White bird in a blizzard - Gregg Araki (2014)

White Bird in a Blizzard


Το 1988, η ζωή ενός έφηβου κοριτσιού βυθίζεται στο χάος, όταν η μητέρα της εξαφανίζεται. 

Ο Gregg Araki επιστρέφει 10 χρόνια μετά από την τελευταία αξιόλογη δουλειά του, Mysterious Skin (θα μεσολαβήσουν άλλες δύο, ανάξιες λόγου), με ένα δράμα μυστηρίου, βασισμένο στο μυθιστόρημα της Laura Kasischke. 

''Κλέβοντας'' έντεχνα την ατμόσφαιρα του The Perks of Being a Wallflower, παραδίδει μία ταινία όμορφη αισθητικά, με εξαιρετική μουσική επένδυση βγαλμένη μέσα από τη δεκαετία του '80 από τους Robin Guthrie και Harold Budd, πανέμορφη φωτογραφία και με ένα επιτυχημένο ερμηνευτικά ντουέτο, στους δύο βασικούς γυναικείους ρόλους (Shailene Woodley, Eva Green).

 Στα αρνητικά στοιχεία, το κατά κάποιο τρόπο, εύκολο και προβλέψιμο σενάριο (δεν έχω διαβάσει το βιβλίο για να γνωρίζω τί παίζει, οπότε σχολιάζω την προσαρμογή του σεναρίου) και κάποια κενά, κυρίως όσον αφορά το μοντάζ, που κάνουν την ταινία να φαίνεται κάπως μπερδεμένη (μόνο οπτικά).

Κατά τ' άλλα, αξίζει σίγουρα μία προβολή.

Återträffen / The reunion - Anna Odell (2013)

The Reunion

Η Anna, μία διάσημη καλλιτέχνιδα της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, υπήρξε στα σχολικά της χρόνια θύμα bullying. Τώρα, 20 χρόνια μετά, στο reunion με τους συμμαθητές της, θα προσπαθήσει να πει όσα κρατούσε μέσα της τόσα χρόνια.

 Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σουηδέζας Anna Odell, βρίσκει τους θεατές πανέτοιμους να δεχτούν μία νέα δημιουργό στο χώρο του κινηματογράφου και αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις στο φεστιβάλ Βενετίας του 2013, προβαλλόμενο στα τμήματα ''Ορίζοντες'' και ''Εβδομάδα Κριτών'', κερδίζοντας το βραβείο FIPRESCI. 

 Μία σπουδή πάνω στον σχολικό εκφοβισμό, την ανισότητα που αιώνια επικρατεί στα πλαίσια μίας μαθητικής κοινότητας, τη βία, τα επώδυνα ψυχολογικά τραύματα που προκαλούνται στην τρυφερή ηλικία της εφηβείας και πώς αυτό μπορεί να έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας και στη ζωή μας γενικότερα.

  Ένα φιλμ ντοκιμαντερίστικου χαρακτήρα αλλά φανταστικού περιεχομένου, που το πρώτο μέρος του, βαδίζει στα χνάρια του εκπληκτικού Δανέζικου Festen - The Celebration του Thomas Vinterberg (σεναριακά, σκηνοθετικά αλλά όχι ''δογματικά''), συνεπώς σε προετοιμάζει να δεις κάτι αξιόλογο και δυνατό, αλλά δυστυχώς το δεύτερο μέρος του είναι αρκετά υποτονικό, με μία αίσθηση ανολοκλήρωσης προς το τέλος. 

Αμφιλεγόμενη παραγωγή, αξίζει όμως μία προβολή, γιατί η Anna είμαι σίγουρη ότι έχει τις δυνατότητες να μας προσφέρει καλύτερες και ωριμότερες δουλειές στο μέλλον. 

PS: Μη διαβάσεις την υπόθεση αλλού, χάνεται όλο το πρώτο μέρος της ταινίας.

La grande bellezza / The great beauty / Η τέλεια ομορφιά - Paolo Sorrentino (2013)

I teleia omorfia

Ο Jep Gamberdella, ένας γοητευτικός αλλά κυνικός 60άρης δημοσιογράφος, αλλά και συγγραφέας που τα έχει παρατήσει, απολαμβάνει στο μέγιστο την κοινωνική ζωή της πόλης. Κουρασμένος από τον τρόπο ζωής του, ο Jep καμιά φορά ονειρεύεται να ξαναπιάσει το γράψιμο, στοιχειωμένος από τις αναμνήσεις ενός νεανικού έρωτα. 

O Paolo Sorrentino, για ακόμα μία φορά, συνεργάζεται με την αρσενική του μούσα που ακούει στο όνομα Toni Servillo (έχουν ξανασυνεργαστεί στα (Il divo: La spettacolare vita di Giulio Andreotti, One Man Up, Oi synepeies tou erota) και το αποτέλεσμα είναι μίας εξαιρετικής ποιότητας δραματική ταινία (την χαρακτήρισαν ως δραματική κομεντί, δεν δέχομαι τον όρο). 

