Kickass 2 - Jeff Wadlow (2013)

Kick-Ass 2

Ο Kick-Ass και η μικρή Hit-Girl σε νέες περιπέτειες.

Η συνέχεια της μεγάλης εισπρακτικής επιτυχίας που κάποτε μας εξέπληξε ευχάριστα, σκηνοθετημένη αυτή τη φορά από τον Jeff Wadlow (Cry_Wolf) και όχι από τον Βρετανό Matthew Vaughn (Kick-Ass, Stardust, X-Men: First Class, Layer Cake), με αρκετούς καινούριους χαρακτήρες και τον Red Mist ως Mother-Fucker πλέον, σε ρόλο supervillain. 

H επιστροφή των γνωστών θνητών υπερηρώων μας βρήκε απροετοίμαστους και προφανώς πιο απαιτητικούς καθώς η πρώτη ταινία ήταν (παραδόξως) έξυπνη και διασκεδαστική. Η συνέχεια λοιπόν, μου φάνηκε μπερδεμένη, γελοία και πολύ μα πάρα πολύ αμερικανοποιημένη, κάτι που δεν ήταν η πρώτη. 

Για κάποιον βέβαια που θέλει να δει μια ταινία δράσης για να περάσει η ώρα ευχάριστα και να γελάσει, είναι οκ. Μέχρι εκεί όμως. 

Curse of Chucky / Η κατάρα του Τσάκι - Don Mancini (2013)

Curse of Chucky

Η παραπληγική Nica, λαμβάνει ένα απρόσμενο πακέτο. Μέσα βρίσκεται μία κούκλα αρσενικού γένους με κόκκινα μαλλιά. Την επόμενη μέρα η μητέρα της, η οποία παίρνει ψυχοφάρμακα, κείτεται στο πάτωμα νεκρή. Όλοι μιλούν για αυτοκτονία...

Ο ''πατέρας'' του διάσημου Chucky (γνωστού στο ελληνικό κοινό με το προσωνύμιο ''κούκλα του σατανά''), c, αναλαμβάνει για δεύτερη φορά τη σκηνοθεσία (η πρώτη απόπειρα ήταν με το Seed of Chucky το 2004). 

Στο ρόλο του Charles/Chucky και πάλι ο Brad Dourif (One Flew Over the Cuckoo's Nest, The Wizard of Gore, Child's Play, Child's Play 2 & Child's Play 3, Bride of Chucky, Seed of Chucky) και στο ρόλο της Nica, η κόρη του Fiona Dourif (το έκαναν οικογενειακή υπόθεση πλέον).
Δεν θα υπεραναλύσω αλλά θα πω με σιγουριά το εξής: 
Το έκτο κατά σειρά Chucky έχει ένα βασικό πλεονέκτημα. Σε αντίθεση με διάφορα άλλα horror series, όπως είναι τα δικά μου αγαπημένα Hellraiser και A Nightmare on Elm Street, τα οποία ξεκίνησαν με πολύ καλές προθέσεις και κατέληξαν στα σκουπίδια, το Chucky, όσο και μαλακίτσα να θεωρείται, με τα χρόνια βελτιώνεται. Με λίγα λόγια, ξέρεις τί θα δεις αλλά παραδόξως βλέπεις κάτι καλύτερο. 

Σε σύγκριση βέβαια με τα πρώτα (Child's play 1,2,3) είναι τεχνικά πιο καλοφτιαγμένο, αλλά υστερεί σίγουρα σε ατάκες και χαβαλέ.
Anyway, όσοι πιστοί, enjoy!

In their skin - Jeremy Power Regimbal (2012)

In Their Skin

Ο Mark, η Mary και ο γιος τους Brendon προσπαθούν να ξανασταθούν στα πόδια τους μετά από το χαμό της μικρής τους κόρης. Ένα ταξίδι στο εξοχικό τους ίσως βοηθήσει την επανένωση της οικογένειας. Κάτι όμως θα ταράξει τη γαλήνη τους...

Η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Jeremy Power Regimbal και μία ιστορία γραμμένη από τον ίδιο και τα αδέλφια Close (O Joshua Close παίζει τον Mark). 

Σκηνοθετικά λοιπόν δεν είναι καθόλου κακό, η φωτογραφία είναι σκοτεινή, καταθλιπτική και ταιριάζει απόλυτα στην ατμόσφαιρα της ταινίας, σαν σενάριο όμως χωλαίνει. 

Ξεκινά πολύ καλά, σε βάζει στο κλίμα, αλλά χάνει την ουσία στη συνέχεια. 

Η ταινία βασικά μύριζει Haneke από μακριά, όχι μόνο ως ιδέα και ως σκηνοθεσία αλλά και στα πιο απλά πράγματα (παρατήρησε το πώς παρουσιάζουν τον τίτλο της ταινίας στην αρχή). Φανερά επηρεασμένοι από το Funny Games, προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι ανάλογο αλλά λίγο οι ηθοποιοί (με μόνη εξαίρεση τον James D' Arcy), λίγο η υποτονική ατμόσφαιρα, λίγο η έλλειψη τρόμου, κάνουν την ταινία flat και να απέχει παρασάγγας από το Haneke-ικό αριστούργημα. 

