The Normal Heart
Μία ομάδα gay ακτιβιστών στις αρχές τις δεκαετίας του '80, ύστερα από τα πρώτα κρούσματα του ιού του AIDS, ο επονομαζόμενος ''καρκίνος των gay'' τότε, προσπαθεί να μαζέψει χρήματα για να κάνει γνωστή στον κόσμο την ανίατη ασθένεια που προσπαθεί να τους εξοντώσει. Η αμερικανική κυβέρνηση όμως, καθώς και ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, αρνούνται κατηγορηματικά να βοηθήσουν.
Κοινωνικό δράμα, μεταφορά ενός θεατρικού έργου του 1985, αν δεν κάνω λάθος, στην τηλεόραση, γραμμένο και το τηλεοπτικό αλλά και το θεατρικό σενάριο από τον ίδιο, βασισμένο στην πραγματική του ιστορία ως ακτιβιστή.
Εντύπωση μου κάνει γιατί μία τόσο καλή ιστορία με γνωστούς ηθοποιούς, δεν μπόρεσε να μεταφερθεί στον κινηματογράφο.
Αφού λοιπόν, πρόκειται για τηλεοπτική δημιουργία, δεν θα εστιάσω σε σκηνοθεσία ή φωτογραφία (αν και τίποτα από αυτά δεν ήταν κακό), αλλά θα ασχοληθώ μόνο με τις ερμηνείες και την υπόθεση.
Εδώ να επισημάνω ότι δεν γνώριζα εξ' αρχής αν ο πρωταγωνιστής Mark Ruffalo, ενσάρκωνε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο , οπότε αντιμετώπισα την ιστορία ως πραγματικό γεγονός, πράγμα που με έκανε να συγκινηθώ διπλά.
Κι όμως ήταν πραγματικότητα, είτε ήταν επηρεασμένο από τη ζωή του σεναριογράφου, είτε απλό fiction, γιατί η ιστορία έχει κάτι να μας πει, έχει έρθει να μεταπείσει τους στενόμυαλους, να αφυπνίσει συνειδήσεις, να δώσει τροφή για σκέψη για να βάλει τον άνθρωπο σε μία διαδικασία: να σκεφτεί ''outside the box''.
Η ζωή μας είναι μόνο δική μας; Δεν θα θέλαμε να τη μοιραστούμε με τους δικούς μας ανθρώπους; Δεν θα θέλαμε να βοηθήσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε και ως το τέλος τους αγαπημένους μας; Δεν θα παλεύαμε γι' αυτούς, για τους εαυτούς μας, αλλά και για το γενικό καλό;
Απλά ερωτήματα που πρέπει συχνά να αναρωτιόμαστε.
Αν και το τέλος της ταινίας, σε αφήνει λίγο ξεκρέμαστο, όλο το 2ωρο αποτελεί μία ''γεμάτη'' παραγωγή, μία ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες, ιδιαίτερα από Mark Ruffalo, Julia Roberts, Joe Mantello και Jim Parsons (ναι, ο αγαπημένος μας Sheldon), η οποία μας οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: η αγάπη δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν έχει φύλο, δεν έχει σύνορα, δεν έχει ηλικία.
Δες τη, οπωσδήποτε.
Trivia: Ο Jim Parsons είχε παίξει τον ίδιο ρόλο και στο θεατρικό έργο.
Transcendence
Όταν ο επιστήμονας, Will Caster, κορυφαίος ερευνητής της τεχνητής νοημοσύνης αρρωσταίνει θανάσιμα, η σύζυγός του και ο στενότερος συνεργάτης του φορτώνουν τη συνείδησή του σε ένα δικό του πρόγραμμα για να τον κρατήσουν ζωντανό, έστω και με αυτό τον τρόπο. Η προσπάθεια τους θα επιτύχει, αλλά το αποτέλεσμα αρχίζει να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Pfister (φωτογράφος του Christopher Nolan) έρχεται με ένα θρίλερ μυστηρίου/επιστημονικής φαντασίας για να εντυπωσιάσει τους fans του είδους. Τα καταφέρνει;
Αρχικά να πω ότι η ταινία με δίχασε κι ακόμα και τώρα που γράφω είμαι μπερδεμένη. Δεν ξέρω ακόμη αν μου άρεσε ή όχι.
