Les choristes / The chorus / Τα παιδιά της χορωδίας - Christophe Barratier (2004)

The Chorus 

Ένας δάσκαλος διορίζεται σ' ένα οικοτροφείο και δίνει μέσω της μουσικής νέο νόημα στη ζωή των παιδιών.

Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Γάλλου σκηνοθέτη. 

Πρόκειται για μία φροντισμένη γαλλική παραγωγή με συμπαθητικούς ηθοποιούς, γεμάτη τρυφερότητα και μελαγχολία, σ' ένα εύπεπτο αλλά συναισθηματικό πακέτο.

Girl, interrupted / Το κορίτσι που άφησα πίσω - James Mangold (1999)

Girl, Interrupted 

Η Susanna, ψάχνει τις λύσεις των προβλημάτων της σε επικίνδυνους συνδυασμούς ποτών και φαρμάκων. Επιπλέον, έχει σχέσεις με τον άντρα της καλύτερης φίλης των γονιών της. Ο γιατρός της συστήνει έναν προσωρινό εγκλεισμό σε μια ψυχιατρική κλινική, όπου γνωρίζει μεταξύ άλλων ασθενών, την εκρηκτική και ανυπότακτη Lisa, που την επηρεάζει καθοριστικά. 

Ο James Mangold (Identity, Walk the Line, 3:10 to Yuma) υπογράφει ένα ψυχολογικό δράμα βασισμένο στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Susanna Kaysen, από την εποχή που έμεινε έγκλειστη σε ψυχιατρείο για 18 μήνες, μέσα στη δεκαετία του '60. 

Αρκετά ρεαλιστική ταινία, χωρίς καμία τάση εξιδανίκευσης ή ωραιοποίησης. 

Φωλιά του κούκου δεν το λες, αλλά οι Winona Ryder και Angelina Jolie, βάζουν τα δυνατά τους ερμηνευτικά, ειδικά η δεύτερη, με μία ερμηνεία που της χάρισε Χρυσή Σφαίρα κι Oscar δεύτερου γυναικείου ρόλου.

Loft - Erik Van Looy (2008)

Loft 

Πέντε φίλοι μοιράζονται ένα διαμέρισμα για τις εξωσυζυγικές τους σχέσεις. Το πτώμα μίας γυναίκας όμως μέσα στο διαμέρισμα, θα τους φέρει αντιμέτωπους με την αστυνομία και την αλήθεια. 

Φλαμανδική ταινία που ήδη μετρά δύο remakes. Ένα ολλανδικό το 2010 (Loft) και ένα αμερικανικό που έρχεται το 2014 (The Loft), όπου σκηνοθέτης του δεύτερου remake είναι ξανά ο Erik Van Looy και στο ρόλο του Filip για ακόμα μια φορά ο Matthias Schoenaerts (Rust and Bone, Μοσχαροκεφαλή). 

Ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, καλογυρισμένο, καλά δομημένο, σε βάζει αμέσως μέσα στην ιστορία και διαρκώς σε γεμίζει με καινούρια στοιχεία και ερωτηματικά, κοινώς σε κρατά σε ενδιαφέρον και εντείνει την αγωνία σου. 

Μελανό σημείο το όχι και τόσο πρωτότυπο τέλος που σε παραπέμπει σε θριλεράκι τύπου ''been there, done that'', καθώς η αμερικανική επιρροή είναι διάχυτη μέσα στην ταινία και δεν θυμίζει σε τίποτα φλαμανδικό ή γενικώς βελγικό σινεμά. 

Κάποιοι το συγκρίνουν σκηνοθετικά με το The Usual Suspects, εγώ προσωπικά δεν είναι μεγάλες ομοιότητες. 

Όπως και να 'χει, δες το και δεν θα απογοητευτείς.

Me and you and everyone we know / Εγώ κι εσύ και όλοι οι γνωστοί - Miranda July (2005)

Me and You and Everyone We Know 

Η απογοήτευση ενός πωλητή αφήνεται διστακτικά στην ανακουφιστική αγκαλιά της αστείρευτης ελπίδας μιας καλλιτέχνιδας και οι απονήρευτα βρώμικες σκέψεις ενός πιτσιρικά, βρίσκουν μέσω διαδικτύου ανταπόκριση στην πονηρή μοναξιά μιας μεσήλικης γυναίκας.

Η July σκηνοθετεί, γράφει και πρωταγωνιστεί σε μία ταινία όπου η κωμωδία διαδέχεται το δράμα και το αντίστροφο. 

Όμορφες ερμηνείες και φρέσκα πρόσωπα, λιτή σκηνοθεσία, η υπερβολή δεν έχει καμία σχέση με την επίδειξη αλλά με την δημιουργικότητα και το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά, για ακόμα μία φορά, έχει τον πρώτο λόγο. 