Η απόλυτη κινηματογράφηση, η πανέμορφη φωτογραφία, η ανατριχιαστική μουσική επένδυση και στη μέση όλων αυτών, ο Servillo, με εκπληκτικούς μονολόγους και μία ερμηνεία λιτή, αλλά μεγαλειώδη.

Η τέλεια ομορφιά. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλο τίτλο για μία τόσο μαγευτική ταινία. Αν και είμαι από εκείνους τους σινεφίλ που αγαπώ το ιταλικό σινεμά λιγότερο από τ' άλλα, μετανιώνω που δεν είδα αυτό το αριστούργημα νωρίτερα από τη σημερινή ημέρα. 

7,7 στο IMDb; Απαράδεκτο!

Vargtimmen / Hour of the wolf / Η ώρα του λύκου - Ingmar Bergman (1968)

Hour of the Wolf

Ένας καλλιτέχνης, που βρίσκεται σε διακοπές με την έγκυο γυναίκα του σ' ένα απομακρυσμένο σκανδιναβικό νησί, καταρρέει συναισθηματικά καθώς βγάζει στην επιφάνεια τις πιο καταπιεσμένες του επιθυμίες.

 Ο ήρωας στοιχειωμένος από τους προσωπικούς του δαίμονες, παραπαίει μεταξύ τρέλας και λογικής. 
 Στην προσπάθειά του να σωθεί, βυθίζει στον κόσμο των παραισθήσεων και τη σύζυγό του. 
 Κι εδώ έρχεται για εκείνη, καθώς και για το θεατή, το μεγάλο ερώτημα. Η αγάπη μας ή η ζωή μου;

Σουηδική παραγωγή, με την υπογραφή του Ingmar Bergman στη σκηνοθεσία αλλά και το σενάριο. 

Μία σκοτεινή ιστορία με δύο τραγικούς αλλά ιδιοφυείς ήρωες που χάνονται μες στην παράνοια κι ένας συνδυασμός υπερρεαλισμού και γοτθικού τρόμου, ισορροπούν έντεχνα για να μας δώσουν ένα από τα σημαντικότερα και πιο ιδιαίτερα δραματικά θρίλερ όλων των εποχών.

Chef - Jon Favreau (2014)

Chef

Ο σεφ Carl Casper, αφού απολύεται από το γκουρμέ εστιατόριο στο οποίο δούλευε ως σεφ, αναγκάζεται, μετά από προτροπή της πρώην συζύγου του, να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση: μια κινούμενη καντίνα με κουβανέζικα σάντουιτς.

Αμερικανική κοινωνική κομεντί για όλη την οικογένεια, σε σενάριο και σκηνοθεσία του ίδιου του πρωταγωνιστή. 

 Καμία πρωτοτυπία, καμία ένδειξη κωμικού χαρακτήρα, γεμάτη κλισέ, με μία υπερβολική αισιοδοξία που φτάνει στα όρια της αηδίας και περιττούς χαρακτήρες, που στόχος της ύπαρξης τους, είναι απλά η διαφήμιση της ταινίας (Robert Downey Jr, Scarlett Johansson).

 Παρ' όλ' αυτά όμως, βλέπεται πολύ ευχάριστα από κάποιον που έχει διάθεση να παρακολουθήσει κάτι ανάλαφρο, κάτι ''εύκολο'' που δεν θα τον προβληματίσει και μία ταινία που θα του ανοίξει την όρεξη στην κυριολεξία.

Το 7,6 του IMDb, είναι παράλογο.

Starred up - David Mackenzie (2013)

Starred Up

Ένας βίαιος 19χρονος νεαρός μεταφέρεται από τις φυλακές ανηλίκων στις κανονικές φυλακές. Εκεί, θα συναντήσει ένα όμοιό του, που τυχαίνει να είναι ο πατέρας του.

 Ο Mackenzie ξεκινά αποτυχημένα το '94 με μία ταινία που μένει στα αζήτητα (Dirty Diamonds) και προχωρά με ίδιο βηματισμό μέχρι που μας ξανασυστήνεται με τα επιεικώς μέτρια αλλά γνωστά λόγω πρωταγωνιστών, Young Adam και Asylum. Ακολουθεί μία ποιοτικά χαλαρή αλλά mainstream σχετικά πορεία με το Spread, μία άτυπη αντιγραφή του Alfie, και κάνει το μεγάλο μπαμ επιτυχίας, με το μαγικά ιδιαίτερο και παράλληλα αμφιλεγόμενο Perfect Sense, το οποίο αποτελεί για μένα την καλύτερη ταινία του.

Με τον όρο starred up μέσα στην φυλακή, εννοούν εκείνο τον τρόφιμο, ο οποίος έχει ιστορικό υπερβολικά βίαιης συμπεριφοράς. Με την τελευταία του λοιπόν δουλειά ο βρετανός σκηνοθέτης, μας οδηγεί στα δοκιμασμένης και επιτυχημένης συνταγής μονοπάτια του prison movie genre. 

