In their skin - Jeremy Power Regimbal (2012)

In Their Skin

Ο Mark, η Mary και ο γιος τους Brendon προσπαθούν να ξανασταθούν στα πόδια τους μετά από το χαμό της μικρής τους κόρης. Ένα ταξίδι στο εξοχικό τους ίσως βοηθήσει την επανένωση της οικογένειας. Κάτι όμως θα ταράξει τη γαλήνη τους...

Η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Jeremy Power Regimbal και μία ιστορία γραμμένη από τον ίδιο και τα αδέλφια Close (O Joshua Close παίζει τον Mark). 

Σκηνοθετικά λοιπόν δεν είναι καθόλου κακό, η φωτογραφία είναι σκοτεινή, καταθλιπτική και ταιριάζει απόλυτα στην ατμόσφαιρα της ταινίας, σαν σενάριο όμως χωλαίνει. 

Ξεκινά πολύ καλά, σε βάζει στο κλίμα, αλλά χάνει την ουσία στη συνέχεια. 

Η ταινία βασικά μύριζει Haneke από μακριά, όχι μόνο ως ιδέα και ως σκηνοθεσία αλλά και στα πιο απλά πράγματα (παρατήρησε το πώς παρουσιάζουν τον τίτλο της ταινίας στην αρχή). Φανερά επηρεασμένοι από το Funny Games, προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι ανάλογο αλλά λίγο οι ηθοποιοί (με μόνη εξαίρεση τον James D' Arcy), λίγο η υποτονική ατμόσφαιρα, λίγο η έλλειψη τρόμου, κάνουν την ταινία flat και να απέχει παρασάγγας από το Haneke-ικό αριστούργημα. 

Δες το αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να δεις αλλά αν δεν το δεις και ποτέ, δε χάνεις.

Il y a longtemps que je t'aime / I've loved you so long / Απλά σ' αγαπώ - Philippe Claudel. (2008)

I've Loved You So Long 

H Léa ξανασυναντά την αδερφή της Juliette. Μόλις αποφυλακίστηκε. 15 χρόνια στη φυλακή. Κανείς δεν τη θέλει και κανείς δεν τη βοηθά εκτός από την αδερφή της. Η αιτία φυλάκισης; Σκότωσε το παιδί της με τα ίδια της τα χέρια.

Μία συγκινητική και δυνατή ερμηνευτικά ταινία, για μένα η καλύτερη ερμηνεία της Kristin Scott Thomas, σκηνοθετημένη από το Philippe Claudel.

Danika - Ariel Vromen (2006)

Danika 

Η Danika, σύζυγος και μητέρα τριών παιδιών προσπαθεί να καταπολεμήσει τις φοβίες της πηγαίνοντας σε ψυχολόγο. Οι φοβίες της όμως γίνονται όλο και πιο έντονες, με αποτέλεσμα να μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία και το μυαλό της να παίζει τα πιο επικίνδυνα παιχνίδια. 

Ψυχολογικό θρίλερ σε σκηνοθεσία του Ισραηλινού Ariel Vromen (The Iceman) με τη Marisa Tomei (Chaplin, Only You, Before the Devil Knows You're Dead). 

Τίποτα το ιδιαίτερο, έχει αρκετές ανακρίβειες και περιττές λεπτομέρειες, αλλά βλέπεται άνετα και έχει το δικό μου αγαπημένο στοιχείο, την ανατροπή.

Sånger från andra våningen / Songs from the second floor / Τραγούδια από το δεύτερο όροφο - Roy Andersson (2000)

Songs from the Second Floor 

Ένας υπάλληλος απολύεται με εξευτελιστικό τρόπο, ένας μετανάστης δέχεται βίαιη επίθεση σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, ένα μάγος κάνει θάλασσα ένα νούμερό του και ο Kalle βάζει φωτιά στο κατάστημα επίπλων του για να εισπράξει την ασφάλεια. Tην επόμενη μέρα, χάος και πανικός επικρατούν παντού και μόνο ο εκείνος μοιάζει να κατανοεί τον παραλογισμό, συνειδητοποιώντας πόσο δύσκολο είναι να είσαι άνθρωπος.

Ο Σουηδός σκηνοθέτης Roy Andersson, επιστρέφει το 2000, ύστερα από 25 χρόνια απουσίας με ένα κινηματογραφικό ποίημα, εμπνευσμένο από τον Περουβιανό ποιητή César Vallejo, και κερδίζει το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών. 

H ταινία παρουσιάζει μια σειρά περιστατικών χωρίς λογικό ειρμό. 

Από τις πιο ιδιαίτερες και αλλόκοτες ταινίες που έχω δει. 