Δες το αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να δεις αλλά αν δεν το δεις και ποτέ, δε χάνεις.

Il y a longtemps que je t'aime / I've loved you so long / Απλά σ' αγαπώ - Philippe Claudel. (2008)

I've Loved You So Long 

H Léa ξανασυναντά την αδερφή της Juliette. Μόλις αποφυλακίστηκε. 15 χρόνια στη φυλακή. Κανείς δεν τη θέλει και κανείς δεν τη βοηθά εκτός από την αδερφή της. Η αιτία φυλάκισης; Σκότωσε το παιδί της με τα ίδια της τα χέρια.

Μία συγκινητική και δυνατή ερμηνευτικά ταινία, για μένα η καλύτερη ερμηνεία της Kristin Scott Thomas, σκηνοθετημένη από το Philippe Claudel.

Danika - Ariel Vromen (2006)

Danika 

Η Danika, σύζυγος και μητέρα τριών παιδιών προσπαθεί να καταπολεμήσει τις φοβίες της πηγαίνοντας σε ψυχολόγο. Οι φοβίες της όμως γίνονται όλο και πιο έντονες, με αποτέλεσμα να μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία και το μυαλό της να παίζει τα πιο επικίνδυνα παιχνίδια. 

Ψυχολογικό θρίλερ σε σκηνοθεσία του Ισραηλινού Ariel Vromen (The Iceman) με τη Marisa Tomei (Chaplin, Only You, Before the Devil Knows You're Dead). 

Τίποτα το ιδιαίτερο, έχει αρκετές ανακρίβειες και περιττές λεπτομέρειες, αλλά βλέπεται άνετα και έχει το δικό μου αγαπημένο στοιχείο, την ανατροπή.

Sånger från andra våningen / Songs from the second floor / Τραγούδια από το δεύτερο όροφο - Roy Andersson (2000)

Songs from the Second Floor 

Ένας υπάλληλος απολύεται με εξευτελιστικό τρόπο, ένας μετανάστης δέχεται βίαιη επίθεση σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, ένα μάγος κάνει θάλασσα ένα νούμερό του και ο Kalle βάζει φωτιά στο κατάστημα επίπλων του για να εισπράξει την ασφάλεια. Tην επόμενη μέρα, χάος και πανικός επικρατούν παντού και μόνο ο εκείνος μοιάζει να κατανοεί τον παραλογισμό, συνειδητοποιώντας πόσο δύσκολο είναι να είσαι άνθρωπος.

Ο Σουηδός σκηνοθέτης Roy Andersson, επιστρέφει το 2000, ύστερα από 25 χρόνια απουσίας με ένα κινηματογραφικό ποίημα, εμπνευσμένο από τον Περουβιανό ποιητή César Vallejo, και κερδίζει το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών. 

H ταινία παρουσιάζει μια σειρά περιστατικών χωρίς λογικό ειρμό. 

Από τις πιο ιδιαίτερες και αλλόκοτες ταινίες που έχω δει. 

Υπέροχη φωτογραφία και σκηνοθεσία. 

Επιβάλλεται να τη δεις με απόλυτη συγκέντρωση, καθαρό μυαλό και αγάπη. Θα σε συγκινήσει και θα σε βοηθήσει να δεις μέσα σου. Δώσε της μία ευκαιρία.

Shelter ή 6 Souls / Το άσυλο - Måns Mårlind, Björn Stein (2013)

6 Souls

Η ψυχίατρος Cara Harding έχει αποκτήσει εξαιρετική επαγγελματική φήμη, διερευνώντας το σύνδρομο των πολλαπλών προσωπικοτήτων, μέχρι τη στιγμή που συναντά έναν εγκληματία ψυχασθενή. Ο κόσμος της γίνεται άνω κάτω.

Σουηδοί σκηνοθέτες από την μία, αμερικανική παραγωγή από την άλλη. 

Δεν σας το κρύβω ότι το κατέβασα χωρίς να δω trailer ή βαθμολογία, απλά και μόνο γιατί έπαιζε ο Jonathan Rhys Meyers (η Julianne Moore μου είναι τρομερά αντιπαθής). 

Τελικά, ήταν ένα αρκετά καλό ψυχολογικό θρίλερ το οποίο ξεπερνά τον εαυτό του και καταλήγει ταινία τρόμου, ωραία σκοτεινή ατμόσφαιρα, με απότομες και τρομακτικές σκηνές ακριβώς όπως πρέπει να είναι σε μία τέτοια ταινία. 

Υπερβολές φυσικά και υπάρχουν ως συνήθως, αλλά για μένα αξίζει μία προβολή τουλάχιστον μιας και εξυπηρετεί τον βασικό σκοπό ενός horror movie.