβάνει και προσπαθεί να «εκπολιτίσει» μία γυναίκα/τέρας που περιπλανιόταν στην Βορειοανατολική ακτή για δεκαετίες.

Μία ταινία βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Jack Ketchum.

Επιεικώς άθλιες ερμηνείες, b' movie μέχρι τα μπούνια, κακή σκηνοθεσία και ελλειπτικό μοντάζ, αλλά.... ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΛΛΑ. Η ταινία αυτή δεν είναι κάτι που βλέπεις με την παρέα σου για να περάσει η ώρα. Θα έπρεπε να αναλύεται από την ''κορφή ως τα νύχια''.

Μία σπουδή πάνω στις ανθρώπινες συμπεριφορές, την ενδοοικογενειακή βία, τα λαθεμένα πρότυπα, την εθελοτυφλία και την παθητικότητα των αδύναμων μελών μιας οικογένειας, που τους καθιστά αυτόματα το ίδιο υπεύθυνους για τις αποτρόπαιες πράξεις των δυναστών τους, και φυσικά αυτό έχει τραγικές επιπτώσεις, πού αλλού; ΠΑΝΤΑ στα παιδιά.

Είναι πολύ πεζό και επιφανειακό να κρίνεις μία ταινία για το προφανές, χωρίς να την ψάξεις σε βάθος. Δεν είναι όλα ξεκάθαρα εκ πρώτης όψεως. Πρέπει να φτάσει προς το τέλος η ταινία, για να συνειδητοποιήσεις τί πραγματικά συμβολίζει η κάθε σκηνή, η κάθε κίνηση, γιατί όλα οδηγούν σε καθοριστικά συμπεράσματα και διδάγματα. 

Αναμενόμενο τέλος, που δεν είναι άλλο από την φυσική κατάληξη μίας κτηνώδους και απολίτιστης συμπεριφοράς, πρόσεξε, όχι από τη ''γυναίκα/τέρας'' αλλά από τους υποτιθέμενους πολιτισμένους ήρωες της ταινίας.

Αν δεν θες να κουράσεις το μυαλό σου, επέλεξε κάτι πιο mainstream και κατανοητό.

(Εκφράζω ακριβώς το πώς εγώ εξέλαβα την ταινία. Μπορεί να μην ισχύει τίποτα.)

Frozen - Adam Green (2010)

Frozen

Οι υπεύθυνοι ενός χιονοδρομικού κέντρου αγνοούν το γεγονός ότι σε ένα από τα τελεφερίκ βρίσκονται τρεις νεαροί, και τους ξεχνούν στο τέλος της βάρδιάς τους. Το χειρότερο απ' όλα όμως, είναι ότι το κέντρο θα ανοίξει ξανά το επόμενο σαββατοκύριακο.

Αμερικανικό θριλεράκι αγωνίας, οπτικά αρκετά σκληρό, καλή σκηνοθεσία, φωτογραφία κλπ, αλλά οι ερμηνείες και οι διάλογοι δεν σε πείθουν ιδιαίτερα. 

Αποφεύγονται τα πολλά κλισέ αμερικανικού τύπου, ο άνθρωπος εδώ έχει να αντιμετωπίσει τη φύση και τον ίδιο του τον εαυτό και όχι κάποιον serial killer ή κάποια απειλητική οντότητα και σε κρατά ως το τέλος, παρακολουθώντας κάθε λεπτό με αγωνία. 

Με απλά λόγια, δεν βαρέθηκα, το είδα άνετα και σε γενικές γραμμές μου άρεσε αρκετά (αν και δεν συμφωνούν πολλοί με την άποψή μου). 

Μπορεί να θεωρηθεί μονότονο από την άποψη ότι είναι μία ταινία με πρωταγωνιστές τρία μόνο άτομα, αλλά αξίζει σίγουρα μία προβολή.

12 years a slave / 12 χρόνια σκλάβος - Steve McQueen (2013)

12 Years a Slave : The extraordinary true story of Solomon Northup

Ένας Αφροαμερικανός οικογενειάρχης, ο οποίος ζει ελεύθερος στην προεμφυλιακή Νέα Υόρκη, θα απαχθεί από δουλεμπόρους και θα πουληθεί ως σκλάβος σε μια φυτεία του Νότου, χωρίς να μπορεί να αποδείξει την αληθινή του ταυτότητα.