Υπέροχη φωτογραφία και σκηνοθεσία. 

Επιβάλλεται να τη δεις με απόλυτη συγκέντρωση, καθαρό μυαλό και αγάπη. Θα σε συγκινήσει και θα σε βοηθήσει να δεις μέσα σου. Δώσε της μία ευκαιρία.

Shelter ή 6 Souls / Το άσυλο - Måns Mårlind, Björn Stein (2013)

6 Souls

Η ψυχίατρος Cara Harding έχει αποκτήσει εξαιρετική επαγγελματική φήμη, διερευνώντας το σύνδρομο των πολλαπλών προσωπικοτήτων, μέχρι τη στιγμή που συναντά έναν εγκληματία ψυχασθενή. Ο κόσμος της γίνεται άνω κάτω.

Σουηδοί σκηνοθέτες από την μία, αμερικανική παραγωγή από την άλλη. 

Δεν σας το κρύβω ότι το κατέβασα χωρίς να δω trailer ή βαθμολογία, απλά και μόνο γιατί έπαιζε ο Jonathan Rhys Meyers (η Julianne Moore μου είναι τρομερά αντιπαθής). 

Τελικά, ήταν ένα αρκετά καλό ψυχολογικό θρίλερ το οποίο ξεπερνά τον εαυτό του και καταλήγει ταινία τρόμου, ωραία σκοτεινή ατμόσφαιρα, με απότομες και τρομακτικές σκηνές ακριβώς όπως πρέπει να είναι σε μία τέτοια ταινία. 

Υπερβολές φυσικά και υπάρχουν ως συνήθως, αλλά για μένα αξίζει μία προβολή τουλάχιστον μιας και εξυπηρετεί τον βασικό σκοπό ενός horror movie.

La habitación de Fermat / Fermat's Room / Το δωμάτιο του Φερμάτ - Luis Piedrahita, Rodrigo Sopeña (2007)

Fermat's Room 

Κάποιες μαθηματικές ιδιοφυίες καλούνται να επιλύσουν μία ακολουθία. Τέσσερις από αυτούς θα είναι οι νικητές. Το επόμενο βήμα είναι να βρεθούν στη μέση του πουθενά, στο δωμάτιο ενός μυστηριώδους τύπου, του Fermat με την πρόφαση ότι πρέπει να βρουν τη λύση ενός μεγάλου και σημαντικού αινίγματος.

Ισπανική παραγωγή χαμηλού budget, με σχετικά άγνωστους ηθοποιούς στο ευρύ κοινό. 

Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, αρκετά έξυπνο και αγωνιώδες, παρά τις παιδικές σπαζοκεφαλιές που μας αραδιάζουν καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ίσως κι αυτό να είναι ένα σεναριακό τέχνασμα για να μην κουραστεί ο θεατής αλλά να απολαύσει την ταινία και να επικεντρώσει το ενδιαφέρον στην αγωνία που προκαλείται. 

Όπως και να 'χει, είναι μικρής διάρκειας (μόλις 88 λεπτά), οπότε δεν προλαβαίνεις να το μετανιώσεις. Αξίζει σίγουρα μία προβολή κατά τη γνώμη μου.

Junebug / Μία ξένη ανάμεσά μας - Phil Morrison (2005)

Junebug 

Ένα ζευγάρι ξεκινά για ένα επαγγελματικό ταξίδι στην ύπαιθρο, συμπτωματικά κοντά στο χωριό όπου μεγάλωσε ο άνδρας. Η επίσκεψη επιβάλλεται, αφού οι γονείς του δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τη νύφη τους. Εκείνη με τη σειρά της, γνωρίζει μία διαφορετική πολιτισμική πραγματικότητα και ανακαλύπτει μία άγνωστη πλευρά του συζύγου της. 

Ο Phil Morisson, στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, σκέφτεται σαν θεατής, συνεπώς κόβει τις περιττές και στερεότυπες σκηνές και προσφέρει μία μινιμαλιστική αφηγηματική άποψη. Δεν υπεραναλύει τους χαρακτήρες αλλά τους αφήνει ελεύθερους να εκφράσουν ρεαλιστικά συναισθήματα, κατορθώνοντας έτσι να ''κλέψει'' από τους πρωταγωνιστές του, εξαιρετικές ερμηνείες. 

Ηθικό δίδαγμα; Οι ανεξάρτητοι δημιουργοί πάνε το αμερικανικό σινεμά μπροστά.

Les choristes / The chorus / Τα παιδιά της χορωδίας - Christophe Barratier (2004)

The Chorus 

Ένας δάσκαλος διορίζεται σ' ένα οικοτροφείο και δίνει μέσω της μουσικής νέο νόημα στη ζωή των παιδιών.

Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Γάλλου σκηνοθέτη. 

Πρόκειται για μία φροντισμένη γαλλική παραγωγή με συμπαθητικούς ηθοποιούς, γεμάτη τρυφερότητα και μελαγχολία, σ' ένα εύπεπτο αλλά συναισθηματικό πακέτο.

Girl, interrupted / Το κορίτσι που άφησα πίσω - James Mangold (1999)

Girl, Interrupted 

Η Susanna, ψάχνει τις λύσεις των προβλημάτων της σε επικίνδυνους συνδυασμούς ποτών και φαρμάκων. Επιπλέον, έχει σχέσεις με τον άντρα της καλύτερης φίλης των γονιών της. Ο γιατρός της συστήνει έναν προσωρινό εγκλεισμό σε μια ψυχιατρική κλινική, όπου γνωρίζει μεταξύ άλλων ασθενών, την εκρηκτική και ανυπότακτη Lisa, που την επηρεάζει καθοριστικά. 

Ο James Mangold (Identity, Walk the Line, 3:10 to Yuma) υπογράφει ένα ψυχολογικό δράμα βασισμένο στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Susanna Kaysen, από την εποχή που έμεινε έγκλειστη σε ψυχιατρείο για 18 μήνες, μέσα στη δεκαετία του '60. 

Αρκετά ρεαλιστική ταινία, χωρίς καμία τάση εξιδανίκευσης ή ωραιοποίησης. 

Φωλιά του κούκου δεν το λες, αλλά οι Winona Ryder και Angelina Jolie, βάζουν τα δυνατά τους ερμηνευτικά, ειδικά η δεύτερη, με μία ερμηνεία που της χάρισε Χρυσή Σφαίρα κι Oscar δεύτερου γυναικείου ρόλου.

Loft - Erik Van Looy (2008)

Loft 

Πέντε φίλοι μοιράζονται ένα διαμέρισμα για τις εξωσυζυγικές τους σχέσεις. Το πτώμα μίας γυναίκας όμως μέσα στο διαμέρισμα, θα τους φέρει αντιμέτωπους με την αστυνομία και την αλήθεια. 

Φλαμανδική ταινία που ήδη μετρά δύο remakes. Ένα ολλανδικό το 2010 (Loft) και ένα αμερικανικό που έρχεται το 2014 (The Loft), όπου σκηνοθέτης του δεύτερου remake είναι ξανά ο Erik Van Looy και στο ρόλο του Filip για ακόμα μια φορά ο Matthias Schoenaerts (Rust and Bone, Μοσχαροκεφαλή). 

Ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, καλογυρισμένο, καλά δομημένο, σε βάζει αμέσως μέσα στην ιστορία και διαρκώς σε γεμίζει με καινούρια στοιχεία και ερωτηματικά, κοινώς σε κρατά σε ενδιαφέρον και εντείνει την αγωνία σου. 

Μελανό σημείο το όχι και τόσο πρωτότυπο τέλος που σε παραπέμπει σε θριλεράκι τύπου ''been there, done that'', καθώς η αμερικανική επιρροή είναι διάχυτη μέσα στην ταινία και δεν θυμίζει σε τίποτα φλαμανδικό ή γενικώς βελγικό σινεμά. 

Κάποιοι το συγκρίνουν σκηνοθετικά με το The Usual Suspects, εγώ προσωπικά δεν είναι μεγάλες ομοιότητες. 

Όπως και να 'χει, δες το και δεν θα απογοητευτείς.

Me and you and everyone we know / Εγώ κι εσύ και όλοι οι γνωστοί - Miranda July (2005)

Me and You and Everyone We Know 

Η απογοήτευση ενός πωλητή αφήνεται διστακτικά στην ανακουφιστική αγκαλιά της αστείρευτης ελπίδας μιας καλλιτέχνιδας και οι απονήρευτα βρώμικες σκέψεις ενός πιτσιρικά, βρίσκουν μέσω διαδικτύου ανταπόκριση στην πονηρή μοναξιά μιας μεσήλικης γυναίκας.

Η July σκηνοθετεί, γράφει και πρωταγωνιστεί σε μία ταινία όπου η κωμωδία διαδέχεται το δράμα και το αντίστροφο. 

Όμορφες ερμηνείες και φρέσκα πρόσωπα, λιτή σκηνοθεσία, η υπερβολή δεν έχει καμία σχέση με την επίδειξη αλλά με την δημιουργικότητα και το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά, για ακόμα μία φορά, έχει τον πρώτο λόγο. 

