I'm So Excited!
Ένα τεχνικό πρόβλημα θα κάνει άνω κάτω μια υπερατλαντική πτήση. Την ίδια στιγμή που οι πάντες κοιμούνται στην οικονομική θέση ναρκωμένοι από το προσωπικό, τα πράγματα στην business class βρίσκονται εκτός ελέγχου. Δυο πιλότοι και οι λιγοστοί επιβάτες που μένουν ξύπνιοι προσπαθούν πανικοβλημένοι να επικοινωνήσουν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ενώ οι φροντιστές αποφορτίζουν το τεταμένο κλίμα με μια χορευτική διασκευή του «I’m so excited» των Pointer Sisters.
Ο αγαπημένος μας Pedro Almodovar, θέλοντας να περάσει στο πιο ανάλαφρο σινεμά και να μας ξαναθυμίσει τις παρελθοντικές του δόξες με κωμικοτραγικές καταστάσεις τύπου ''Ψηλά τακούνια'' και ''Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης'', αφήνει στην άκρη το μελόδραμα των τελευταίων χρόνων και επιστρέφει στις ρίζες του.
Το Los amantes pasajeros είναι μία χαριτωμένη, γεμάτη σεξουαλικά υπονοούμενα, εκκεντρική απόπειρα... αυτοκτονίας.
Είναι επιεικώς η πιο ΚΑΚΗ ταινία του ιδιόρρυθμου Ισπανού σκηνοθέτη και ό,τι χειρότερο έχω δει την τελευταία δεκαετία.
Αν κάποιος το είδε και έχει διαφορετική άποψη, περιμένω να την ''ακούσω''. By the way, η Cecilia Roth, αγνώριστη!
The Perks of Being a Wallflower
Στην ''πρώτη τάξη του Λυκείου'', ο Charlie νιώθει απομονωμένος από τους συμμαθητές του, μέχρι που η γοητευτική τελειόφοιτη Sam και ο εξωστρεφής gay ετεροθαλής αδερφός της Patrick τον βάζουν στην παρέα τους και του διδάσκουν την αληθινή ζωή των παιδιών του περιθωρίου.
Ο Αμερικανός Stephen Chbosky στη δεύτερη κινηματογραφική του δουλειά, βασισμένος στο ομώνυμο μυθιστόρημά του, σκηνοθετεί μία νεανική ταινία διαφορετική από τις άλλες.
Το σκηνικό διαδραματίζεται στη δεκαετία του '80 και επικεντρώνεται στις ανησυχίες και τα προβλήματατων των εφήβων, χρησιμοποιώντας όμως την φρεσκάδα ενός χαριτωμένου teen movie και όχι το μελόδραμα.
Έχεις μπροστά σου τα βασικά στοιχεία που κάνουν μία ταινία επιτυχημένη, τρεις λαμπρούς ηθοποιούς της νέας γενιάς (αν και αντιπαθώ την Emma Watson), όμορφες ατάκες και εξαιρετικό soundtrack (David Bowie, The Smiths, Cocteau Twins, New Order κ.α), οπότε να είσαι σίγουρος ότι θα δεις μία ανάλαφρη αλλά παράλληλα καλοφτιαγμένη κοινωνική κομεντί με προεκτάσεις δράματος, κυρίως προς το τέλος, και φυσικά αν είσαι νοσταλγός και λάτρης των 80's ή υπήρξες έφηβος εκείνη την πανέμορφη δεκαετία, θα σε γυρίσει πίσω σε γλυκόπικρες αναμνήσεις.
Right now we are alive and in this moment I swear we are infinite
The Silence
Μία καυτή καλοκαιρινή νύχτα πριν από 23 χρόνια, η μικρή Pia βιάζεται και δολοφονείται σ' ένα χωράφι. Στο παρόν πλέον, ακριβώς την ίδια ημερομηνία και στο ίδιο σημείο, η 13χρονη Sinikka εγκαταλείπει το ποδήλατό της και εξαφανίζεται. Μία ομάδα αστυνομικών, ανάμεσά τους και ένας συνταξιούχος ντεντέκτιβ, αναλαμβάνουν να βρουν το χαμένο κορίτσι, ανοίγοντας ξανά και την υπόθεση της Pia.
Ένας Ελβετός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μία ομάδα Γερμανών παραγωγών και ένας Δανός πρωταγωνιστής (Ο Ulrich Thomsen του Festen - The Celebration), ενώνουν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν ένα αστυνομικό δράμα, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jan Costin Wagner.
Αρκετά αργή πλοκή, μετά το 45λεπτο βέβαια, η αγωνία αρχίζει να γίνεται εντονότερη και το τέλος θα μπορούσε να είναι λίγο διαφορετικό για να με ικανοποιήσει πλήρως το αποτέλεσμα
To teleio htypima
Ο Virgil Oldman είναι εκκεντρικός και υποχόνδριος εκτιμητής, δημοπράτης και συλλέκτης έργων τέχνης. Όταν η Claire, μια κληρονόμος που πάσχει από αγοραφοβία, ζητάει τη βοήθειά του, ο Virgil θα αισθανθεί μια ακαταμάχητη έλξη για εκείνη. Το μυστήριο που καλύπτει την πελάτισσά του, θα τον παρασύρει σε μια συγκλονιστική περιπέτεια που θα του αλλάξει τη ζωή.
Μετά την όχι και τόσο κινηματογραφικά επιτυχημένη Baarìa, ο Giuseppe Tornatore επιστρέφει ύστερα από 4 χρόνια απουσίας, με μία δραματική ιστορία μυστηρίου, αυτή τη φορά υπογράφοντας το σενάριο στα αγγλικά.
