20/6/14

Red - Trygve Allister Diesen, Lucky McKee (2008)



Ένας μοναχικός ηλικιωμένος κύριος, ζει ήσυχα έχοντας συντροφιά το γέρικό του σκύλο. Τρεις νεαροί θα δώσουν τέλος στη γαλήνη της καθημερινότητάς του, σκοτώνοντας το σκύλο του χωρίς λόγο.

Σκηνοθετική συνεργασία μεταξύ του Νορβηγού Trygve Allister Diesen και του Αμερικανού Lucky McKee, δημιουγού των αμφιλεγόμενων May και The Woman, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jack Ketchum. 
Μία ιστορία εκδίκησης διαφορετική από τις άλλες, η οποία δεν είναι οργισμένη, δεν είναι οπαδός της φράσης ''οφθαλμός αντί οφθαλμού'', αλλά σιγά, ήρεμα και υπομονετικά, περιμένει τη δικαίωση, απλά για να δώσει ένα μάθημα ή για να πάρει μία συγνώμη. Αυτή όμως η δικαίωση, φέρνει ηθική ικανοποίηση στην ψυχή του ήρωα; Θα βάλει τα πράγματα στη σωστή θέση ή θα αναστατώσει περισσότερες ζωές; 

Ιδιαίτερη ταινία, με καλές ερμηνείες κυρίως από τον Σκωτσέζο, Brian Cox, που δυστυχώς λόγω ανεξάρτητης παραγωγής, έμεινε για καιρό στην αφάνεια ή αγνοήθηκε σε stunt κάποιου dvd club.

Αξίζει όμως, να αφιερώσεις 93 λεπτά από τον ελεύθερο χρόνο σου, έστω για μία προβολή.

P.S: Στο μικρό ρόλο ενός πατέρα, ο γνωστός σε όλους Freddy από το 
A Nightmare on Elm Street, Robert Englund.



5/6/14

C.R.A.Z.Y. - Jean-Marc Vallée (2005)




Γεννημένος ανήμερα των Χριστουγέννων, ο Zac είναι ο τέταρτος από τους πέντε γιους μιας οικογένειας. Η διαφορετικότητά του και η έλλειψη επικοινωνίας με τα αδέρφια του, δυναμώνει τη σχέση του με τη μητέρα του, η οποία δείχνει να είναι η μόνη που τον δέχεται όπως είναι. O Zac όμως, το μόνο που θέλει είναι να ευχαριστήσει τον πατέρα του και να τον κάνει να νιώσει υπερήφανος για το γιο του.
Όσο περνούν τα χρόνια όμως, ο Zac διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να αλλάξει για τους άλλους και πρέπει να υποστηρίξει και να αποδεχτεί τον εαυτό του. Μόνη του παρηγοριά, η μουσική κι ο David Bowie.

Οι ασυνήθιστες ζωές συνηθισμένων ανθρώπων όπως μας τις παρέδωσε ο Jean-Marc Vallée (The Young VictoriaCafé de Flore). 


Παραγωγή του γαλλόφωνου Καναδά, με πολύ καλούς ηθοποιούς και δυνατές ερμηνείες, μία ταινία που καταφέρνει να ισορροπήσει μεταξύ φαντασίας και ρεαλισμού και να προσφέρει στον θεατή 127 λεπτά ρεμβώδους αναζήτησης και μοναδικού σινεμά.


Growing up in this family, you'd have to be C.R.A.Z.Y.


2/6/14

Io non ho paura / I'm not scared - Gabriele Salvatores (2003)



Ο Michele παίζει ξέγνοιαστα με τους φίλους του στα χωράφια. Κάποια στιγμή απομακρύνεται από την παρέα του κι ανακαλύπτει μία τρύπα στο έδαφος. Μέσα σε αυτή, βρίσκεται ένα αγόρι αλυσοδεμένο και εξαθλιωμένο.
Δράμα μυστηρίου ιταλικής παραγωγής από το σκηνοθέτη του Mediterraneo, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Niccolò Ammaniti.
Αν και η θεματολογία της ταινίας είναι αρκετά δραματική και θλιβερή, η δυναμική της σκηνοθεσίας, της φωτογραφίας και της κινηματογράφησης γενικότερα, είναι εξαιρετική.

Πανέμορφα πλάνα μέσα στα στάχυα, ρεαλιστικές ερμηνείες, ειδικά από τους μικρούς πρωταγωνιστές, προσεγμένα γκρο πλαν στα πρόσωπα, ιδιαίτερη συγκίνηση και άψογη αποτύπωση της ιταλικής εξοχής εκείνης της εποχής υπό τους ήχους αριστουργηματικής μουσικής.   
Must see από τους φίλους του ιταλικού σινεμά.