Ο Steve McQueen επιστρέφει με ένα βιογραφικό και αντιρατσιστικό δράμα, βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Solomon Northup. 

Μία καλογυρισμένη ταινία, όπως και οι προηγούμενες ταινίες του Βρετανού σκηνοθέτη, με προσεγμένη κινηματογράφηση και ρεαλιστική σκηνοθεσία, εξαιρετικό καδράρισμα με μακρινά και κοντινά πλάνα και απίστευτη θεατρικότητα. 

Στα συν της ταινίας επίσης, το cast από Paul Dano, Michael Fassbender, Brad Pitt, Benedict Cumberbatch. O Chiwetel Ejiofor (Children of Men, 2012, American Gangster), αξιοπρεπέστατος στο ρόλο του Solomon, χωρίς υπερβολές, αλλά αυτή που πραγματικά δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας είναι η νεαρή Lupita Nyong'o. 

Η ταινία όμως, έχει ένα βασικό μειονέκτημα. Αν και είναι 134 λεπτά, ένιωσα σε αρκετά σημεία πως μένει ανολοκλήρωτη, πως ήθελε ένα βήμα ακόμη για να γίνει άψογη. 

Σε γενικές γραμμές, είναι από τις καλύτερες ταινίες του μήνα (τουλάχιστον), αλλά και πάλι για μένα το αριστούργημα του McQueen, συνεχίζει να είναι το Hunger.

Wristcutters: A love story - Goran Dukic (2006)

Wristcutters: A Love Story

Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο ''Kneller’s Happy Campers'' του Etgar Keret. 

Πρόκειται για μία λιτή ανεξάρτητη αμερικανική παραγωγή με ενδιαφέρουσες ερμηνείες, καλή σκηνοθεσία και υπέροχο soundtrack από Gogol Bordelo. 

Ο Tom Waits στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Kneller, η Shannyn Sossamon ως Mikal, o Patrick Fugit ως Zia και ο Shea Whigham ως Eugene, ένας ρόλος εμπνευσμένος από την ιδιαίτερη περσόνα του frontman των Gogol Bordelo, Eugene Hutz. 

Αυτή τη φορά δε θα αναλύσω καθόλου την υπόθεση γιατί πιστεύω πως είναι από τις ταινίες που πρέπει να τις βλέπεις χωρίς να γνωρίζεις. 

Έξυπνη, αισθητικά όμορφη, ιδιόρρυθμη, μελαγχολική αλλά παράλληλα γλυκιά. 

Ρομαντική κομεντί για τους σινεφίλ και τους fans της καλής μουσικής.

Sala samobójców / Suicide Room- Jan Komasa (2011)

Suicide Room

Ο Dominik είναι ένα φυσιολογικό παιδί με φιλοδοξίες. Όμως ένα παιχνίδι με τους συμμαθητές του, θα καταλήξει καταστροφικό για τον ψυχικό του κόσμο. Μετά από τα υποτιμητικά σχόλια τους, χάνει την αυτοπεποίθησή του και απομακρύνεται από το σχολείο του. Γράφεται σ' ένα site, το λεγόμενο Δωμάτιο Αυτοκτονίας. Εκεί δεν έχει να αντιμετωπίσει τα πικρόχολα σχόλια των συμμαθητών του αλλά κάνει "παρέα" με παιδιά που έχουν κατάθλιψη και αυτοκτονικές τάσεις. 

Πολωνικό κοινωνικό δράμα σε σκηνοθεσία του Jan Komasa. 

Μία ιδιαίτερα σκοτεινή και καταθλιπτική ιστορία με θέμα τις καθημερινές ανησυχίες και ''υστερίες'' των εφήβων, τις εξαρτήσεις, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τις ενοχές που προκύπτουν από αυτές, τα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα ενός παιδιού και πώς αντιμετωπίζονται αυτά από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. 

