Only Lovers Left Alive
Ο Adam, βαμπίρ και underground μουσικός του Detroit, συναντιέται ξανά έπειτα από καιρό με την αιώνια αγαπημένη του Eve. Την ειδυλλιακή απομόνωσή τους όμως, διακόπτει η επίσκεψη της απερίσκεπτης μικρής αδελφής της Eve, Ava.
Η καινούρια ταινία ενός αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη (επιτρέψτε μου να μην τον θεωρώ μόνο σκηνοθέτη), αποτελεί μία ρομαντική κοινωνική σάτιρα του κλασσικού βαμπιρικού μύθου, ο οποίος αφήνει στην άκρη τη γοτθική του μορφή και γίνεται ένας hipster ύμνος για την αιώνια αγάπη των πλασμάτων της νύχτας και του περιθωρίου και η δικαίωση των σκεπτόμενων ατόμων που δυσαρεστήθηκαν κι εξοργίστηκαν με τη μάστιγα των απαστραπτόντων βαμπίρ της νέας δεκαετίας.
Ένα φιλμ ευφυές ως το κόκκαλο, βουτηγμένο στην ειρωνεία, ανορθόδοξο, που αν και υπνωτιστικά χαλαρό, ξυπνά συνειδήσεις καθώς κάθε του κομμάτι σου μιλά δυνατά για τη φθορά και τη διαφθορά του δυτικού πολιτισμού.
Εκπληκτική φωτογραφία, που ούτως ή άλλως βλέπουμε σε όλες τις ταινίες του Jarmusch, ενδιαφέρουσες ερμηνείες από το μεγαλύτερο μέρος του cast, από την σκοτεινά αισιόδοξη Tilda Swinton και τον απόκοσμο και καταθλιπτικό Tom Hiddleston, έως τον αινιγματικό John Hurt και την παιχνιδιάρα Mia Wasikowska, και ένα πραγματικά πολύ δυνατό soundtrack με κλασσικά αλλά και πιο ιδιόρρυθμα μουσικά ακούσματα, που θα προσελκύσει τους φίλους της καλής μουσικής, ειδικά τους μουσικούς της ομάδας μας.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν οι συνεχείς αναφορές σε ιστορικά, λογοτεχνικά, μουσικά και κινηματογραφικά πρόσωπα, όπως ο Faust, ο Dr. Caligari, ο Dr. Strangelove, ο Αδάμ και η Εύα, Fibonacci, Jack White, οι φωτογραφίες διασήμων στον τοίχο του Adam, Tom Waits, Oscar Wilde, Franz Kafka, Edgar Allan Poe, Jimi Hendrix, Iggy Pop, Patti Smith και άλλων πολλών που δεν πρόλαβα να διακρίνω και φυσικά, η αναφορά του Jean-Michel Basquiat, όχι μόνο μέσω ενός βιβλίου που βάζει στη βαλίτσα της η Eve αλλά και μέσω της παρουσίας του ηθοποιού Jeffrey Wright, που έχει ενσαρκώσει τον ιδιαίτερο καλλιτέχνη στην ομώνυμη ταινία και δεν είναι άλλος από τον Dr. Watson (άλλη μία αναφορά σε λογοτεχνικό πρόσωπο) που προμηθεύει τον Adam με αίμα.
Όλα αυτά είναι στοιχεία που δείχνουν ότι η ταινία έχει μελετηθεί προσεκτικά και ακονίζει το μυαλό σου να βρεις ακόμα περισσότερες αναφορές, μετατρέποντας την λίγο υποτονική ατμόσφαιρά της, σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι που μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί.
Αν λοιπόν αγαπάς τον Jarmusch, σου αρέσει η καλή μουσική ή ακόμα κι αν θες να τον γνωρίσεις μέσα από την τελευταία του δημιουργία, είσαι στο σωστό δρόμο.
Nymphomaniac: Meros A' & Nymphomaniac: Meros B'
Το άγριο, αλλά ποιητικό ταξίδι, όπως το αφηγείται η διαγνωσμένη νυμφομανής Joe, από τη γέννηση της μέχρι σήμερα, σε ηλικία 50 ετών. Ένα κρύο βράδυ του χειμώνα, ο γοητευτικός εργένης Seligman, βρίσκει τη Joe χτυπημένη σ' ένα σοκάκι. Τη μεταφέρει στο διαμέρισμα του, όπου τη φροντίζει και τη ρωτάει για τη ζωή της. Την ακούει με βαθιά προσήλωση καθώς η πολύπλευρη και χειμαρρώδης ζωή της ξετυλίγεται σε 8 κεφάλαια.