Με πιο απλά λόγια, Miranda July: making hipster cinema before it was cool

Flowers in the attic / Λουλούδια στη σοφίτα - Jeffrey Bloom (1987)

Flowers in the Attic 

(γνωστό και ως ''Τα λουλούδια της σοφίτας'')

Μετά το θάνατο του συζύγου της, μία μητέρα και τα τρία της παιδιά μετακομίζουν στο σπίτι της αυταρχικής και απάνθρωπης γιαγιάς. 

Δραματικό ψυχολογικό δράμα, βασισμένο στο γοτθικό μυθιστόρημα της Virginia C. Andrews. 

Μία ταινία σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό, η οποία ΑΔΙΚΩΣ εισέπραξε αρνητικές κριτικές, επειδή η σκηνοθέτιδα και σεναριογράφος δεν έμεινε πιστή στο βιβλίο κι αυτό γιατί ήταν υπερβολικά σκοτεινό και βάναυσο. Ακόμα όμως και με τη διασκευή αυτή, δεν καταφέρνει να ξεφύγει και πολύ από το σοκαριστικό του περιεχόμενο. 

Τη σατανική γιαγιά ενσαρκώνει η Louise Fletcher, γνωστή από τον εξίσου αντιπαθέστατο ρόλο της νοσοκόμας στη ''Φωλιά του κούκου'', με μία ερμηνεία που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις. 

Δες το αλλά μην το συγκρίνεις με το μυθιστόρημα.

Trivia: Ο Wes Craven είχε γράψει ένα σενάριο πιστό στο βιβλίο αλλά η εταιρεία παραγωγής δεν το δέχτηκε.

Insidious: Chapter 2 / Παγιδευμένη ψυχή: Κεφάλαιο 2 - James Wan (2013)

Insidious: Chapter 2 

Η Renai Lambert, μετά από την περιπέτεια που έζησε εκείνη και η οικογένειά της, όταν ο γιος της μεταφέρθηκε σε έναν αλλόκοτο κόσμο πνευμάτων, βρίσκει την Elise Rainier νεκρή, το μέντιουμ που τους βοήθησε. 

Ο James Wan (Saw, Dead Silence, The Conjuring) επιστρέφει δυναμικά με ένα sequel, το οποίο ξεκινά εκεί που έχει σταματήσει το πρώτο Insidious. 

Πιο μελετημένο το δεύτερο κεφάλαιο, πιο σωστά δομημένο, επεξηγεί τί ακριβώς συνέβη στο πρώτο και γιατί και σε βάζει αργά και ύπουλα (όπως δηλώνει και η μετάφραση της λέξης insidious) αλλά ουσιαστικά στην υπόθεση. Κλισέ φυσικά υπάρχουν πολλά και κάποια σημεία ανήκουν εντελώς στη σφαίρα της φαντασίας (τί περίμενες θα μου πεις από μεταφυσικό θρίλερ;). 

Παρ' όλα αυτά, είναι μία δυνατή ταινία τρόμου, που αν αγάπησες την πρώτη, αυτή θα τη λατρέψεις. 

Το τέλος σε προιδεάζει (ίσως) για ένα τρίτο κεφάλαιο αλλά με άλλους χαρακτήρες και ιστορία.
Προσωπικά, μου άρεσε πολύ περισσότερο από το The conjuring του ίδιου σκηνοθέτη. 

Moon / Φεγγάρι - Duncan Jones (2009)

Moon 

Ο αστροναύτης Sam Bell ζει ολομόναχος εδώ και 3 χρόνια, σ' ένα διαστημικό σταθμό στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Μοναδική του παρέα η φωνή του Gerty, του κεντρικού υπολογιστή-ρομπότ του συστήματος. Το μόνο που τον κρατά σε εγρήγορση, είναι η σκέψη ότι το συμβόλαιό του λήγει και θα επιστρέψει στη Γη, όπου τον περιμένουν η γυναίκα και η κόρη του.

 Ο γιος του David Bowie, ονόματι Duncan Jones, το 2009 μας παρέδωσε μία ταινία επιστημονικής φαντασίας και την πρώτη του κινηματογραφική δουλειά (θα ακολουθήσει το Source Code), η οποία αποτελεί μία ισχυρή απόδειξη ότι οι υπερπαραγωγές και τα εφέ δεν κάνουν μία ταινία καλή. 

Με αρκετά χαμηλό προυπολογισμό, μικρή εμπειρία και σχεδόν κανένα ψηφιακό εφέ, δημιούργησε ένα μικρό διαμάντι. H σκοτεινή και κλειστοφοβική σκηνοθετική αισθητική σε συνδυασμό με το έξυπνο σενάριο, δίνουν την ευκαιρία στον Sam Rockwell να μας δείξει τις δυνατότητές του μέσα από ένα άψογο one man show. 
Η φωνή του Gerty ανήκει στον Kevin Spacey.
Μην το δεις αν είσαι φαν της περιπέτειας.

