God bless America - Bobcat Goldthwait (2011)

God Bless America

Ένας αγανακτισμένος Αμερικανός πολίτης αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια του και να ''ξεβρωμίσει'' τη χώρα του, βλέποντάς τη να γίνεται το μεγαλύτερο σκουπίδι του πλανήτη, χωρίς πολιτισμό, ηθική και αισθητική. 

Ένας σκηνοθέτης τηλεοπτικών σειρών, ο Bobcat Goldthwait, επιχειρεί να δημιουργήσει ένα κωμικό δράμα με εμφανείς επιρροές από τις κινηματογραφικές ιστορίες εκδίκησης, μία μίξη Kick-Ass και Natural Born Killers (κλάσεις ανώτερα και τα δύο κατά την ταπεινή μου άποψη). 

Αν δεν προυπήρχαν παρόμοιες ταινίες, θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για εξαιρετική ιδέα, αλλά εφόσον στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση, θα αρκεστώ στο γεγονός ότι είδα μία ταινία με έξυπνο σενάριο, τεράστιες αλήθειες, καυστικό χιούμορ και δυνατούς διαλόγους. Παρ' όλα αυτά, η δράση που απαιτείται σε μία τέτοια ταινία, απουσίαζε και η πλοκή ήταν βαρετή. 

Στο ρόλο της Roxy θα προτιμούσα την Ellen Page. 

7,2 στο IMDb; Ούτε κατά διάνοια! 

Δες το καθαρά από περιέργεια.

Trivia: Ο πρωταγωνιστής Joel Murray, είναι ο μικρός αδερφός του Bill Murray.

Shutter - Banjong Pisanthanakun, Parkpoom Wongpoom (2004)

Shutter

Ένας νεαρός φωτογράφος και η κοπέλα του, ανακαλύπτουν μία μυστηριώδη σκιά στις φωτογραφίες τους, ύστερα από ένα τραγικό ατύχημα. Σύντομα, θα έρθουν αντιμέτωποι με το εκδικητικό φάντασμα μίας κοπέλας.

Ταιλανδέζικη ταινία τρόμου, στο ύφος του Ring και του Ju-on: The Grudge. 

Πρόκειται για μία μέτρια παραγωγή χαμηλού κόστους, η οποία όμως έχει εξαιρετικά ηχητικά εφέ, κατορθώνοντας έτσι να εξυπηρετήσει το σκοπό της, που δεν είναι άλλος από το να σε τρομάξει. 

Αριστούργημα δεν το λες, αλλά για fans του Ασιατικού horror είναι ό,τι πρέπει. Τέσσερα χρόνια μετά, ο Masayuki Ochiai, μεταφέρει το Shutter (Στιγμιότυπα θανάτου) στον Αμερικανικό κινηματογράφο όχι με ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία (αν και δεν το θεωρώ κακό κι αυτό). 

Dead end / Στροφή προς την κόλαση - Jean-Baptiste Andrea, Fabrice Canepa (2003)

Dead End

Ο Frank και η οικογένειά του εδώ και 20 χρόνια πηγαίνουν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με την μητέρα της συζύγου του. Κάθε χρόνο ακολουθεί την ίδια διαδρομή. Φέτος όμως αποφάσισε να κόψει δρόμο κι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του.

Γαλλοαμερικανική παραγωγή, αγγλόφωνη, low budget ταινία τρόμου, αρκετά spooky, για την εποχή της όχι και τόσο προβλέψιμη (πλέον κυκλοφορούν εκατοντάδες με ίδιο plot twist). 

Το 6,7 του IMDb είναι υπερβολικό αλλά και πάλι βλέπεται άνετα. 

Δωσ' του μία ευκαιρία και στην τελική αν δε σ' αρέσει μικρό το κακό. Είναι μόνο 85 λεπτά χαμένου χρόνου.

La cité des enfants perdus / The city of lost children / Η πόλη των χαμένων παιδιών - Marc Caro, Jean-Pierre Jeunet (1995)

The City of Lost Children

Ο σατανικός Krank γερνά πρόωρα γιατί δεν μπορεί να ονειρευτεί. Στόχος του, να απαγάγει παιδιά από το λιμάνι και να οικειοποιηθεί τα όνειρά τους. Ο αγαθός γίγαντας One, ψάχνει απεγνωσμένα τον μικρό του αδερφό Denree, που απήγαγε ο στρατός των Κυκλώπων για να τον μεταφέρουν στον Krank. Σ' αυτή του την αναζήτηση έχει σύμμαχο την μικρή Miette, ένα από τα ορφανά της χαμένης πόλης που αναγκάζεται να κλέβει για να επιζήσει.

Ο Jean Pierre Jeunet της Amélie και οι μόνιμοι συνεργάτες του Marc Caro και Gilles Adrien (γνωστοί και από το ιδιαίτερο Delicatessen), υπογράφουν μία από τις πιο σουρεάλ κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του '90. 