 Κοινωνικό δράμα που διαδραματίζεται μέσα στις φυλακές αποκλειστικά, με μία σχεδόν λεπτομερή σκιαγράφηση της πραγματικότητας των βρετανικών φυλακών, βίαιο, σκληρό, οργισμένο, αλλά κι αυτό με μέτρο, αφήνοντας πιο πολύ τη βιαιότητα και την ωμότητα να πλανάται στον αέρα παρά να οπτικοποιείται (βλ. Chopper).

Ο νεαρός Ιρλανδό/Βρετανός Jack O'Connell, γνωστός από This Is England, με φανερή την επιρροή του Tom Hardy από το Bronson (έχει δηλώσει κι ο ίδιος ότι τον έχει ως πρότυπο), μας εκπλήσσει ευχάριστα ως προς το ερμηνευτικό κομμάτι, σ' ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι.

 Ένας 19χρονος μπελάς, που έχει μεγαλώσει τραγικά και έχει ενηλικιωθεί πρόωρα, αλλά, παρ' όλη την επιθετικότητά του και τον απόμακρο χαρακτήρα του, παραμένει ένα παιδί που χρειάζεται την αγάπη και την αποδοχή του πατέρα του.

Δεν θεωρώ πως είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει με τέτοιου είδους θεματολογία, αλλά αξίζει σίγουρα μία προβολή.

De behandeling / The treatment - Hans Herbots (2014)

The Treatment

Ο επιθεωρητής Nick Cafmeyer αναλαμβάνει μία υπόθεση απαγωγής ενός ανήλικου αγοριού, η οποία θα του ξυπνήσει μνήμες από την απαγωγή του αδελφού του, όταν ήταν μικρός.

Αστυνομικό θρίλερ φλαμανδικής παραγωγής, βασισμένο στο βιβλίο του Mo Hayder.

Μία δραματική ιστορία με θέμα την παιδοφιλία δοσμένη ρεαλιστικά σε μία σκοτεινή, καθηλωτική και ανατρεπτική ταινία, η οποία δυστυχώς έχει τραγικά αμφιλεγόμενο τέλος, γεγονός όμως που την κάνει να μην πέφτει στην παγίδα των cliche. 

Η κινηματογράφηση και η μουσική επένδυση είναι αντάξιες της υπόθεσης και οι ερμηνείες, κυρίως του πρωταγωνιστή, Geert Van Rampelberg, εξαιρετικές.

Δες το αν σου αρέσουν ταινίες στο ύφος των Prisoners και Se7en.


 

Vertigo / Δεσμώτης του ιλίγγου - Alfred Hitchcock (1958)

Vertigo

Ένας συνταξιούχος αστυνομικός στο Σαν Φρανσίσκο, ο οποίος υποφέρει από ιλίγγους και έχει υψοφοβία, αναλαμβάνει να λύσει το αίνιγμα της αυτοκτονικής και μυστηριώδους συζύγου ενός φίλου. 


Εξαιρετικός James Stewart σε ένα αριστούργημα δια χειρός Alfred Hitchcock, το οποίο εν μέρει αποτελεί, αλληγορικά, την σκιαγράφηση της προσωπικότητας και των ψυχολογικών θεμάτων του ίδιου του σκηνοθέτη και πραγματεύεται τις ανθρώπινες αδυναμίες, είτε εκφράζονται μέσα από φόβους, είτε μέσα από νευρώσεις και ψυχώσεις. 

Βασισμένο στο μυθιστόρημα των Pierre Boileau και Thomas Narcejac, ''D' entre les morts'', που οι ίδιοι έγραψαν με σκοπό τη μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον Hitchcock, μιας και του είχαν αρνηθεί το Les Diaboliques (Diabolique).

Ταινία - σταθμός που δεν πρέπει κανείς να αγνοήσει.

The innocents - Jack Clayton (1961)

The Innocents

Μία γκουβερνάντα αναρωτιέται αν τα δυο παιδιά που έχει αναλάβει, είναι στοιχειωμένα από τα φαντάσματα δύο διεφθαρμένων ενηλίκων ή αν η φαντασία, της παίζει ύπουλα παιχνίδια. Καθώς περνά ο καιρός, όσα συμβαίνουν κάνουν το δίλημμα ακόμα πιο έντονο. 

 Μία εύθραυστη ψυχολογικά ηρωίδα, νευρωτική, καταπιεσμένη σεξουαλικά, που παλεύει να κρατηθεί πίσω από τη γραμμή που χωρίζει την λογική από την παράνοια, μία νοσηρή μεταφυσική ιστορία που προκαλεί έκσταση, μία αινιγματική ατμόσφαιρα με εξαιρετικό φωτισμό που παίζει με την ψυχολογία του θεατή και η σκηνοθετική μαεστρία του Jack Clayton, χαρίζουν στο μυθιστόρημα του Henry James ''The turn of the screw'', την κινηματογραφική διασκευή που του αξίζει. 

 Στο ρόλο της γκουβερνάντας, η Deborah Kerr.

Trivia:
Από την ταινία αλλά και από το μυθιστόρημα, είναι φανερά επηρεασμένο το The Others του Alejandro Amenabar.