Μην περιμένεις την προβολή μίας άρτιας, αψεγάδιαστης ευρωπαικής ταινίας, σε κάποια σημεία μάλιστα γίνεται υπερβολική, έχεις όμως τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις κάτι που θα σε προβληματίσει και να σε αφυπνίσει. 

Καλές ερμηνείες, ιδιαίτερα από τους νεαρούς πρωταγωνιστές, που σε βοηθούν πολύ γρήγορα να ξεπεράσεις την ιδέα ότι πρόκειται μόνο για ένα emo κινηματογραφικό παραλήρημα.

Prayers for Bobby - Russell Mulcahy (2009)

Prayers for Bobby

O Bobby μεγαλώνει σε μία θρησκόληπτη αλλά δεμένη οικογένεια. Όταν αποφασίζει να αποκαλύψει στον αδερφό του τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, η μητριαρχική του οικογένεια, προσπαθεί να τον γιατρέψει με τη Βίβλο και το λόγο του θεού, πιστεύοντας πως η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια.

Τηλεταινία βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Leroy Aarons, σε σκηνοθεσία του Russell Mulcahy (Highlander, Highlander II: The Quickening, Queer as Folk). 

Η αληθινή ιστορία της Mary Griffith, η οποία μετά την αυτοκτονία του γιου της μετανόησε και αποφάσισε να γίνει '''σταυροφόρος'' των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. 

Εξαιρετική Sigourney Weaver στο ρόλο της μητέρας που με το λόγο της περί ομοφυλοφιλίας θα σας συγκλονίσει. 


Πριν φωνάξεις ''Αμήν'' μέσα στο σπίτι σου ή στην εκκλησία, σκέψου. Σκέψου και θυμήσου πως ένα παιδί ακούει

                                                                                           Mary Griffith 

In America - Jim Sheridan (2002)

In America

Ο Johnny και η Sarah είναι Ιρλανδοί μετανάστες που φτάνουν μαζί με τις δύο κόρες τους στο Manhattan, με τις ελπίδες τους για μια καινούρια αρχή. Έχοντας έρθει στην Αμερική με ελάχιστα χρήματα στην τσέπη αναγκάζονται να μείνουν σε μια υποβαθμισμένη περιοχή. Ο βασικός αγώνας τους είναι να μείνουν ενωμένοι και να ξεπεράσουν ένα τραυματικό παρελθόν που κουβαλούν.

Ο δημιουργός των My Left Foot και Εις το Όνομα του Πατρός, σκηνοθετεί μία γλυκιά και συγκινητική ταινία, βασισμένος εν μέρει στη δική του προσωπική εμπειρία. 

Όχι, τόσο δυνατή όσο οι προηγούμενες δουλειές του, αλλά αξίζει να το δεις κυρίως για τις δύο μικρές πρωταγωνίστριες.

Velvet Goldmine - Todd Haynes (1998)

Velvet Goldmine

Ενας Βρετανός δημοσιογράφος, ο Arthur Stuart, ερευνά, στη Νέα Υόρκη του '84, την καριέρα του Brian Slade, ενός θρύλου της glam rock σκηνής. Ο δημοσιογράφος παίρνει συνεντεύξεις και φτάνει και στον rock star, Curt Wild, φίλο του Slade.

Ο Todd Haynes (Far from Heaven, I'm Not There.), δανείζεται τον τίτλο του ομώνυμου κομματιού του David Bowie και με πρωταγωνιστές, του Jonathan Rhys Meyers, Ewan McGregor και Christian Bale, δημιουργεί ένα σουρεάλ κινηματογραφικό δράμα. 

40% rock musical, 30% love story, 20% rockumentary και 10% μυθοπλασία, το Velvet Goldmine κάνει ένα πέρασμα από την δεκαετία του '70 έως τα μέσα της δεκαετίας του '80, βασισμένο εν μέρει, στην πραγματική ιστορία των David Bowie, Iggy Pop και Lou Reed (μείγμα των δύο τελευταίων προσωπικοτήτων, στο πρόσωπο του Curt Wild). 

Στα συν της ταινίας, το soundtrack.