26/5/14

Café de Flore - Jean-Marc Vallée (2011)



Η ιστορία μιας μητέρας κι ενός γιου που πάσχει από σύνδρομο Down στο Παρίσι του 1969 και οι ζωές ενός DJ και δύο γυναικών στο σύγχρονο Montreal, συνδέονται με απρόσμενο και παράξενο τρόπο.

Γαλλο-καναδική παραγωγή, και η αμέσως προηγούμενη δουλειά του αγαπημένου μας πλέον, Jean-Marc Vallée (C.R.A.Z.Y., Dallas Buyers Club). 


Μία γλυκόπικρη κι ατμοσφαιρική ταινία, σαν 120λεπτο video clip που παίζει Sigur Ros, Cure, Pink Floyd, πλαισιωμένη από έντονα συναισθήματα, ενδιαφέρουσες ερμηνείες, flash backs, όνειρα και εφιάλτες και μία αίσθηση μεταφυσικής ενέργειας.

Ένα πολύ ιδιαίτερο κοινωνικό δράμα, που επιζητά την απόλυτη προσοχή σου για να το παρακολουθήσεις και να το αγαπήσεις, όπως του αξίζει. 

Δύσκολη προβολή για τους πιο mainstream ταινιόφιλους.

P.S: Ο τίτλος της ταινίας, είναι μουσικό κομμάτι. 

Secuestrados / Kidnappés / Kidnapped - Miguel Ángel Vivas (2010)



Τρεις κουκουλοφόροι εισβάλλουν σε μία κατοικία στη Μαδρίτη και αναγκάζουν τον πατέρα της οικογένειας να αδειάσει τις πιστωτικές κάρτες του, ενώ κρατούν ομήρους την κόρη του και τη γυναίκα του.

Θρίλερ αγωνίας, συνεργασία Ισπανίας και Γαλλίας στην παραγωγή, καλογυρισμένο αλλά μία ιστορία που έχουμε δει χιλιάδες φορές. 


Μέτριο, αξίζει μία προβολή αν δεν έχεις δει πολλά στο ίδιο ύφος ή αν θες να περάσει η ώρα σου βλέποντας ένα ακόμη θριλεράκι. 
Τίποτα περισσότερο.

No one lives - Ryûhei Kitamura (2012)



No One Lives

Μία συμμορία αδίστακτων κακοποιών απαγάγει ένα ζευγάρι. Τα πράγματα όμως, θα πάρουν άσχημη τροπή.

Ο σκηνοθέτης των Azumi και The Midnight Meat Train, αφήνει την τελευταία του ταινία στα χέρια της WWE Films (μία εταιρεία που αναλαμβάνει ταινίες όπου παίρνουν μέρος παλαιστές) και το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο ευχάριστο. 

Ούτε η ανατροπή (στις αρχές), ούτε ο Ουαλός Luke Evans (The Hobbit: The Desolation of Smaug
Fast & Furious 6Immortals), θα καταφέρουν να σώσουν την κατάσταση.

Πολλά σεναριακά κενά, πολλές υπερβολές, αδιάφορες ερμηνείες και χαζοαμερικάνικες εξυπνάδες ως ατάκες. 

Δες τη, απλά για χαβαλέ και για τις αιματηρές σκηνές. 
Υπάρχουν και χειρότερες, εννοείται.

25/5/14

Geung si / Rigor mortis - Juno Mak (2013)


Rigor Mortis

Ένα οίκημα δημοσίου στέγασης είναι η τελική στάση ανάπαυσης για ένα μίζερο πρώην σταρ του κινηματογράφου, ο οποίος θρηνεί για την απώλεια της συζύγου και του γιου του. Το οίκημα αυτό, θα βυθιστεί σε μία σκοτεινή καταιγίδα μεταφυσικού χάους.

Μία παραγωγή του Hong Kong και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού ηθοποιού, Juno Mak, του οποίου η μετάφραση υποδηλώνει και το βασικό του θέμα. Rigor mortis = Νεκρική ακαμψία


Ένα συνονθύλευμα ασιατικού horror, δράματος και πολεμικών τεχνών. 

Άριστα οπτικά και ηχητικά εφέ, εξαιρετική σκηνοθεσία και μία θυελλώδης ατμόσφαιρα σ' ένα μοντέρνο βαμπιρικό παραμύθι με αρκετά φολκλορικά στοιχεία, εμπνευσμένα από κάποιο κινέζικο μύθο.

Αν και είναι αρκετά μπερδεμένη σαν ιστορία και πρέπει να δίνεις διπλή προσοχή σε ό,τι διαδραματίζεται για να μην χάσεις το νόημα, αξίζει να τη δεις, τουλάχιστον για τα τεχνικά της ''χαρίσματα''. 

ΑΥΣΤΗΡΑ για fans του Ασιατικού κινηματογράφου.