Σίγουρα, είναι μία πολύ καλή ιδέα, αν και δεν είναι πρωτότυπη, με κλασσικά ερωτήματα πάνω στο τί είναι τεχνολογία κι αν θα πρέπει να αφήσουμε να εξουσιάσει τη ζωή μας, ή αν ένας επιστήμονας μπορεί να αντικαταστήσει το Θεό (αυτό είναι ερώτημα/δίλημμα για τους ένθεους), αλλά νομίζω πως το τεχνικό μέρος της ταινίας υπερέχει του σεναρίου και των ερμηνειών, τα οποία μαζί με το φινάλε, αφήνουν μία αίσθηση ανολοκλήρωσης, προχειρότητας κι αφέλειας.
Άλλο ένα αρνητικό στοιχείο είναι η αργή πλοκή που σε βγάζει λίγο έξω από την ιστορία μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα και στην ουσία η ταινία όλη, είναι η μία τελευταία ώρα.
Όσο για τον Johnny Depp, λυπάμαι που θα πρέπει να κρίνω αρνητικά ένας από τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς, αλλά ας συνεχίσει να παίζει τους ρόλους που τον έχουμε συνηθίσει και μην ξανακούσω κανένα να λέει πως παίζει παντού με το ίδιο στυλ. Keep at it αγόρι μου. Οι ρόλοι καρικατούρες σε χρειάζονται και το λέω αυτό ειλικρινά και με καμία διάθεση ειρωνείας.
Δεν είμαι ειδική πάνω στις sci fi ταινίες αλλά είμαι σίγουρη ότι έχω δει πολύ καλύτερες τα τελευταία χρόνια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αξίζει έστω και μία προβολή όχι τόσο από τους λάτρεις του είδους, αλλά από τους φίλους του mainstream κινηματογράφου.
Labor Day
Η Adele είναι μια καταθλιπτική διαζευγμένη μητέρα, που ζει με τον νεαρό έφηβο γιο της. Μέσα στο super market, η μοίρα θα την φέρει κοντά με τον Frank, ένα δραπέτη, ο οποίος θα τους πάρει ομήρους κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου της Πρωτομαγιάς (Labor Day αντίστοιχα στις ΗΠΑ).
Αισθηματικό δράμα σε σενάριο και σκηνοθεσία του δημιουργού των Up in the Air, Juno, Thank You for Smoking, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Joyce Maynard.
Όσο και να θέλω να κρίνω αρνητικά αυτή την ταινία, για το ελαφρύ της σενάριο, για την κοινότοπη εξέλιξή της ή για την ιστορία που σχεδόν ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού, δεν θα το κάνω.
Θα σταθώ μόνο στο γεγονός, ότι παρά την μελαγχολική της διάθεση, είναι μία τρυφερή και συγκινητική ιστορία αγάπης, που αξίζει να δουν όλα τα ευαίσθητα και ρομαντικά μέλη μας.
Θεωρώ πως το 6,9 του IMDb, είναι λιγάκι αυστηρό.
Nine Queens
Δύο απατεωνίσκοι, προσπαθούν να πουλήσουν σ' έναν συλλέκτη πλαστά γραμματόσημα. Έχουν μόνο 24 ώρες να στήσουν την τέλεια απάτη. Έρχονται όμως αντιμέτωποι με το εξής ερώτημα: Τελικά, ποιός εξαπατά ποιόν;
Αργεντίνικη παραγωγή με την υπογραφή του Fabián Bielinksy στο σενάριο και τη σκηνοθεσία και το Ricardo Darín στον πρωταγωνιστικό ρόλο (The Secret in Their Eyes, Chinese Take-Out).