XXY - Lucía Puenzo (2007)

XXY

Η δραματική ιστορία ενός ερμαφρόδιτου 15χρονου παιδιού, το οποίο έχει καθημερινά να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ιδιαιτερότητάς του και τις αντιδράσεις των κατοίκων της επαρχίας που ζει.

 Κοινωνικό δράμα, βασισμένο σε μία μικρή ιστορία του Sergio Bizzio με τον τίτλο ''Cinismo'' (Κυνισμός), συνεργασία Αργεντινής, Ισπανίας και Γαλλίας στην παραγωγή.

Μία λιτά γυρισμένη ταινία, χωρίς πομπώδεις ερμηνείες, απλή, καθημερινή με την πιο αντιπροσωπευτική ήρεμη δύναμη της Αργεντινής ερμηνευτικά στο ρόλο του πατέρα, τον Ricardo Darin.
 

Μία ιστορία τόσο δραματική και παράλληλα τόσο υπερβολική, που σχεδόν φαίνεται ψεύτικη για όσους δε γνωρίζουν (κι όμως ακόμα υπάρχουν). 

XXY είναι μία γενετική ανωμαλία, γνωστή ως και σύνδρομο Κλαϊνεφέλτερ, εξαιτίας της οποίας υπάρχει στο άτομο ένα έξτρα χρωμόσωμα, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί στον 

ερμαφροδιτισμό (με λίγα λόγια). 

Ο/η Alex λοιπόν, το οποίο άτομο επέλεξαν να έχει θηλυκή όψη στην ταινία για λόγους σκηνοθετικής ''οικονομίας'', είναι μία πληγωμένη ψυχή που από μικρό παιδί ταλαιπωρείται με χάπια, με επεμβάσεις, έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά τον περίεργο και αμόρφωτο επαρχιακό κόσμο, τον χλευασμό, την απόρριψη, γεγονότα που την έκαναν να είναι πιο ώριμη από τα άλλα παιδιά της ηλικίας της, αλλά παρ' όλα αυτά, κρατά την παιδικότητά της, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.

Θα είμαι ειλικρινής. Έχοντας στα χέρια σου μία τέτοια θεματολογία, μπορείς να κάνεις μία ταινία αριστούργημα. Το XXY απέχει πολύ από αυτό, ερμηνευτικά δεν μπορώ να πω ότι με άγγιξε ιδιαίτερα, αλλά όπως και να 'χει, είναι μία ταινία άκρως διδακτική και δημιουργεί κοινωνικό προβληματισμό και ηθικά διλήμματα που αφορούν την ελευθερία του ατόμου, μέσα από την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την κρίση της σεξουαλικής ταυτότητας ενός νέου παιδιού. 

Gothic - Ken Russell (1986)

Gothic

Η ιστορία εκείνης της βροχερής νύχτας που η Αγγλίδα συγγραφέας Mary Shelley δημιούργησε το κλασικό μυθιστόρημα Frankenstein. 

Ιστορίες φαντασμάτων, προσωπικοί δαίμονες, παράνοια, ερωτικά παιχνίδια και σεξουαλικές φαντασιώσεις υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, στο κτήμα του λόρδου Βύρωνα. Η Mary παρασύρεται σ'έναν αρρωστημένο κόσμο από τον εραστή της Shelley και την ετεροθαλή αδερφή της Claire, καθώς ο λόρδος Βύρων τους οδηγεί στα σκοτεινότερα μονοπάτια της ψυχής τους.
Το 1986 o σκηνοθέτης του Tommy και του Altered States, σκηνοθετεί μία ταινία που απέχει πολύ από το αριστούργημα. Παρ' όλα αυτά, αξίζει να το δεις μόνο και μόνο για την ιστορία, αγνοώντας το 5,6 του IMDb. 

Ένα συνονθύλευμα πραγματικών γεγονότων με πολλά και έντονα στοιχεία φαντασίας και γοτθικού τρόμου. 

Πρωταγωνιστές ο Gabriel Byrne ως λόρδος Byron, η Natasha Richardson ως Mary Shelley, ο νεαρός ακόμα Julian Sands ως Shelley και ο Timothy Spall ως Dr. Polidori.

Έχει πολύ σωστά χαρακτηριστεί ως ταινία τρόμου του σκεπτόμενου ατόμου

Madeo / Mother - Joon-ho Bong (2009)

Mother

Μία μητέρα ζει με με τον 28χρονο γιο της, ο οποίος φαίνεται να έχει νοητική στέρηση. Όταν αυτός κατηγορηθεί για τη δολοφονία μίας νεαρής κοπέλας, εκείνη θα κάνει τα πάντα για να αποδείξει την αθωότητά του.

 
Δραματικό θρίλερ της Ν. Κορέας, σε σκηνοθεσία του χαρακτηριστικότατου πλέον σε ύφος, Joon-ho Bong (The Host, Memories of Murder, Snowpiercer), η οποία προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ Καννών, το 2009.