Πρωταγωνιστής, ο αγαπημένος Geoffrey Rush, σε μία ακόμα εξαιρετική ερμηνεία, ένα one man show επί της μεγάλης οθόνης θα μπορούσε να πει κανείς.
Ένα κινηματογραφικό ψυχογράφημα με αρκετές χιτσκοκικές αναφορές και πολλά στοιχεία από την ατμόσφαιρα του Polanski, το οποίο πλαισιωμένο από την σκηνοθετική μαεστρία του Ιταλού σκηνοθέτη και επενδυμένο από την συγκλονιστική μουσική του Ennio Morricone, έχει καταφέρει να γίνει μία από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές ταινίες της χρονιάς στην Ιταλία.
Αυστηρά για τους λάτρεις της τέχνης, της καλής μουσικής και του ιδιαίτερου σινεμά.
Transamerica
Η Bree είναι μια γυναίκα παγιδευμένη σε ανδρικό σώμα. Εργάζεται σκληρά σε δύο δουλειές, κάνοντας μεγάλες θυσίες για να μαζέψει τα απαιτούμενα χρήματα ώστε να προχωρήσει στην πολυπόθητη εγχείριση αλλαγής φύλου. Μια μέρα όμως, λαμβάνει ένα τηλεφώνημα, σύμφωνα με το οποίο είναι πατέρας ενός 17χρονου αγοριού.
Μία βαθιά ανθρώπινη ταινία, ένα συγκλονιστικό road movie με την υπογραφή του Duncan Tucker στο σενάριο και τη σκηνοθεσία, με μία σπαρακτική Felicity Huffman να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.
Όχι, δεν είναι όλοι party animals, ούτε εκπορνεύονται. Υπάρχουν άνθρωποι με αξιοπρέπεια, άνθρωποι μορφωμένοι, άνθρωποι που επιθυμούν να ζήσουν φυσιολογικά και να βάλουν τη ζωή τους και την ψυχική τους υγεία σε τάξη.
Αυτό πραγματεύεται και η ταινία.
Be open minded και δες την άλλη πλευρά του νομίσματος, χωρίς προκαταλήψεις.
What's Eating Gilbert Grape
Η καθημερινότητα ενός νέου που ζει σε επαρχιακή πόλη της Iowa, εργάζεται σε τοπικό μπακάλικο και έχει διαρκώς προβλήματα με την υπέρβαρη μητέρα του, τις δυο αδελφές του και τον διανοητικώς ανάπηρο μικρότερο αδελφό του, μια δύσκολη κατάσταση που θα σταθεί εμπόδιο όταν μπει στην ζωή του ο έρωτας.
Το ομώνυμο μυθιστόρημα του Peter Hedges, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με την υπογραφή του Σουηδού Lasse Hallström
(Chocolat, The Shipping News, Hachi: A Dog's Tale).
Μία ανθρωποκεντρική κοινωνική ταινία, που η προβολή της δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα. Η συγκίνηση υποδέχεται τον θυμό, ο θυμός την λύπηση, η λύπηση την αγανάκτηση.
Το δράμα ενός ανθρώπου που αγαπά και φροντίζει τους πάντες εκτός από τον εαυτό του και το μεγάλο δίλημμα: Η προσωπική μου ευτυχία ή οικογένειά μου;
Η ταινία επικεντρώνεται γύρω από τον Gilbert ((Johnny Depp) αλλά την παράσταση κλέβει ο Leonardo Di Caprio υποδυόμενος τον αδερφό του Arnie, στον οποίο, όσο και να τον αντιπαθώ, του οφείλω ένα μεγάλο respect, διότι εδώ δίνει τον καλύτερο του εαυτό ερηνευτικά. Thumbs up!
Pleasantville
Στην Αμερική των 90's, δύο αδέρφια παγιδεύονται στον ασπρόμαυρο τηλεοπτικό κόσμο μιας σαπουνόπερας της δεκαετίας του ’50. Το αγόρι το αντιμετωπίζει με ενθουσιασμό. Αντίθετα η αδερφή του, θέλει απεγνωσμένα να επιστρέψει πίσω. Άθελά τους ή ηθελημένα, θα φέρουν τους κατοίκους του Pleasantville σε επαφή με πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Μία κοινωνική κομεντί, επίκαιρη με τεράστιο ηθικό δίδαγμα, δραματικές προεκτάσεις και η πρώτη σκηνοθετική και σεναριακή δουλειά του Gary Ross (θα ακολουθήσει το Seabiscuit και το The Hunger Games), με ένα καλό cast πασίγνωστων ηθοποιών όπως ο Tobey Maguire, η Reese Witherspoon, o Jeff Daniels και άλλοι πολλοί, με πανέμορφα χρώματα, εξαιρετική φωτογραφία και σκηνοθεσία.
Η ταινία δίνει μία κινηματογραφική γροθιά στο κατεστημένο και πραγματεύεται την ήσυχη και καλοφτιαγμένη σε βιτρίνα ζωή μίας πόλης, η οποία πίσω από την ''γυάλινη'' συμπεριφορά και τα ''πλαστικά'' χαμόγελα, κρύβει όλη την αλήθεια, που δεν είναι άλλη από μία συντηρητική και ρατσιστική κοινωνία με σάπια θεμέλια που στερεί την προσωπική ελευθερία των κατοίκων της.
Αν και παρουσιάζεται σαν ένα παραμυθάκι και βλέπεται ευχάριστα χωρίς να κουράζει, στην ουσία προσφέρει στον θεατή αρκετή τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
