Case 39
Μία κοινωνική λειτουργός αναλαμβάνει την ασυνήθιστη υπόθεση ενός μικρού κοριτσιού με μυστηριώδες παρελθόν. Οι γονείς της το κακοποιούσαν και προσπάθησαν να το δολοφονήσουν. Η κατάσταση όμως, είναι πιο επικίνδυνη από ό,τι φαντάζεται.
Ψυχολογικό/μεταφυσικό θρίλερ σε σκηνοθεσία του Γερμανού Christian Alvart (Antibodies, Pandorum), με την Renée Zellweger ως πρωταγωνίστρια, σ' ένα ρόλο διαφορετικό από αυτούς που την έχουμε συνηθίσει.
Δεν είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, ούτε κάτι αριστουργηματικό, αλλά έχει συνεχείς ανατροπές που σε κρατάνε σε αγωνία και την κατάλληλη ατμόσφαιρα που χρειάζεται.
Την μικρή Lilith ενσαρκώνει η πλέον συνηθισμένη horror πιτσιρίκα Jodelle Ferland (They, Kingdom Hospital, Silent Hill, Tideland).
Wild Bill
Ο Bill βρισκόταν 8 χρόνια στη φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών και μόλις βγήκε με αναστολή. Επιστρέφοντας στο σπίτι, βρίσκει τους δύο ανήλικους γιους του εγκαταλελειμμένους από τη μητέρα τους. Αδιάφορος για όλα ως συνήθως, αποφασίζει να την κάνει ξανά, αλλά ο μεγάλος γιος του τον αναγκάζει να μείνει μαζί τους για κάποιο χρονικό διάστημα, μέχρι η κοινωνική λειτουργός να πειστεί και να μην τους στείλει στο ίδρυμα. Δυστυχώς, ο μικρός γιος δείχνει να ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του.
Κοινωνικό δράμα βρετανικής παραγωγής και η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του ηθοποιού Dexter Fletcher (ο νεαρός Caravaggio στην ομώνυμη ταινία).
Μία συμπαθητική ταινία, τρυφερή (παρά τα μικρά στιγμιότυπα βίας), με καλές ερμηνείες από μεγάλους και μικρούς.
Απόκληροι της κοινωνίας σε φτωχογειτονιές, προσπαθούν να βελτιώσουν τον κόσμο τους, να δείξουν έμπρακτα τη μεταμέλειά τους και να γνωστοποιήσουν σε εμάς τους θεατές, ότι η οικογένεια είναι ό,τι πιο ιερό στη ζωή κάποιου. Θα τα καταφέρουν;
Strange Circus
ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυστηρά για fans του Cinema de Bizarre:
Η Taeko γράφει ένα μυθιστόρημα έρωτα, πάθους και αιμομιξίας. Μέσω αυτού όμως, θα έρθει αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να την αντέξει.
Η λατινικής προέλευσης λέξη circus, από την ελληνική λέξη κίρκος (αναγραμματισμός της λέξης κρίκος), σημαίνει κύκλος.
Το βασικό θέμα αυτής της μακάβριας ιστορίας λοιπόν, είναι ένας κύκλος. Ο φαύλος κύκλος που δημιουργεί μία τόσο αποτρόπαια πράξη, όπως είναι η κακοποίηση ανηλίκου.
Μία μίξη παραδοσιακού Grand Guignol θεάτρου και αλλόκοτου σινεμά, επενδυμένο μουσικά από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, με μελωδίες που στοιχειώνουν.
Με λίγα λόγια, όταν το γιαπωνέζικο σινεμά συνάντησε τον Alejandro Jodorowsky.
Laurence gia panta
Ο Laurence και η Fred είναι ένα πολύ αγαπημένο και ιδιόρρυθμο ζευγάρι. Ύστερα από 2 χρόνια σχέσης, ο Laurence αποφασίζει να της αποκαλύψει ένα μεγάλο μυστικό που κρύβει μέσα του για 30 χρόνια. Νιώθει ξένος μες στο σώμα του και θέλει να κάνει επέμβαση αλλαγής φύλου.
Μία συνεργασία Καναδά και Γαλλίας στην παραγωγή, που βρήκε μεγάλη απήχηση στο φεστιβάλ Καννών και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ένα εκπληκτικό ερωτικό δράμα και μία σπαρακτική ιστορία αγάπης.
Εγώ προσωπικά δεν βρήκα κανένα αρνητικό στοιχείο στην ταινία, αν και κάποιοι θεώρησαν αρνητικό στοιχείο την υπερβολή (ποιά υπερβολή;). Εξαιρετική σκηνοθεσία, πολύ καλό σενάριο (όχι όμως άρτια δεμένο γιατί υπήρχαν κάποια κενά), πανέμορφη φωτογραφία, άψογη μουσική επένδυση με κομμάτια-σταθμούς των 80's και μία ανατριχιαστική ερμηνεία από την Suzanne Clément, η οποία σηκώνει για μένα στις πλάτες της όλη την ταινία. Ο πρωταγωνιστής Melvil Poupaud αν και ήταν αξιοπρεπής στο ρόλο του, δεν κατάφερε να με συγκλονίσει.