El secreto de sus ojos / The secret in their eyes / Το μυστικό στα μάτια της - Juan José Campanella (2009)

The Secret in Their Eyes 

Έχοντας βγει στη σύνταξη, ο υπάλληλος της εισαγγελίας Benjamín Esposito, αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα για μια υπόθεση βιασμού και δολοφονίας που συνέβη πριν από 25 χρόνια. Ζητάει τη βοήθεια της πρώην προϊσταμένης του, με την οποία θα ξεκινήσουν μαζί ένα ταξίδι στο παρελθόν. 

Αργεντίνικο αστυνομικό θρίλερ δια χειρός Campanella, το οποίο δικαίως κέρδισε Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2010. 

Καλογραμμένο σενάριο, εξαιρετικές ερμηνείες και αριστουργηματική σκηνοθεσία. 

Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα.

De helaasheid der dingen / The misfortunates - Felix Van Groeningen (2009)

The Misfortunates 

Ο 13χρονος Gunther ζει σ' ένα ακατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον με τον αλκοολικό πατέρα του και τους άχρηστους θείους του. Ο μόνος σωστός άνθρωπος μες στο σπίτι, η γιαγιά του. Σιγά, σιγά ετοιμάζεται κι εκείνος για την ίδια ζωή. Θα αποδεχτεί αυτή τη μοίρα ή θα κάνει κάτι γι' αυτό; 

Φλαμανδική παραγωγή και η αμέσως προηγούμενη δουλειά του σκηνοθέτη των Ραγισμένων ονείρων (The broken circle breakdown - Ragismena oneira). 

Κοινωνικό δράμα, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Dimitri Verhulst, σκηνοθετημένο λιτά και με τέτοιο τρόπο που ακόμα και το ελλειπτικό του μοντάζ δεν σε κουράζει, με συγκλονιστικές ερμηνείες και μία αφηγηματική δομή που θα καταφέρει να σε συγκινήσει. 

Η απεγνωσμένη προσπάθεια ενός παιδιού να ξεφύγει από τη ζωή που τον περιμένει, έχοντας ως πρότυπο μία οικογένεια κοινωνικών παρασίτων, που παρ' όλη την μειονεκτική θέση που βρίσκονται, συνεχίζουν να είναι δεμένοι και να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο. Κάποιες φορές όμως, αυτό δεν είναι αρκετό. 

Θα πρέπει να είσαι ήδη fan του Φλαμανδικού σινεμά για να το παρακολουθήσεις με άνεση, αλλά ακόμα κι αν δεν είσαι, έχει τα κατάλληλα προσόντα για να σε κερδίσει.

Mask - Peter Bogdanovich (1985)

Mask 

Ο Roy είναι ένας έφηβος με παραμορφωμένο κρανίο και πρόσωπο. Η μητέρα του είναι δίπλα του και το άγριο lifestyle της, έρχεται σε αντίθεση με την τρυφερότητα που δείχνει απέναντι στο γιο της, ενώ παλεύει καθημερινά για να του εξασφαλίσει μία φυσιολογική ζωή.

Η αληθινή ιστορία του Roy Lee ''Rocky'' Dennis, που έπασχε από κρανιοσκελετική δυσπλασία και του οποίου το σώμα μετά το θάνατο του, δωρίστηκε στο Ιατρικό κέντρο Ronald Reagan UCLA. 

Ένα συγκλονιστικό βιογραφικό δράμα με πρωταγωνιστή τον αγνώριστο Eric Stoltz (Memphis Belle, Pulp Fiction, The Butterfly Effect). 

Trivia:
- Το Mask βραβεύτηκε με Oscar καλύτερου μακιγιάζ και σπέσιαλ εφέ.
- Η Cher στο ρόλο της μητέρας, πήρε βραβείο καλύτερης ερμηνείας στις Κάννες.

Ascenseur pour l'échafaud / Elevator to the gallows / Ασανσέρ για δολοφόνους - Louis Malle (1958)

Elevator to the Gallows 

Ο Julien δολοφονεί τον σύζυγο της ερωμένης του. Φεύγοντας όμως, παγιδεύεται στο ασανσέρ. Κι ενώ εκείνη τον αναζητά στο νυχτερινό Παρίσι, ένα νεαρό ζευγάρι που έχει κλέψει το αυτοκίνητό του, μπλέκεται σε μια υπόθεση φόνου.