Όμορφη κινηματογράφηση και δυνατές ερμηνείες, κυρίως από την Hye-ja Kim στο ρόλο της μητέρας. Βέβαια, όπως και σε άλλες ταινίες του Κορεάτη σκηνοθέτη, είναι έντονο το χιουμοριστικό στοιχείο και η υπερβολή στους χαρακτήρες, κάτι που κάνει αυτόματα την ταινία να μην είναι αρεστή σε όλους.

Δημιουργεί κοινωνικό προβληματισμό, κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο με τις συνεχείς ανατροπές, ειδικά προς το τέλος, και σε βάζει στη διαδικασία να αναρωτηθείς για το τί είναι σωστό και τί λάθος, τί είναι καλό και τί κακό και μέχρι που μπορείς να φτάσεις για τους ανθρώπους που αγαπάς.

Μία ιδιαίτερη παραγωγή, αμφιλεγόμενου χαρακτήρα. Ή την εκτιμάς ή τη θεωρείς βαρετή (κάτι που άκουσα, όχι κάτι που πιστεύω). Εγώ επιλέγω το πρώτο.

Locke - Steven Knight (2013)

Locke

Ο Ivan Locke είναι ένας οικογενειάρχης που εργάζεται ως επιβλέπων μηχανικός σε κατασκευαστική εταιρεία. Η ζωή του θα αλλάξει μέσα σ' ένα βράδυ, ξεκινώντας μία διαδρομή από το μέρος που μένει προς το Λονδίνο.

Ψυχολογικό δράμα/θρίλερ, συνεργασία Βρετανίας και Αμερικής στην παραγωγή.

Ένα ιδιαίτερο road movie με κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, πλαισιωμένο από ένα μόνο ηθοποιό (όλοι οι υπόλοιποι είναι στο τηλέφωνο). Ένα one man show, που θα μπορούσε άνετα να είναι θεατρική παράσταση, με τον Hardy εμφανώς γηρασμένο, γιατί παίζει προφανώς ένα χαρακτήρα μεταξύ 45  και 50 ετών, σ' ένα δύσκολο και απαιτητικό ρόλο, που αν ξεφύγει κανείς λίγο και υπερβάλλει, χάνει η ταινία όλη της την ουσία. 

Δεν περίμενα βέβαια το Locke για να καταλάβω ότι πρόκειται για έναν από τους καλούς ηθοποιούς της νέας γενιάς (αρκεί να ρίξεις μία ματιά στο Stuart: A Life Backwards). Αυτό για το ερμηνευτικό κομμάτι που είναι και το βασικότερο για ένα τέτοιου είδους φιλμ.

Όσον αφορά τώρα την ταινία γενικότερα, η αλήθεια είναι πως με μπέρδεψε και με δίχασε. 
 Μου άρεσε γιατί περνά σε άλλο επίπεδο με βαθύτερα μηνύματα ή με κούρασε γιατί οπτικά δεν μου προσέφερε τίποτε άλλο από έναν άνδρα μέσα σ' ένα αμάξι και ένα σενάριο μονότονο; 
 Θα μιλήσω λοιπόν και για τα δύο.  

Από τη μία, είναι απίστευτα βαρετή αλλά το θετικό στην υπόθεση είναι ότι είναι μόνο 85 λεπτών και δεν αφορά τα mainstream μέλη μας ή όσους δεν είναι fans του Tom Hardy. 

 Από την άλλη όμως έχει να μας διδάξει πολλά. 

 Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος μπαίνει στη διαδικασία να περάσει κάτι που έχει ξαναζήσει αλλά αυτή τη φορά αισθάνεται (δεν είναι) ''θύτης'' και όχι ''θύμα'' κι έχει τώρα την ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν είναι αυτός που φοβόταν πως θα γίνει και είναι ανώτερος σαν οντότητα. Θα προσπαθήσει να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες άλλων, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει τα θεμέλια της φυσιολογικής του ζωής να γκρεμιστούν, για να μπορέσουν κάποια άλλα να χτιστούν. Είναι άντρας, είναι υπεύθυνος και πάνω απ' όλα κρατά το λόγο του. Υπάρχει όμως γυρισμός, όταν η αλήθεια κινεί τα νήματα;

Trivia:

- Ο Tom Hardy ήταν κρυωμένος στην πραγματικότητα, όσο γυριζόταν η ταινία, οπότε ο δημιουργός αναγκάστηκε να περάσει την ιώση στο σενάριο.

-  Υπήρχε ένας ήχος που έκανε το αμάξι, ο οποίος αποσυντόνιζε τον πρωταγωνιστή αλλά αποφάσισαν να τον κρατήσουν, γιατί οι γκριμάτσες δυσαρέσκειας κολλούσαν στην ταινία. Αντικατέστησαν λοιπόν, για τον θεατή, τον ήχο αυτό με τη φράση: ''you have a call waiting''.

- Γυρίστηκε μέσα σε 8 ημέρες.