Αξίζει να αναφερθεί, πως στην ταινία δεν υπάρχει ούτε μία στιγμή χυδαιότητας αλλά είναι άκρως συγκινητική και τρυφερή. Να κλείσω την κριτική μου με ένα quote του Laurence: ''Είναι σαν να κρατάς την ανάσα σου κάτω από το νερό για 30 χρόνια''.
Δες το με το μυαλό σου ορθάνοιχτο.
Fact: Το 29% των transexuals δεν είναι gay και κάνουν σχέσεις με γυναίκες.
Sleepwalk with Me
Ένας stand-up κωμικός αγωνίζεται με το άγχος της μπλοκαρισμένης καριέρας του, μία κουρασμένη σχέση και με τα άγρια ξεσπάσματα της σοβαρής υπνοβασίας που απεγνωσμένα προσπαθεί να αγνοήσει.
Ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά και η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Mike Birbiglia, ο οποίος έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ίσως δεν είναι κάτι παραπάνω από μία χαλαρή κοινωνική κομεντί ή έτσι τουλάχιστον φαίνεται στην αρχή. Σε βάζει όμως να κάνεις βαθύτερες σκέψεις για τη φύση των ερωτικών σχέσεων, για το πόσο δύο άνθρωποι πρέπει να είναι μαζί από συνήθεια ή επειδή απλά είναι ''καλά παιδιά''.
Δεν ξέρω κατά πόσο έμεινα ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν μία φιλότιμη προσπάθεια από ένα νέο δημιουργό, με συμπαθητικές ερμηνείες, και έπρεπε να της δώσω μία ευκαιρία, όντας σινεφίλ και συγκεκριμένα λάτρης των ανεξάρτητων φιλμ.
Μπορεί να πέφτω έξω, αλλά έχω την εντύπωση πως ο Birbiglia έχει μία μικρή αδυναμία στον Woody Allen. Η συνέχεια επί της οθόνης.
To parelthon
Η Marie πλέον έχει καινούριο σύντροφο. Έτσι, ζητά από τον πρώην σύζυγό της να γυρίσει από την πατρίδα του για να υπογράψει το διαζύγιο. Αυτός, έχοντας μεγαλώσει τα δύο παιδιά της από προηγούμενους γάμους, δείχνει να είναι πιο κοντά σε αυτά από εκείνη. Επιστρέφοντας λοιπόν στη Γαλλία, θα έρθει αντιμέτωπος με μία δυσάρεστη κατάσταση, η οποία δεν τον αφορά αλλά θα χρειαστεί να βοηθήσει.
Μετά το Οσκαρικό ''A Seperation-Enas horismos'', ο Asghar Farhadi επιστρέφει με μία καινούρια ταινία αυτή τη φορά γαλλικής παραγωγής. Το Le passé κέρδισε τις εντυπώσεις στις Κάννες και απέσπασε το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής.
Παρά την επανάληψη της θεματολογίας (ένας χωρισμός, μία οικογένεια), το κοινωνικό αυτό δράμα, προκαλεί ενδιαφέρον και σε βάζει μέσα στην ταινία, δίνοντας σου την αίσθηση ότι παρακολουθείς από κοντά μία πραγματική οικογένεια να μιλά, να νιώθει, να λογομαχεί, να κλαίει, να συγκρούεται.
Αυτή είναι άλλωστε και η σκηνοθετική και σεναριακή μανιέρα του Farhadi, δηλαδή τα έντονα στοιχεία λιτότητας και ρεαλισμού, σε μία ανθρωποκεντρική ταινία με δυνατές ερμηνείες.
Take My Eyes
H Pilar είναι παντρεμένη με τον Antonio. Ένα βράδυ τον εγκαταλείπει παίρνοντας μαζί το γιο τους. Ο Antonio θα έρθει σε επαφή μαζί της και θα προσπαθήσει να την πείσει, λέγοντας της ότι πάει σε ψυχολόγο. Αν και έχει κάνει νέο ξεκίνημα στη ζωή της, δείχνει αδύναμη μπροστά στον άνδρα που αγαπά.
Κοινωνικό δράμα ισπανικής παραγωγής. Η ενδοοικογενειακή βία και η κακοποίηση τους ασθενούς φύλου μέσα από τα μάτια δύο γυναικών (Icíar Bollaín, Alicia Luna). Ποιός άλλος θα μπορούσε άλλωστε να αποδόσει καλύτερα ένα τέτοιο θέμα σκηνοθετικά και σεναριακά;
Μία γυναίκα- θύμα πάσχει από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και για εκείνη η αγάπη είναι συνώνυμο του πόνου και του τρόμου, αλλά ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες αγαπά και ποθεί το θύτη της.
Αν και πρόκειται για μία αρκετά υποτονική ταινία, τουλάχιστον για τη θεματολογία της, οι ερμηνείες είναι δυνατές και η υπόθεση θα καταφέρει να περάσει το μήνυμα που θέλει.