Μία μίξη κωμωδίας, δράματος, παραμυθιού και sci-fi, με έντονο το Gilliam-ικό στοιχείο παντού (ή ο Gilliam έχει ''κλέψει'' ιδέες για τις ταινίες του), όπως η παραμόρφωση των πλάνων, συμπαθητικές αν και πομπώδεις ερμηνείες που ούτως ή άλλως ταιριάζουν στην ατμόσφαιρα της ταινίας, και εκπληκτική μουσική από τον Angelo Badalamenti, ο οποίος έχει χαρίσει στον κινηματογράφο τις καλύτερες ορχηστρικές μελωδίες, κυρίως στις ταινίες του David Lynch (ναι, μία πινελιά Lynch μπορούμε να τη διακρίνουμε κι εδώ). 

Η καλύτερη στιγμή της ταινίας σεναριακά, είναι ο Ron Perlman ως One και οι διάλογοι του με την Miette. 

Όσον αφορά στη σκηνοθεσία, η λασπωμένη πόλη της Γαλλίας (η χρονική περίοδος απροσδιόριστη), τα σκοτεινά και υγρά στενά, η φωτογραφία, ήταν όλα άψογα, τα εφέ όμως καλά αλλά λίγο ξεπερασμένα για την εποχή τους. 

Δεν ξέρω αν είναι κάτι που θα σε ικανοποιήσει απόλυτα, ειδικά αν δεν είσαι ''παραμυθάς'' και αν δεν σου αρέσει το στυλ που προανέφερα (λίγος Gilliam, λίγος Lynch, πολύς σουρεαλισμός), αλλά αξίζει σίγουρα μία προσπάθεια.

Leo / Πληγωμένες ψυχές - Mehdi Norowzian (2002)

Leo 

Η Mary Bloom είναι μια γυναίκα στοιχειωμένη από το τραγικό παρελθόν της. Νομίζοντας πως ο άνδρας της την απατά τον προδίδει πηγαίνοντας μ’ έναν νεαρό εργάτη και μένει έγκυος. Όταν ο άνδρας και η κόρη της σκοτώνονται σ΄ ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εκείνη βυθισμένη στην απελπισία και νιώθοντας τύψεις, αρχίζει να μισεί τον καρπό της απιστίας της.

Ένας άγνωστος σκηνοθέτης ονόματι Mehdi Norowzian, επιχείρησε να δημιουργήσει ένα κοινωνικό δράμα με προεκτάσεις ψυχολογικού θρίλερ και... τα κατάφερε! 

Πολύ καλές ερμηνείες και προσεγμένη σκηνοθεσία, με μία μικρή αδυναμία μόνο στο σενάριο.

Gravity - Alfonso Cuarón (2013)

Gravity 

Μια επιστήμονας κι ένας αστροναύτης προσπαθούν να επιβιώσουν έπειτα από ένα ατύχημα που τους άφησε να περιπλανιούνται στο αχανές διάστημα.

O Alfonso Cuarón του Children of Men, του Great Expectations, του Harry Potter and the Prisoner of Azkaban και του ισπανόφωνου Y Tu Mamá También, επιστρέφει με ένα οπτικό αριστούργημα. 

Από τα πιο ρεαλιστικά ψηφιακά και τρισδιάστατα effects που έχω δει σε sci-fi ταινία. Ώριμη, έτοιμη να σε κερδίσει χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς και ''παραμυθένια'' σκηνικά επιστημονικής φαντασίας. Σκηνές γυρισμένες με χειρουργική λεπτομέρεια. Οι κινήσεις της Sandra Bullock καθώς αιωρείται, είναι τόσο καλά μελετημένες που σχεδόν βλέπεις χορογραφία. 

Μόνο και μόνο γι' αυτό αξίζει να τη δεις. 

Κατά τ' άλλα, οι ερμηνείες και η ιστορία δεν με συγκλόνισαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν κακές.

(Για εκείνους που θέλουν να δουν George Clooney, να ενημερώσω πως δεν παίζει πάνω από 10 λεπτά συνολικά, στην ταινία)

Django Unchained / Τζάνγκο, ο τιμωρός - Quentin Tarantino (2012)

Django Unchained 

Με τη βοήθεια ενός Γερμανού κυνηγού επικηρυγμένων, ένας απελευθερωμένος σκλάβος, σκοπεύει να σώσει τη γυναίκα του από έναν βίαιο ιδιοκτήτη φυτείας στο Μισσισιπή.

Έχοντας ένα αξιόλογο cast με έξυπνα δοσμένες ερμηνείες από Waltz και Foxx (ο DiCaprio ανέκαθεν μου ήταν αδιάφορος) και ένα σφιχτοδεμένο σενάριο, ο Quentin Tarantino επιστρέφει με μία ταινία φόρο τιμής στο Sergio Leone και τα spaghetti western. 

Βία, αίμα, χιούμορ και γενικά ό,τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από το master του είδους, επίκαιρη όσο ποτέ, μιας και θίγει έντονα το πρόβλημα του ρατσισμού και της βίας. 

Σε μερικά σημεία ήταν αρκετά φλύαρη αλλά με έντεχνο τρόπο επέστρεφε επί της ουσίας. 

Βέβαια, συνεχίζω να πιστεύω πως το Reservoir Dogs   και το Pulp Fiction  είναι κλάσεις ανώτερα και δύσκολα θα καταφέρει ο Tarantino να ξεπεράσει τον εαυτό του. 

Χρησιμοποιώντας ατάκα μέσα από την ταινία, θα πω ότι πρόκειται για ένα κινηματογραφικό ''panache''.