Klass / The class - Ilmar Raag (2007)

The Class

Ο Joosep, μαθητής Γυμνασίου στην Εσθονία, έχει πέσει θύμα εκφοβισμού (bullying) από όλη του την τάξη, κυρίως από μία συγκεκριμένη ομάδα, η οποία αποτελείται από τα ''cool'' παιδιά. Ο Kaspar, ένα από τα παιδιά αυτά, δείχνει να ενοχλείται από τη συμπεριφορά των φίλων του και αηδιασμένος πλέον, αποφασίζει να υπερασπιστεί τον Joosep, ξεκινώντας πόλεμο με τον αρχηγό της ομάδας. 
 

Εσθονική παραγωγή και στην ουσία, η μόνη ταινία του IImar Raag που πήρε την αναγνώριση που της άξιζε. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το Klass καταφέρνει να ισορροπήσει μεταξύ δράματος και κοινωνικού θρίλερ, δίνοντας μία ξεκάθαρη απάντηση για το τί είναι η σχολική βία και το πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν οι έφηβοι μεταξύ τους.
Πηγαίνοντας μία τέτοια θεματολογία στα άκρα, περνά μέσα από τα μονοπάτια του Elephant του Gus Van Sant και της πραγματικής τραγικής ιστορίας του 1999, στο σχολείο Columbine του Colorado.

Δεν είναι μία εύκολη ταινία για τα πιο mainstream μέλη μας, έχει αργή πλοκή, αλλά η ιστορία ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του θεατή, χωρίς να μπερδεύει με χρονικές οπισθοδρομήσεις και περιττά σκηνοθετικά τρικ.

Αξίζει σίγουρα μία προβολή, διότι περιέχει ηθικά διδάγματα και εμφανή μηνύματα.

Trivia: Τη συγγραφική ομάδα αποτελούν σχεδόν όλοι οι νεαροί πρωταγωνιστές.

2:37 - Murali K. Thalluri (2006)

2:37

Η ταινία ξεκινά με μία αυτοκτονία, χωρίς να αποκαλύπτεται το άτομο. Στη συνέχεια περιγράφει τις παράλληλες ιστορίες έξι μαθητών ακριβώς στις 2:37, την ίδια ώρα που μία άλλη ιστορία γινόταν τραγωδία. 

Έξι ήρωες, έξι πορτραίτα χαμένης αθωότητας. Ποιός άραγε έδωσε τέλος στη ζωή του και τί τον έφτασε εκεί;

Αυστραλέζικη ανεξάρτητη παραγωγή που αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του 30χρονου Murali Krishna Thalluri. Δεν θα πω πολλά. Εξαιρετικό κοινωνικό δράμα, σχεδόν διδακτικό.

Trivia:

- Ο Joel Mackenzie (Sean), φοίτησε στο σχολείο που γυρίστηκε η ταινία.

- Τα γυρίσματα στο σπίτι, έγιναν στο πραγματικό σπίτι του Frank Sweet (Marcus)

- Η ταινία είναι επηρεασμένη οπτικά από το Elephant του Gus Van Sant.

Φεστιβάλ Βενετίας 2014

COMPETITION

Οι ταινίες που θα διαγωνιστούν στο 71ο Φεστιβάλ Βενετίας είναι οι εξής:

Birdman, dir: Alejandro Gonzalez Inarritu (opening film)
The Cut, dir: Fatih AKIN
A Pigeon Sat On A Branch Reflecting On Existence, dir: Roy Andersson
99 Homes, dir: Ramin Bahrani
Tales, dir: Rakhshān Bani E’Temad
La Rançon De La Gloire, dir: Xavier Beauvois
Hungry Hearts, dir: Saverio Costanzo
Le Dernier Coup De Marteau, dir: Alix Delaporte
Pasolini, dir: Abel Ferrara
Manglehorn, David Gordon Green
3 Hearts, dir: Benôit Jacquot
The Postman’s White Nights, dir: Andrei Konchalovsky
Il Giovane Favoloso, dir: Mario Martone
Sivas, dir: Kaan Mujdeci
Anime Nere, dir: Francesco Munzi
Good Kill, dir: Andrew Niccol
Loin Des Hommes, dir: David Oelhoffen
The Look Of Silence, dir: Joshua Oppenheimer
Fires On The Plain, dir: Shinya Tsukamoto
Red Amnesia, Xiaoshuai Wang

OUT OF COMPETITION

Εκτός διαγωνισμού:

Words With Gods, dirs: Guillermo Arriaga, Emir Kusturica, Amos Gitai, Mira Nair, Warwick Thornton, Hector Babenco, Bahman Ghobai, Hideo Nakata, Alex de la Iglesia
She’s Funny That Way, dir: Peter Bogdanovich
Dearest, dir: Peter Ho-sun Chan
Olive Kitteridge, dir: Lisa Cholodenkp
Burying The Ex, dir: Joe Dante
Perez., dir: Edoardo De Angelis
La Zuppa Del Demonio, dir: Davide Ferrario
The Sound And The Fury, dir: James Franco
Tsili, dir: Amos Gitai
La Trattativa, dir: Sabina Guzzanti
The Golden Era, dir: Ann Hui (closing film)
Make-Up, dir: Im Kwontaek
The Humbling, dir: Barry Levinson
The Old Man Of Belem, dir: Manoel de Oliveira
Italy In A Day, dir: Gabriele Salvatores
In The Basement, dir: Ulrich Seidl
The Boxtrolls, dirs: Anthony Stacchi, Annable Graham
Nymphomaniac Volume II (long version) Director’s Cut, dir: Lars Von Trier