Με πιο απλά λόγια, Miranda July: making hipster cinema before it was cool

Flowers in the attic / Λουλούδια στη σοφίτα - Jeffrey Bloom (1987)

Flowers in the Attic 

(γνωστό και ως ''Τα λουλούδια της σοφίτας'')

Μετά το θάνατο του συζύγου της, μία μητέρα και τα τρία της παιδιά μετακομίζουν στο σπίτι της αυταρχικής και απάνθρωπης γιαγιάς. 

Δραματικό ψυχολογικό δράμα, βασισμένο στο γοτθικό μυθιστόρημα της Virginia C. Andrews. 

Μία ταινία σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό, η οποία ΑΔΙΚΩΣ εισέπραξε αρνητικές κριτικές, επειδή η σκηνοθέτιδα και σεναριογράφος δεν έμεινε πιστή στο βιβλίο κι αυτό γιατί ήταν υπερβολικά σκοτεινό και βάναυσο. Ακόμα όμως και με τη διασκευή αυτή, δεν καταφέρνει να ξεφύγει και πολύ από το σοκαριστικό του περιεχόμενο. 

Τη σατανική γιαγιά ενσαρκώνει η Louise Fletcher, γνωστή από τον εξίσου αντιπαθέστατο ρόλο της νοσοκόμας στη ''Φωλιά του κούκου'', με μία ερμηνεία που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις. 

Δες το αλλά μην το συγκρίνεις με το μυθιστόρημα.

Trivia: Ο Wes Craven είχε γράψει ένα σενάριο πιστό στο βιβλίο αλλά η εταιρεία παραγωγής δεν το δέχτηκε.

Insidious: Chapter 2 / Παγιδευμένη ψυχή: Κεφάλαιο 2 - James Wan (2013)

Insidious: Chapter 2 

Η Renai Lambert, μετά από την περιπέτεια που έζησε εκείνη και η οικογένειά της, όταν ο γιος της μεταφέρθηκε σε έναν αλλόκοτο κόσμο πνευμάτων, βρίσκει την Elise Rainier νεκρή, το μέντιουμ που τους βοήθησε. 

Ο James Wan (Saw, Dead Silence, The Conjuring) επιστρέφει δυναμικά με ένα sequel, το οποίο ξεκινά εκεί που έχει σταματήσει το πρώτο Insidious. 

Πιο μελετημένο το δεύτερο κεφάλαιο, πιο σωστά δομημένο, επεξηγεί τί ακριβώς συνέβη στο πρώτο και γιατί και σε βάζει αργά και ύπουλα (όπως δηλώνει και η μετάφραση της λέξης insidious) αλλά ουσιαστικά στην υπόθεση. Κλισέ φυσικά υπάρχουν πολλά και κάποια σημεία ανήκουν εντελώς στη σφαίρα της φαντασίας (τί περίμενες θα μου πεις από μεταφυσικό θρίλερ;). 

Παρ' όλα αυτά, είναι μία δυνατή ταινία τρόμου, που αν αγάπησες την πρώτη, αυτή θα τη λατρέψεις. 

Το τέλος σε προιδεάζει (ίσως) για ένα τρίτο κεφάλαιο αλλά με άλλους χαρακτήρες και ιστορία.
Προσωπικά, μου άρεσε πολύ περισσότερο από το The conjuring του ίδιου σκηνοθέτη. 

Moon / Φεγγάρι - Duncan Jones (2009)

Moon 

Ο αστροναύτης Sam Bell ζει ολομόναχος εδώ και 3 χρόνια, σ' ένα διαστημικό σταθμό στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Μοναδική του παρέα η φωνή του Gerty, του κεντρικού υπολογιστή-ρομπότ του συστήματος. Το μόνο που τον κρατά σε εγρήγορση, είναι η σκέψη ότι το συμβόλαιό του λήγει και θα επιστρέψει στη Γη, όπου τον περιμένουν η γυναίκα και η κόρη του.

 Ο γιος του David Bowie, ονόματι Duncan Jones, το 2009 μας παρέδωσε μία ταινία επιστημονικής φαντασίας και την πρώτη του κινηματογραφική δουλειά (θα ακολουθήσει το Source Code), η οποία αποτελεί μία ισχυρή απόδειξη ότι οι υπερπαραγωγές και τα εφέ δεν κάνουν μία ταινία καλή. 

Με αρκετά χαμηλό προυπολογισμό, μικρή εμπειρία και σχεδόν κανένα ψηφιακό εφέ, δημιούργησε ένα μικρό διαμάντι. H σκοτεινή και κλειστοφοβική σκηνοθετική αισθητική σε συνδυασμό με το έξυπνο σενάριο, δίνουν την ευκαιρία στον Sam Rockwell να μας δείξει τις δυνατότητές του μέσα από ένα άψογο one man show. 
Η φωνή του Gerty ανήκει στον Kevin Spacey.
Μην το δεις αν είσαι φαν της περιπέτειας.