Ένα γαλλικό film noir, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Noel Calef, με ένα δεμένο σενάριο, διασκευασμένο από τον ίδιο, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. 

Εξαιρετική κινηματογράφηση, με την επιβλητική ατμόσφαιρα του νυχτερινού Παρισιού, ρεαλιστικές εικόνες, πολύ καλές ερμηνείες, ιδιαίτερα από τη Jeanne Moreau στον πιο χαρακτηριστικό ρόλο της καριέρας της και ένα από τα καλύτερα jazz soundtracks ever, από τον Miles Davis.

Basquiat - Julian Schnabel (1996)

Basquiat 

Η αληθινή ιστορία του Jean-Michel Basquiat, ενός καλλιτέχνη που ξεκίνησε ως street artist και ζούσε στο δρόμο, μέχρι να τον ανακαλύψει ο Andy Warhol.

Μία εξεζητημένη περσόνα, όπως άλλωστε και ο κολλητός του, Andy, που πέρασε αστραπιαία από αυτό τον κόσμο, με τέσσερις κινήσεις: πείνα, δόξα, ναρκωτικά, θάνατος. 

Ο Jeffrey Wright ως πρωταγωνιστής, είναι εκπληκτικός, ο David Bowie σε ρόλο έκπληξη ως Warhol και άλλοι πασίγνωστοι ηθοποιοί, όπως ο Gary Oldman, ο Benicio Del Toro, ο Christopher Walken, κάνουν το πέρασμα τους από αυτό το βιογραφικό ψυχόδραμα, πράγμα που σε κάνει ακόμα πιο πολύ να θες να το δεις. 

Αν και πιστεύω ότι παρουσιάζει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης του '80, ακριβώς έτσι όπως ήταν (ή έτσι όπως τη φαντάζομαι), κάτι λείπει από την ταινία. Η σκηνοθεσία; Το σενάριο; Ίσως ο συνδυασμός και των δύο να μην ήταν τόσο δυνατός. 
Παρ' όλα αυτά, αξίζει να το δεις για την ιστορία.

Case 39 / Υπόθεση 39 - Christian Alvart (2009)

Case 39 

Μία κοινωνική λειτουργός αναλαμβάνει την ασυνήθιστη υπόθεση ενός μικρού κοριτσιού με μυστηριώδες παρελθόν. Οι γονείς της το κακοποιούσαν και προσπάθησαν να το δολοφονήσουν. Η κατάσταση όμως, είναι πιο επικίνδυνη από ό,τι φαντάζεται.

Ψυχολογικό/μεταφυσικό θρίλερ σε σκηνοθεσία του Γερμανού Christian Alvart (Antibodies, Pandorum), με την Renée Zellweger ως πρωταγωνίστρια, σ' ένα ρόλο διαφορετικό από αυτούς που την έχουμε συνηθίσει. 

Δεν είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, ούτε κάτι αριστουργηματικό, αλλά έχει συνεχείς ανατροπές που σε κρατάνε σε αγωνία και την κατάλληλη ατμόσφαιρα που χρειάζεται. 

Την μικρή Lilith ενσαρκώνει η πλέον συνηθισμένη horror πιτσιρίκα Jodelle Ferland (They, Kingdom Hospital, Silent Hill, Tideland).

Wild Bill - Dexter Fletcher (2011)

Wild Bill 

Ο Bill βρισκόταν 8 χρόνια στη φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών και μόλις βγήκε με αναστολή. Επιστρέφοντας στο σπίτι, βρίσκει τους δύο ανήλικους γιους του εγκαταλελειμμένους από τη μητέρα τους. Αδιάφορος για όλα ως συνήθως, αποφασίζει να την κάνει ξανά, αλλά ο μεγάλος γιος του τον αναγκάζει να μείνει μαζί τους για κάποιο χρονικό διάστημα, μέχρι η κοινωνική λειτουργός να πειστεί και να μην τους στείλει στο ίδρυμα. Δυστυχώς, ο μικρός γιος δείχνει να ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του.

Κοινωνικό δράμα βρετανικής παραγωγής και η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του ηθοποιού Dexter Fletcher (ο νεαρός Caravaggio στην ομώνυμη ταινία). 

Μία συμπαθητική ταινία, τρυφερή (παρά τα μικρά στιγμιότυπα βίας), με καλές ερμηνείες από μεγάλους και μικρούς. 

