Nymphomaniac: Vol. 1 & 2 - Lars Von Trier (2013)

Nymphomaniac: Meros  A' & Nymphomaniac: Meros B'

Το άγριο, αλλά ποιητικό ταξίδι, όπως το αφηγείται η διαγνωσμένη νυμφομανής Joe, από τη γέννηση της μέχρι σήμερα, σε ηλικία 50 ετών. Ένα κρύο βράδυ του χειμώνα, ο γοητευτικός εργένης Seligman, βρίσκει τη Joe χτυπημένη σ' ένα σοκάκι. Τη μεταφέρει στο διαμέρισμα του, όπου τη φροντίζει και τη ρωτάει για τη ζωή της. Την ακούει με βαθιά προσήλωση καθώς η πολύπλευρη και χειμαρρώδης ζωή της ξετυλίγεται σε 8 κεφάλαια.

 Κοιτάζουμε την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα του σουρεαλισμού; Δεν νομίζω. Μου φάνηκε πέρα για πέρα ρεαλιστική. 


Εικόνες που κόβουν σαν ξυράφι. Δεν ήταν πορνογραφία, όπως ήταν το La vie d' Adele που είχε τη δυναμική να κάνει κάποιον να το δει σεξουαλικά. 


Ήταν καθαρά μία σπουδή πάνω στην ανθρώπινη αδυναμία να ελέγξει τα πάθη του, να νιώσει τα αυτονόητα, να ζήσει μία φυσιολογική ζωή. 


Η λέξη νυμφομανία βέβαια σε αυτή την περίπτωση είναι μία αυτοδιάγνωση της ηρωίδας, ίσως γιατί θέλει να αποποιηθεί των ευθυνών και των λόγων που την έκαναν να είναι αρρωστημένα "εύκολη".
 
Εξαιρετικοί διάλογοι, εξαιρετικοί ηθοποιοί σε πολύ δύσκολους ρόλους (είναι τρομερά δύσκολο να κάνεις ό,τι έκαναν μπροστά στο φακό με τόση φυσικότητα και αμεσότητα), σκηνοθεσία φυσικά και φωτογραφία που δεν υπάρχει λόγος να την αναφέρουμε γιατί εξυπακούεται ότι είναι άψογη, η σκηνή έναρξης με παρέπεμψε σκηνοθετικά στο Antichrist, δυνατή η σκηνή που μπαίνει το κομμάτι των Rammstein από τεχνικής πλευράς, πολύ καλή αφήγηση και ερμηνεία από μία ακόμη πανέμορφα άσχημη του σινεμά (η άλλη είναι η Tilda Swinton), και για να μην υπεραναλύω και ξεφεύγω από το θέμα ως συνήθως, πιστεύω κι εγώ ότι ήταν από τις πολύ καλές ταινίες του Trier. 

Μία απορία μόνο και μία παρατήρηση.


Απορία: 
Γιατί επιμένει να χρησιμοποιεί ηθοποιούς διαφόρων εθνικοτήτων μέσα σε μία οικογένεια; Εντάξει, η Charlotte είναι μισή Αγγλίδα, το 'χει, ο Christian Slater και o Shia LaBeouf που κολλούσαν ενώ δεν μπορούσαν να κάνουν μία αξιοπρεπή προφορά; Βαθύτερο μήνυμα δεν νομίζω πως υπάρχει, τουλάχιστον σε αυτό το σημείο.

Και η παρατήρηση: 
Τα μάτια της Joe άλλαζαν χρώμα με τα χρόνια. Μικρή είχε γαλανά, έφηβη είχε καστανοπράσινα και ενήλικη, καστανά. Συμβολισμός μίας αθωότητας που χάνεται με το πέρασμα του χρόνου; Κατάθλιψη; Ίσως. 


Αυτά τα ολίγα.



PS: Το Melancholia μου άρεσε περισσότερο.