Dead end / Στροφή προς την κόλαση - Jean-Baptiste Andrea, Fabrice Canepa (2003)

Dead End

Ο Frank και η οικογένειά του εδώ και 20 χρόνια πηγαίνουν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με την μητέρα της συζύγου του. Κάθε χρόνο ακολουθεί την ίδια διαδρομή. Φέτος όμως αποφάσισε να κόψει δρόμο κι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του.

Γαλλοαμερικανική παραγωγή, αγγλόφωνη, low budget ταινία τρόμου, αρκετά spooky, για την εποχή της όχι και τόσο προβλέψιμη (πλέον κυκλοφορούν εκατοντάδες με ίδιο plot twist). 

Το 6,7 του IMDb είναι υπερβολικό αλλά και πάλι βλέπεται άνετα. 

Δωσ' του μία ευκαιρία και στην τελική αν δε σ' αρέσει μικρό το κακό. Είναι μόνο 85 λεπτά χαμένου χρόνου.

La cité des enfants perdus / The city of lost children / Η πόλη των χαμένων παιδιών - Marc Caro, Jean-Pierre Jeunet (1995)

The City of Lost Children

Ο σατανικός Krank γερνά πρόωρα γιατί δεν μπορεί να ονειρευτεί. Στόχος του, να απαγάγει παιδιά από το λιμάνι και να οικειοποιηθεί τα όνειρά τους. Ο αγαθός γίγαντας One, ψάχνει απεγνωσμένα τον μικρό του αδερφό Denree, που απήγαγε ο στρατός των Κυκλώπων για να τον μεταφέρουν στον Krank. Σ' αυτή του την αναζήτηση έχει σύμμαχο την μικρή Miette, ένα από τα ορφανά της χαμένης πόλης που αναγκάζεται να κλέβει για να επιζήσει.

Ο Jean Pierre Jeunet της Amélie και οι μόνιμοι συνεργάτες του Marc Caro και Gilles Adrien (γνωστοί και από το ιδιαίτερο Delicatessen), υπογράφουν μία από τις πιο σουρεάλ κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του '90. 

Μία μίξη κωμωδίας, δράματος, παραμυθιού και sci-fi, με έντονο το Gilliam-ικό στοιχείο παντού (ή ο Gilliam έχει ''κλέψει'' ιδέες για τις ταινίες του), όπως η παραμόρφωση των πλάνων, συμπαθητικές αν και πομπώδεις ερμηνείες που ούτως ή άλλως ταιριάζουν στην ατμόσφαιρα της ταινίας, και εκπληκτική μουσική από τον Angelo Badalamenti, ο οποίος έχει χαρίσει στον κινηματογράφο τις καλύτερες ορχηστρικές μελωδίες, κυρίως στις ταινίες του David Lynch (ναι, μία πινελιά Lynch μπορούμε να τη διακρίνουμε κι εδώ). 

Η καλύτερη στιγμή της ταινίας σεναριακά, είναι ο Ron Perlman ως One και οι διάλογοι του με την Miette. 

Όσον αφορά στη σκηνοθεσία, η λασπωμένη πόλη της Γαλλίας (η χρονική περίοδος απροσδιόριστη), τα σκοτεινά και υγρά στενά, η φωτογραφία, ήταν όλα άψογα, τα εφέ όμως καλά αλλά λίγο ξεπερασμένα για την εποχή τους. 

Δεν ξέρω αν είναι κάτι που θα σε ικανοποιήσει απόλυτα, ειδικά αν δεν είσαι ''παραμυθάς'' και αν δεν σου αρέσει το στυλ που προανέφερα (λίγος Gilliam, λίγος Lynch, πολύς σουρεαλισμός), αλλά αξίζει σίγουρα μία προσπάθεια.