Κοιτάζουμε την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα του σουρεαλισμού; Δεν νομίζω. Μου φάνηκε πέρα για πέρα ρεαλιστική.
Εικόνες που κόβουν σαν ξυράφι. Δεν ήταν πορνογραφία, όπως ήταν το La vie d' Adele που είχε τη δυναμική να κάνει κάποιον να το δει σεξουαλικά.
Ήταν καθαρά μία σπουδή πάνω στην ανθρώπινη αδυναμία να ελέγξει τα πάθη του, να νιώσει τα αυτονόητα, να ζήσει μία φυσιολογική ζωή.
Η λέξη νυμφομανία βέβαια σε αυτή την περίπτωση είναι μία αυτοδιάγνωση της ηρωίδας, ίσως γιατί θέλει να αποποιηθεί των ευθυνών και των λόγων που την έκαναν να είναι αρρωστημένα "εύκολη".
Εξαιρετικοί διάλογοι, εξαιρετικοί ηθοποιοί σε πολύ δύσκολους ρόλους (είναι τρομερά δύσκολο να κάνεις ό,τι έκαναν μπροστά στο φακό με τόση φυσικότητα και αμεσότητα), σκηνοθεσία φυσικά και φωτογραφία που δεν υπάρχει λόγος να την αναφέρουμε γιατί εξυπακούεται ότι είναι άψογη, η σκηνή έναρξης με παρέπεμψε σκηνοθετικά στο Antichrist, δυνατή η σκηνή που μπαίνει το κομμάτι των Rammstein από τεχνικής πλευράς, πολύ καλή αφήγηση και ερμηνεία από μία ακόμη πανέμορφα άσχημη του σινεμά (η άλλη είναι η Tilda Swinton), και για να μην υπεραναλύω και ξεφεύγω από το θέμα ως συνήθως, πιστεύω κι εγώ ότι ήταν από τις πολύ καλές ταινίες του Trier.
Μία απορία μόνο και μία παρατήρηση.
Απορία:
Γιατί επιμένει να χρησιμοποιεί ηθοποιούς διαφόρων εθνικοτήτων μέσα σε μία οικογένεια; Εντάξει, η Charlotte είναι μισή Αγγλίδα, το 'χει, ο Christian Slater και o Shia LaBeouf που κολλούσαν ενώ δεν μπορούσαν να κάνουν μία αξιοπρεπή προφορά; Βαθύτερο μήνυμα δεν νομίζω πως υπάρχει, τουλάχιστον σε αυτό το σημείο.
Και η παρατήρηση:
Τα μάτια της Joe άλλαζαν χρώμα με τα χρόνια. Μικρή είχε γαλανά, έφηβη είχε καστανοπράσινα και ενήλικη, καστανά. Συμβολισμός μίας αθωότητας που χάνεται με το πέρασμα του χρόνου; Κατάθλιψη; Ίσως.
Αυτά τα ολίγα.
PS: Το Melancholia μου άρεσε περισσότερο.
A MITYVILLE HORROR
B EGOTTEN
C ANDYMAN
D EAD SILENCE
E XORCIST, THE
F INAL DESTINATION
G OTHIC
H ELLRAISER
I NSIDIOUS
J ACOB'S LADDER
K ANDISHA
L ET THE RIGHT ONE IN
M ARTYRS
N IGHTMARE ON ELM STREET
O THERS, THE
P ARANORMAL ACTIVITY
Q UARANTINE
R INGU
S AW
T ENEBRE
U NINVITED, THE
V IDEODROME
W HAT LIES BENEATH
X FILES, THE
Y OU'RE NEXT
Z OMBIE
Evil
Ο Erik Ponti είναι μαθητής Λυκείου. Η βίαιη συμπεριφορά του, θα έχει ως αποτέλεσμα να τον αποβάλλουν και να τον στείλουν εσωτερικό σε ιδιωτικό σχολείο. Εκεί, έχει να αντιμετωπίσει ένα διαφορετικό σύστημα σωφρονισμού, όχι από τους καθηγητές, αλλά από μία ομάδα μαθητών.