Απόκληροι της κοινωνίας σε φτωχογειτονιές, προσπαθούν να βελτιώσουν τον κόσμο τους, να δείξουν έμπρακτα τη μεταμέλειά τους και να γνωστοποιήσουν σε εμάς τους θεατές, ότι η οικογένεια είναι ό,τι πιο ιερό στη ζωή κάποιου. Θα τα καταφέρουν;

Kimyô na sâkasu / Strange circus / Παράξενο τσίρκο - Shion Sono (2005)

Strange Circus 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυστηρά για fans του Cinema de Bizarre:

Η Taeko γράφει ένα μυθιστόρημα έρωτα, πάθους και αιμομιξίας. Μέσω αυτού όμως, θα έρθει αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να την αντέξει.

Η λατινικής προέλευσης λέξη circus, από την ελληνική λέξη κίρκος (αναγραμματισμός της λέξης κρίκος), σημαίνει κύκλος. 

Το βασικό θέμα αυτής της μακάβριας ιστορίας λοιπόν, είναι ένας κύκλος. Ο φαύλος κύκλος που δημιουργεί μία τόσο αποτρόπαια πράξη, όπως είναι η κακοποίηση ανηλίκου. 

Μία μίξη παραδοσιακού Grand Guignol θεάτρου και αλλόκοτου σινεμά, επενδυμένο μουσικά από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, με μελωδίες που στοιχειώνουν. 

Με λίγα λόγια, όταν το γιαπωνέζικο σινεμά συνάντησε τον Alejandro Jodorowsky.

Laurence anyways / Λωράνς για πάντα - Xavier Dolan (2012)

Laurence gia panta

Ο Laurence και η Fred είναι ένα πολύ αγαπημένο και ιδιόρρυθμο ζευγάρι. Ύστερα από 2 χρόνια σχέσης, ο Laurence αποφασίζει να της αποκαλύψει ένα μεγάλο μυστικό που κρύβει μέσα του για 30 χρόνια. Νιώθει ξένος μες στο σώμα του και θέλει να κάνει επέμβαση αλλαγής φύλου.

Μία συνεργασία Καναδά και Γαλλίας στην παραγωγή, που βρήκε μεγάλη απήχηση στο φεστιβάλ Καννών και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ένα εκπληκτικό ερωτικό δράμα και μία σπαρακτική ιστορία αγάπης. 

Εγώ προσωπικά δεν βρήκα κανένα αρνητικό στοιχείο στην ταινία, αν και κάποιοι θεώρησαν αρνητικό στοιχείο την υπερβολή (ποιά υπερβολή;). Εξαιρετική σκηνοθεσία, πολύ καλό σενάριο (όχι όμως άρτια δεμένο γιατί υπήρχαν κάποια κενά), πανέμορφη φωτογραφία, άψογη μουσική επένδυση με κομμάτια-σταθμούς των 80's και μία ανατριχιαστική ερμηνεία από την Suzanne Clément, η οποία σηκώνει για μένα στις πλάτες της όλη την ταινία. Ο πρωταγωνιστής Melvil Poupaud αν και ήταν αξιοπρεπής στο ρόλο του, δεν κατάφερε να με συγκλονίσει. 

Αξίζει να αναφερθεί, πως στην ταινία δεν υπάρχει ούτε μία στιγμή χυδαιότητας αλλά είναι άκρως συγκινητική και τρυφερή. Να κλείσω την κριτική μου με ένα quote του Laurence: ''Είναι σαν να κρατάς την ανάσα σου κάτω από το νερό για 30 χρόνια''. 

Δες το με το μυαλό σου ορθάνοιχτο.

Fact: Το 29% των transexuals δεν είναι gay και κάνουν σχέσεις με γυναίκες.

Sleepwalk with me - Mike Birbiglia (2012)

Sleepwalk with Me 

Ένας stand-up κωμικός αγωνίζεται με το άγχος της μπλοκαρισμένης καριέρας του, μία κουρασμένη σχέση και με τα άγρια ξεσπάσματα της σοβαρής υπνοβασίας που απεγνωσμένα προσπαθεί να αγνοήσει.

Ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά και η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Mike Birbiglia, ο οποίος έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ίσως δεν είναι κάτι παραπάνω από μία χαλαρή κοινωνική κομεντί ή έτσι τουλάχιστον φαίνεται στην αρχή. Σε βάζει όμως να κάνεις βαθύτερες σκέψεις για τη φύση των ερωτικών σχέσεων, για το πόσο δύο άνθρωποι πρέπει να είναι μαζί από συνήθεια ή επειδή απλά είναι ''καλά παιδιά''. 

Δεν ξέρω κατά πόσο έμεινα ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν μία φιλότιμη προσπάθεια από ένα νέο δημιουργό, με συμπαθητικές ερμηνείες, και έπρεπε να της δώσω μία ευκαιρία, όντας σινεφίλ και συγκεκριμένα λάτρης των ανεξάρτητων φιλμ. 