Leo / Πληγωμένες ψυχές - Mehdi Norowzian (2002)

Leo 

Η Mary Bloom είναι μια γυναίκα στοιχειωμένη από το τραγικό παρελθόν της. Νομίζοντας πως ο άνδρας της την απατά τον προδίδει πηγαίνοντας μ’ έναν νεαρό εργάτη και μένει έγκυος. Όταν ο άνδρας και η κόρη της σκοτώνονται σ΄ ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εκείνη βυθισμένη στην απελπισία και νιώθοντας τύψεις, αρχίζει να μισεί τον καρπό της απιστίας της.

Ένας άγνωστος σκηνοθέτης ονόματι Mehdi Norowzian, επιχείρησε να δημιουργήσει ένα κοινωνικό δράμα με προεκτάσεις ψυχολογικού θρίλερ και... τα κατάφερε! 

Πολύ καλές ερμηνείες και προσεγμένη σκηνοθεσία, με μία μικρή αδυναμία μόνο στο σενάριο.

Gravity - Alfonso Cuarón (2013)

Gravity 

Μια επιστήμονας κι ένας αστροναύτης προσπαθούν να επιβιώσουν έπειτα από ένα ατύχημα που τους άφησε να περιπλανιούνται στο αχανές διάστημα.

O Alfonso Cuarón του Children of Men, του Great Expectations, του Harry Potter and the Prisoner of Azkaban και του ισπανόφωνου Y Tu Mamá También, επιστρέφει με ένα οπτικό αριστούργημα. 

Από τα πιο ρεαλιστικά ψηφιακά και τρισδιάστατα effects που έχω δει σε sci-fi ταινία. Ώριμη, έτοιμη να σε κερδίσει χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς και ''παραμυθένια'' σκηνικά επιστημονικής φαντασίας. Σκηνές γυρισμένες με χειρουργική λεπτομέρεια. Οι κινήσεις της Sandra Bullock καθώς αιωρείται, είναι τόσο καλά μελετημένες που σχεδόν βλέπεις χορογραφία. 

Μόνο και μόνο γι' αυτό αξίζει να τη δεις. 

Κατά τ' άλλα, οι ερμηνείες και η ιστορία δεν με συγκλόνισαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν κακές.

(Για εκείνους που θέλουν να δουν George Clooney, να ενημερώσω πως δεν παίζει πάνω από 10 λεπτά συνολικά, στην ταινία)

Django Unchained / Τζάνγκο, ο τιμωρός - Quentin Tarantino (2012)

Django Unchained 

Με τη βοήθεια ενός Γερμανού κυνηγού επικηρυγμένων, ένας απελευθερωμένος σκλάβος, σκοπεύει να σώσει τη γυναίκα του από έναν βίαιο ιδιοκτήτη φυτείας στο Μισσισιπή.

Έχοντας ένα αξιόλογο cast με έξυπνα δοσμένες ερμηνείες από Waltz και Foxx (ο DiCaprio ανέκαθεν μου ήταν αδιάφορος) και ένα σφιχτοδεμένο σενάριο, ο Quentin Tarantino επιστρέφει με μία ταινία φόρο τιμής στο Sergio Leone και τα spaghetti western. 

Βία, αίμα, χιούμορ και γενικά ό,τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από το master του είδους, επίκαιρη όσο ποτέ, μιας και θίγει έντονα το πρόβλημα του ρατσισμού και της βίας. 

Σε μερικά σημεία ήταν αρκετά φλύαρη αλλά με έντεχνο τρόπο επέστρεφε επί της ουσίας. 

Βέβαια, συνεχίζω να πιστεύω πως το Reservoir Dogs   και το Pulp Fiction  είναι κλάσεις ανώτερα και δύσκολα θα καταφέρει ο Tarantino να ξεπεράσει τον εαυτό του. 

Χρησιμοποιώντας ατάκα μέσα από την ταινία, θα πω ότι πρόκειται για ένα κινηματογραφικό ''panache''.

Wilderness / Παράνοια - Michael J. Bassett (2006)

Wilderness 

Ύστερα από την αυτοκτονία ενός παιδιού, οι κρατούμενοι μίας βρετανικής φυλακής ανηλίκων, μεταφέρονται σ' ένα μικρό ερημικό νησί για να δεθούν μεταξύ τους και να φτιάξουν τις σχέσεις τους. Η κατάσταση όμως ξεφεύγει και σύντομα θα πρέπει να παλέψουν για να επιβιώσουν. 