HORIZONS

Ορίζοντες:

Theeb, dir: Naji Abu Nowar
Line Of Credit, dir: Salome Alexi
Senza Nessuna Pieta, dir: Michele Alhaique
Cymbeline, dir: Michael Almereyda
Near Death Experience, dirs: Benoît Delépine, Gustave Kervern
La Vita Oscena, dir: Renato De Maria
Réalité, dir: Quentin Dupieux
I Spy/ I Spy, dirs: Veronika Franz, Severin Fiala
Hill Of Freedom, dir: Hong Sangsoo
Bypass, dir: Duane Hopkins
The President, dir: Mohsen Makhmalbaf (opening film)
Your Right Mind, dir: Ami Canaan Mann
Belluscone, Una Storia Siciliana, dir: Franco Maresco
Nabat, Elchin Musaoglu
Heaven Knows What, dirs: Josh Safdie, Ben Safdie
These Are The Rules, dir: Ognjen Sviliviv
Court, dir: Chaitanya Tamhane

The hanging garden / Ο κρεμαστός κήπος - Thom Fitzgerald (1997)

The Hanging Garden

Ο William, υπήρξε ένας διαταραγμένος και ιδιαίτερος έφηβος. Αφού εξαφανίστηκε από το σπίτι του για 10 χρόνια, επιστρέφει τώρα ανανεωμένος, αλλά βρίσκει την οικογένειά του στοιχειωμένη ακόμα από το δικό του παρελθόν.

 Σουρεάλ ψυχολογικό δράμα, συνεργασία Βρετανίας και Καναδά στην παραγωγή, με εξαιρετικές ερμηνείες από σχεδόν άγνωστους προς το ευρύ κοινό ηθοποιούς,  με ιδιαίτερη πλοκή και ένα αναπάντεχο τέλος που θα συγκινήσει και τους πιο σκληρούς. 

 O κρεμαστός κήπος λοιπόν, είναι μία από αυτές τις ταινίες, που αν τη δεις μια φορά, θα την ξαναδείς με φίλους, θα την προτείνεις, θα τη σχολιάσεις, θα την αναλύσεις. Δεν ξέρω αν την εκθειάζω παραπάνω από ό,τι της αξίζει, αλλά για μένα ήταν ταινία που με έκανε να καταλάβω πολλά για τους ανθρώπους και τις οικογενειακές σχέσεις και ακόμα περισσότερα για τις δυσλειτουργικές οικογένειες που θυσιάζουν τα ''θέλω'' τους στο βωμό των ''πρέπει''.

 Ο Thom Fitzgerald είναι από εκείνους τους σκηνοθέτες που κανείς δεν γνωρίζει αλλά όλοι θέλουν να παρακολουθούν μετά από μία προβολή. Οι ταινίες τους για μένα είναι μικρά διαμάντια. Και ποιός ο λόγος να προτείνουμε συνεχώς τα blockbusters, που έχουν ήδη χιλιοδιαφημιστεί;

Αυστηρά για τους λάτρεις του δράματος. 

Trivia: Οι περισσότερες ταινίες του είναι gay themed.

In fear / Ταξίδι στο φόβο - Jeremy Lovering (2013)

In Fear

Ο Tom και η Lucy είναι καθ' οδόν, για ένα μουσικό φεστιβάλ στην Ιρλανδία. Κάποιες όμως παραπλανητικές πινακίδες και το μυαλό τους που παίζει παιχνίδια, θα τους οδηγήσουν σ' ένα εφιαλτικό δρόμο, στον οποίο συνειδητοποιούν πως δεν είναι μόνοι.

 Ψυχολογικό θρίλερ βρετανικής παραγωγής και η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Jeremy Lovering, ενός, κυρίως, τηλεοπτικού σκηνοθέτη (η τελευταία  τηλεοπτική του ''επιτυχία'', ήταν η σκηνοθεσία του Sherlock του BBC, στο επεισόδιο: The Empty Hearse).

Μία ταινία μυστηρίου που καταφέρνει να βάλει το θεατή στη διαδικασία να κατανοήσει την αγωνία των ηρώων και να μοιραστεί μαζί τους τον φόβο για το άγνωστο και το σκοτάδι και το σημαντικότερο απ' όλα, να τον κρατήσει μέχρι και το ογδοηκοστό πέμπτο λεπτό της διάρκειάς της.

 Αν και σκηνοθετικά ή ερμηνευτικά ήταν άρτια, το σενάριο δεν είχε κάτι ιδιαίτερο ή καινούριο να προσφέρει και δυστυχώς, η μεγάλη μου απορία για το 5,5 του IMDb (το οποίο βέβαια, και πάλι είναι άδικο), λύθηκε με ένα δυσνόητο και απότομο τέλος.