Μπορεί να πέφτω έξω, αλλά έχω την εντύπωση πως ο Birbiglia έχει μία μικρή αδυναμία στον Woody Allen. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Le passé / The past / Το παρελθόν - Asghar Farhadi (2013)

To parelthon
Η Marie πλέον έχει καινούριο σύντροφο. Έτσι, ζητά από τον πρώην σύζυγό της να γυρίσει από την πατρίδα του για να υπογράψει το διαζύγιο. Αυτός, έχοντας μεγαλώσει τα δύο παιδιά της από προηγούμενους γάμους, δείχνει να είναι πιο κοντά σε αυτά από εκείνη. Επιστρέφοντας λοιπόν στη Γαλλία, θα έρθει αντιμέτωπος με μία δυσάρεστη κατάσταση, η οποία δεν τον αφορά αλλά θα χρειαστεί να βοηθήσει.

Μετά το Οσκαρικό ''A Seperation-Enas horismos'', ο Asghar Farhadi επιστρέφει με μία καινούρια ταινία αυτή τη φορά γαλλικής παραγωγής. Το Le passé κέρδισε τις εντυπώσεις στις Κάννες και απέσπασε το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής. 

Παρά την επανάληψη της θεματολογίας (ένας χωρισμός, μία οικογένεια), το κοινωνικό αυτό δράμα, προκαλεί ενδιαφέρον και σε βάζει μέσα στην ταινία, δίνοντας σου την αίσθηση ότι παρακολουθείς από κοντά μία πραγματική οικογένεια να μιλά, να νιώθει, να λογομαχεί, να κλαίει, να συγκρούεται. 

Αυτή είναι άλλωστε και η σκηνοθετική και σεναριακή μανιέρα του Farhadi, δηλαδή τα έντονα στοιχεία λιτότητας και ρεαλισμού, σε μία ανθρωποκεντρική ταινία με δυνατές ερμηνείες.

Te doy mis ojos / Take my eyes / Μέσα από τα μάτια σου - Icíar Bollaín (2003)

Take My Eyes 

H Pilar είναι παντρεμένη με τον Antonio. Ένα βράδυ τον εγκαταλείπει παίρνοντας μαζί το γιο τους. Ο Antonio θα έρθει σε επαφή μαζί της και θα προσπαθήσει να την πείσει, λέγοντας της ότι πάει σε ψυχολόγο. Αν και έχει κάνει νέο ξεκίνημα στη ζωή της, δείχνει αδύναμη μπροστά στον άνδρα που αγαπά. 

Κοινωνικό δράμα ισπανικής παραγωγής. Η ενδοοικογενειακή βία και η κακοποίηση τους ασθενούς φύλου μέσα από τα μάτια δύο γυναικών (Icíar Bollaín, Alicia Luna). Ποιός άλλος θα μπορούσε άλλωστε να αποδόσει καλύτερα ένα τέτοιο θέμα σκηνοθετικά και σεναριακά; 

Μία γυναίκα- θύμα πάσχει από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και για εκείνη η αγάπη είναι συνώνυμο του πόνου και του τρόμου, αλλά ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες αγαπά και ποθεί το θύτη της. 

Αν και πρόκειται για μία αρκετά υποτονική ταινία, τουλάχιστον για τη θεματολογία της, οι ερμηνείες είναι δυνατές και η υπόθεση θα καταφέρει να περάσει το μήνυμα που θέλει. 

Cédric Klapisch

Δύο ταινίες του Cédric Klapisch, Το L'Auberge Espagnole και το sequel του, Russian Dolls. Γαλλικές κομεντί, φρέσκες, νεανικές, λίγο φλύαρες αλλά ό,τι πρέπει για κοριτσοπαρέα και Σαββατόβραδο. Μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες στη Γαλλία, ιδιαίτερα η πρώτη.

1. L'Auberge Espagnole / Euroflirt ή Euro pudding ή The spanish apartment

Ένας Γάλλος φοιτητής έρχεται με υποτροφία στη Βαρκελώνη (πρόγραμμα Erasmus) και απολαμβάνει τη χαρά και την ελευθερία της φοιτητικής ζωής, μένοντας σ’ ένα διαμέρισμα που το μοιράζεται με συμφοιτητές από διάφορα μέρη της Ευρώπης.

2. Les poupées russes / Russian Dolls / Ρωσικές κούκλες

Πέντε χρόνια μετά το καλοκαίρι στη Βαρκελώνη, ο Xavier, ο William, η Wendy, η Martine και η Isabelle, επανασυνδέονται. Η ζωή του Xavier δεν πήγε βάσει σχεδίου και η ερωτική του ζωή είναι ακόμη μπερδεμένη.