Βρετανικό θριλεράκι, b movie, που ούτε προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, ούτε πρωτοτυπεί, ούτε μένει αξέχαστο. Βλέπεται όμως πολύ άνετα. 

Για fans του είδους. 

The man who laughs / Ο άνθρωπος που γελά - 1928 / 2012

Το 1869, ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκό, γράφει τον Άνθρωπο που γελά. 

Η ιστορία ενός παιδιού που παραμορφώθηκε από ένα γιατρό, γιατί ο έντιμος και αξιοπρεπής πατέρας του αρνήθηκε να υπακούσει τον βασιλιά. Και η τιμωρία του; Ο γιος του να χαμογελά για πάντα. 

Έχει μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, με πρώτη και κυριότερη την αμερικανική παραγωγή του 1928, σε σκηνοθεσία του Γερμανού Paul Leni. 

Στο post αυτό θα ασχοληθούμε και με μία δεύτερη διασκευή, γαλλική αυτή τη φορά, σε σκηνοθεσία του Jean-Pierre Améris. 


Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:



1. The Man Who Laughs  / Ο άνθρωπος που γελά (1928)

Ο γελαστός άνθρωπος του Βίκτωρος Ουγκό παίρνει σάρκα και οστά μέσα από μία δραματική ταινία τρόμου. 

Ένα ατμοσφαιρικό γκροτέσκο, εξαιρετικό δείγμα βουβού κινηματογράφου, με τον επίσης Γερμανό Conrad Veidt στο ρόλο του Gwynplaine, ένας χαρακτήρας από τον οποίο εμπνεύστηκαν οι Ed Brubaker και Doug Mahnke και δημιούργησαν τον γνωστό Joker του Batman. 

Η ιστορία ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Ένας παραμορφωμένος άνδρας, τρομακτικός και η γεμάτη συναισθήματα καρδιά του που έρχεται σε αντίθεση με την αποκρουστική του εμφάνιση.

2. L' homme qui rit / The man who laughs / Ο άνθρωπος που γελά (2012)


(O anthropos pou gela)

Αυτή τη φορά ο γελαστός άνθρωπος είναι Γάλλος, είναι εμφανίσιμος, είναι πιο κοντά στον Joker του Christopher Nolan παρά σ' εκείνον του Paul Leni και παρουσιάζει τη ζωή του Gwynplaine μέσα από μία ταινία εποχής με πρωταγωνιστή έναν αρκετά γοητευτικό νέο ηθοποιό, ονόματι Marc-André Grondin (C.R.A.Z.Y., Goon, 5150 Rue des Ormes). 

Στο ρόλο του Ursus, ο Gérard Depardieu. 

Μία διαφορετική προσέγγιση στο μυθιστόρημα του Ουγκό, ή έτσι φαίνεται λόγω των μεγάλων σεναριακών κενών, ένα αδιάφορο και βαρετό κοινωνικό δράμα, ανίκανο να προκαλέσει συναισθήματα και συγκίνηση. 

Η επιμέλεια των κοστουμιών δεν είναι καθόλου προσεγμένη και γενικά η ταινία σου αφήνει μια αίσθηση κινηματογραφικής ''άρπα-κόλλας.'' 

Ίσως φταίει η σύγκριση που έκανα με την πρώτη ταινία, αλλά και πάλι είναι μία φειδωλή παραγωγή, της οποίας το τρέιλερ σε ξεγελά. 

Κερδίζει στην σκηνοθεσία και τη φωτογραφία, αλλά δεν σώζεται από αυτές. 

Για κάποιον που δεν θέλει να ψαχτεί ιδιαίτερα, βλέπεται άνετα. Εγώ όμως δεν το συνιστώ σε καμία περίπτωση, όσο και να μου αρέσει ερμηνευτικά (γενικά) ο Grondin.