Συνοψίζοντας λοιπόν την προηγηθείσα ανάλυση, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι έχουμε μία καλή παραγωγή, μία μέτρια αλλά συμπαθητική προς τους φίλους του θρίλερ ταινία, αλλά με ένα φινάλε που ίσως χαλάσει για κάποιους, την υπόλοιπη προσπάθεια. Δώσε του όμως μία ευκαιρία.

Calvary - John Michael McDonagh (2014)

Calvary

Ο James Lavelle, μετά το χαμό της γυναίκας του, αποφασίζει να εγκαταλείψει το Δουβλίνο και να γίνει ιερέας. Σε μία εξομολόγηση, ένας ενορίτης του εξομολογείται ότι την Κυριακή θα τον σκοτώσει, χωρίς να φταίει, απλά γιατί κάποτε κακοποιήθηκε από ιερέα.

 Ένας ιερέας και το έργο του, το οποίο είναι περισσότερο ανθρώπινο και φιλικό παρά ''εκκλησιαστικό''. Έχει αδυναμίες, πάθη, ήταν κάποτε ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους και τώρα λειτουργεί πότε ως σωτήρας, πότε ως διαιτητής και πότε ως στόχος χλευασμού από τους ''άπιστους'' συντοπίτες, που παρ' όλα αυτά τον αντιμετωπίζουν σαν φίλο κι αδερφό. Calvary σημαίνει Γολγοθάς και ο James, σαν νέος Χριστός, καλείται να πληρώσει για τις αμαρτίες άλλων.

 Ένα ιδιαίτερο κοινωνικό δράμα με ψήγματα μαύρης κωμωδίας, εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα (περισσότεροι από 800 ιερείς, κακοποιούσαν παιδιά σε 200 ιδρύματα της Καθολικής εκκλησίας, σε μια περίοδο 35 χρόνων), κλασσικό δείγμα Ιρλανδικού σινεμά, αργό νωχελικό, πνευματώδες, έξυπνο, με φιλοσοφικές αναζητήσεις για τη ζωή και την ύπαρξη, περνά βαθιά κοινωνικά μηνύματα, προσεγγίζοντας το θέμα της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης διαφορετικά, όχι μελοδραματικά κυρίως.

 Σκηνοθετικά αξιοπρεπές με πανέμορφα μουντή φωτογραφία από τα απίστευτα τοπία της Ιρλανδικής επαρχίας, καλές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές, ειδικά από τον κεντρικό ήρωα, Brendan Gleeson, αλλά χωρίς το σενάριο να έχει κάποια κενά ή κάποια ιδιαίτερα λάθη, σου αφήνει μία γεύση ανολοκλήρωσης και μία αίσθηση ότι θα ήθελες να εξελιχθεί διαφορετικά η ιστορία. 

Για μένα τουλάχιστον, το 7,8 του IMDb, είναι υπερβολικό, αξίζει όμως μία προβολή σίγουρα.

Trivia: Ο σκηνοθέτης, είναι αδερφός του Martin McDonagh (In Bruges, Seven Psychopaths)

Angst / Fear - Gerald Kargl (1983)

Angst

Ένας άντρας αποφυλακίζεται, ύστερα από 10 χρόνια ποινής για φόνο. Απ' έξω κιόλας από τη φυλακή, νιώθει έντονα την ανάγκη να σκοτώσει ξανά.

 Αυστριακό, δραματικό θρίλερ τρόμου, βασισμένο στην πραγματική ιστορία του Werner Kniesek, ενός μαζικού δολοφόνου. 

  Η ιστορία ξεκινά, προχωρά και τελειώνει με την αφήγηση του ήρωα, βάζοντάς σε έτσι μέσα στο μυαλό του για να δεις τα πράγματα από τη δική του πλευρά. Σαδισμός μέσα από τα μάτια ενός αδέξιου και αγχωτικού δολοφόνου.

 Σαφώς και λάθη υπάρχουν, κυρίως τεχνικά, αλλά αυτό δικαιολογείται από την εποχή που γυρίστηκε. Η ερμηνεία όμως, του πρωταγωνιστή είναι άψογη σ' ένα ρόλο που άλλος δεν θα μπορούσε να παίξει καλύτερα.

Από τις πιο ανατριχιαστικές ταινίες της δεκαετίας του '80, όχι τόσο για τις σκηνές της, αλλά για τον εκπληκτικά μακάβριο και σχιζοφρενή τρόπο που υποδύεται ο Erwin Leder, τον ψυχοπαθή. 

Φανερή η επιρροή του σκηνοθέτη, στις δουλειές του εξεζητημένου Gaspar Noé (Irreversible, Enter the Void, I Stand Alone). ΑΥΣΤΗΡΑ ΜΟΝΟ για fans.

Trivia: ΟΙ διάφορες ατάκες του ήρωα, είναι δανεισμένες από απολογίες κάποιων serial killers, όπως του Peter Kürten, γνωστού και ως βαμπίρ του Ντίζελντορφ.