Ο Σουηδός Mikael Håfström (1408, The Rite, Escape Plan), λίγα χρόνια πριν κατακτήσει το Hollywood, γυρίζει την πρώτη του επιτυχημένη ταινία στην γενέτειρά του (οι δύο προηγούμενες μεγάλου μήκους έμειναν στην αφάνεια), η οποία είναι βασισμένη στο ημι- βιογραφικό βιβλίο του Jan Guillou.
Στη σκηνή έναρξης, ακούμε το μαστίγωμα του Erik από τον βάναυσο πατέρα του, που για εκείνον δεν πίπτει λόγος παρά μόνο ράβδος, και στη συνέχεια βλέπουμε τον ίδιο να ξυλοκοπεί αγρίως ένα συμμαθητή του. Κι αυτό είναι μία τρανή απόδειξη ότι τις περισσότερες φορές η βία φέρνει βία.
Μία φαινομενικά αξιοπρεπής οικογένεια, όπου ο πατέρας απαιτεί τρόπους στο τραπέζι κι η μητέρα παίζει πιάνο ενώ ο γιος κακοποιείται. Και μετά από αυτό, έρχεται η εισαγωγή του στο ιδιωτικό σχολείο με ένα σαδιστικό σύστημα σωφρονισμού, που εδώ ο καθηγητής σκύβει το κεφάλι και αφήνει μία ομάδα μαθητών να κινεί τα νήματα και να επιβάλλει κανόνες ηθικής με τον πιο ανήθικο τρόπο.
Ένα κοινωνικό δράμα εξελίσσεται σε μία διδακτική ιστορία για τις ανθρώπινες συμπεριφορές, όταν μέσα σε κλειστές ομάδες ή κοινωνίες, εκμεταλλεύονται την εξουσία που τους δίνεται.
Πολύ καλές ερμηνείες από τους νεαρούς πρωταγωνιστές, καλογυρισμένη ταινία, αλλά κάποιες λεπτομέρειες θεωρώ πως ήταν περιττές, και το σενάριο χαλάρωνε αρκετά σε σημείο που δεν πρόσεχα την εξέλιξη της ιστορίας.
Θα προτιμούσα επίσης να ήταν περισσότερο βίαιη
(χωρίς να θέλω φανώ σαδίστρια ).
Σε γενικές γραμμές είναι μία ταινία must see αλλά το 7,9 στο IMDb, πιστεύω πως είναι πολύ υψηλό.
Antibodies
Ένας serial killer 13χρονων αγοριών, συλλαμβάνεται στο Βερολίνο, ύστερα από επιτυχημένη εισβολή της αστυνομίας στο σπίτι του. Σ' ένα χωριό, ένας αστυνομικός ερευνά την υπόθεση δολοφονίας ενός κοριτσιού. Αναλαμβάνει την ανάκριση του serial killer γιατί είναι πεπεισμένος ότι εμπλέκεται στη δολοφονία.
Γερμανικό αστυνομικό θρίλερ από τον Christian Alvart (Case 39, Pandorum).
Δεν χρειάζεται να υπεραναλύσω.
Καλή σκηνοθεσία, καλή πλοκή, αρκετά κλισέ βέβαια.
Το ύφος και ο τρόπος κινηματογράφισης θα σου θυμίσει The Silence of the Lambs.
Δεν υπάρχει λόγος να μη το δεις.
August: Osage County
Τρεις αδελφές συγκεντρώνονται στο σπίτι των γονιών τους, αναζητώντας μαζί με τους κοντινούς συγγενείς τον πατέρα τους, ο οποίος έχει να δώσει σημάδια ζωής για μέρες. Η συμπεριφορά της καρκινοπαθούς και εθισμένης στα χάπια μητέρας τους, δυσκολεύει περισσότερο την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα.
Το βραβευμένο με Πούλιτζερ και Τόνυ, θεατρικό έργο του Tracy Letts, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη σε σενάριο του ιδίου και σε σκηνοθεσία του John Wells (Shameless, The Company Men).