Πρόκειται για μία καθηλωτική ταινία, ευρηματική, γεμάτη σασπένς και συνεχείς ανατροπές, πρωτότυπη δομή, πανέξυπνο χιούμορ και απολαυστικές ερμηνείες.
Εναλλακτικά, για τους φίλους του Αμερικανικού σινεμά, υπάρχει το Criminal, υποδεέστερο του πρωτοτύπου, το οποίο είναι remake σε σκηνοθεσία του Gregory Jacobs (Assistant Director του Steven Soderbergh).
Ένας νεαρός Εβραιο/Αμερικανός, συλλέκτης αντικειμένων και εμπειριών, ταξιδεύει στην Ουκρανία, επιθυμώντας να ανακαλύψει το παρελθόν του παππού του. Στο δρόμο του εμφανίζονται τρεις υποτιθέμενοι ξεναγοί. Ένας εκκεντρικός νεαρός, ο θεοπάλαβος παππούς του και το διαταραγμένο σκυλί του παππού. Το ταξίδι για την Οδησσό ξεκινά.
Μια ταινία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jonathan Safran Foer, που δεν έγινε πολύ γνωστή στην Ελλάδα, η πρώτη σκηνοθετική και σεναριακή δουλειά του Liev Schreiber (Manchorian Candidate, The Hurricane, Scream), με πρωταγωνιστές τον γνωστό σε όλους μας Frodo από το Lord Of The Rings, Elijah Wood και τον ιδιαίτερο frontman των Gogol Bordelo, Eugene Hutz.
O Schreiber, μέσω αυτής της ταινίας, έχει καταφέρει να οπτικοποιήσει την ανάγκη και την παρόρμηση του ανθρώπου να μάθει την ιστορία του, να ταξιδέψει και να αποκτήσει εμπειρίες.
Συνδυάζει το έξυπνο χιούμορ με την συγκίνηση και τη γλυκιά θλίψη του ανεκπλήρωτου.
Από τις πιο όμορφες ταινίες που έχω δει.
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι συνταξιούχων μουσικών, θα περάσει από μία μεγάλη δοκιμασία, όταν η γυναίκα αρρωστήσει βαριά
.Ο Michael Haneke, δε σταματά να μας εκπλήσσει.
Με πρωταγωνιστές δύο Βετεράνους του Ευρωπαικού σινεμά, Jean-Louis Trintignant (Il Conformista, Trois Couleurs: Rouge) και Emmanuelle Riva (Hiroshima mon Amour, Trois Couleurs: Bleu), αλλά και την πρωταγωνίστρια των πιο εξεζητημένων γαλλικών ταινιών, Isabelle Huppert στο ρόλο της κόρης (La pianiste, Le temps du loup), παραδίδει στο φιλοθεάμον κοινό, μία από τις καλύτερες και πιο θλιβερές ταινίες του 2012, η οποία κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και το Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Δυστυχώς, δεν είχε μεγάλη επιτυχία στο σινεμά, γι' αυτό και βγήκε γρήγορα προς ενοικίαση, παρ' όλα αυτά, οι ερμηνείες ήταν συγκλονιστικές και αυτό είναι μία τρανή απόδειξη πως ένας καλός ηθοποιός δεν χάνει το ταλέντο του όσο περνούν τα χρόνια, αλλά γίνεται πολύ καλύτερος
Ένας χήρος, ύστερα από προτροπή ενός φίλου, κανονίζει audition δήθεν για ταινία, για να βρει νύφη. Μία κοπέλα του κάνει τρομερή εντύπωση και ζητά να την ξαναδεί. Κάποιες φορές όμως, το ένστικτο μας οδηγεί σε λαθεμένες επιλογές.
Ακόμη ένα εξαιρετικό σοκαριστικό horror movie από το master του είδους, Takashi Miike.
Δεν έχω να πω πολλά.
Θα μου μείνει απλά αξέχαστος ο ήχος του λεπτού σύρματος ενώ σκίζει τη σάρκα σε συνδυασμό με το παρανοικό γέλιο της πρωταγωνίστριας.
Από τις καλύτερες στιγμές του J-horror.