Η ιστορία εξελίσσεται στο Osage της Oklahoma, το μήνα Αύγουστο, που μέσα στη ζέστη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα ενός δύσκολου καλοκαιριού για την δυσλειτουργική οικογένεια των Weston, οι αποκαλύψεις έχουν τον πρώτο λόγο.
Ένα σχεδόν αστείο και ήπιων τόνων Festen - The Celebration του Thomas Vinterberg, με σαπουνοπερίστικη διάθεση (θα μπορούσε άνετα να είναι σήριαλ), αρκετά βαρετό για τον πιο mainstream σινεφίλ, με πολύ καλή φωτογραφία κι απίστευτα ταιριαστά χρώματα που σε παραπέμπουν σε Καλοκαίρι, καλογυρισμένη, με βασικούς ήρωες, μερικούς τσαλακωμένους χαρακτήρες εξωτερικά και κυρίως εσωτερικά.
Σε γενικές γραμμές είναι μία ταινία που δίχασε κοινό και κριτικούς για το αν είναι καλή ή όχι.
Βέβαια, το δυνατό χαρτί, σε αυτή την περίπτωση είναι άλλο (και γι' αυτό θα τη δεις άλλωστε). Οι ερμηνείες. Οι δυνατές ερμηνείες από σχεδόν όλο το cast, που δεν χάνουν στιγμή την αυθεντικότητα ενός θεατρικού, γι αυτό και είναι αρκετά υπερβολικές σε κάποια σημεία, χωρίς να είναι κακό αυτό.
Την παράσταση κλέβει για ακόμα μια φορά, η συγκλονιστική Meryl Streep, αλλά και η Julia Roberts (ανέκαθεν είχα αδυναμία και στις δύο), οι οποίες είναι υποψήφιες στα φετινά Oscars.
The Book Thief
Η Liesel, είναι ένα ξεχωριστό κορίτσι με αστείρευτο κουράγιο, που δίνεται για υιοθεσία σε ανάδοχη οικογένεια, στη Γερμανία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Με την υποστήριξη της νέας της οικογένειας και την προτροπή του Max, ενός νεαρού Εβραίου πρόσφυγα που η οικογένειά κρύβει στο υπόγειό της, η Liesel μαθαίνει σιγά-σιγά να διαβάζει και η δύναμη των λέξεων και της φαντασίας γίνεται ο μοναδικός τρόπος διαφυγής από την ταραχώδη κατάσταση που επικρατεί.
Ο Brian Percival (Downton Abbey), μεταφέρει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Markus Zusak στον κινηματογράφο.
Βλέποντας, στο cast ονόματα όπως ο Geoffrey Rush και η Emily Watson, καταλαβαίνεις αμέσως ότι θα δεις καλή ταινία. Βέβαια, ο βασικός ρόλος ανήκει στην μικρή Καναδέζα Sophie Nélisse που από νωρίς έδειξε το ταλέντο της στο Monsieur Lazhar - O exairetikos kyrios Lazhar.
Αξιοπρεπέστατες ερμηνείες όπως ήταν αναμενόμενο και μία πολύ αξιόλογη σκηνοθεσία με εξαιρετικά χιονισμένα τοπία.
Είναι μία ιστορία που καταδικάζεται στην ουσία από τα πρώτα λεπτά (όπως κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή από τα πρώτα λεπτά επίσης), γιατί ο θάνατος είναι ο αφηγητής, αλλά παρ' όλα αυτά, σου προκαλεί όμορφα και γλυκά συναισθήματα και παρακολουθείς ευχάριστα τα 131 λεπτά διαρκείας.
Το μόνο που εμένα προσωπικά, με ''ενόχλησε'' στην ταινία, είναι το γλωσσικό στοιχείο. Δεν καταλαβαίνω γιατί μία ταινία που η ιστορία της εκτυλίσσεται στη Γερμανία, να πρέπει να έχει και την αγγλική και τη γερμανική γλώσσα. Ή κάνεις μία γερμανική παραγωγή μόνο με Γερμανούς ηθοποιούς ή γυρνάς εξ' ολοκλήρου μία ταινία στα αγγλικά με το cast που ήδη υπάρχει. Δική μου παραξενιά, αυτή, δεν επηρεάζει την ποιότητα της ταινίας.
