Blue Is the Warmest Color
Η Adele είναι μια τυπική 15χρονη, κόρη εργατικής οικογένειας. Έξυπνη, ιδεαλίστρια, με αγάπη για τη λογοτεχνία και τις αμερικανικές ταινίες, ονειρεύεται να γίνει δασκάλα. Όταν η σχέση της με τον Thomas τελειώνει, η συνάντησή της πρώτα στο δρόμο και στη συνέχεια σε ένα gay bar με την Emma, μια εξωστρεφή φοιτήτρια της Καλών Τεχνών, θα της αποκαλύψει αυτό που πραγματικά ζητά η καρδιά της.
Το γρήγορο και αναπάντεχο πέρασμα μίας έφηβης από την αθωότητα στην ενηλικίωση και η ένωση δύο διαφορετικών κόσμων.
Η ταινία που κέρδισε φέτος το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και που έχει συζητηθεί τόσο για την ερμηνεία της ελληνικής καταγωγής, Adèle Exarchopoulos, όσο και για τις προκλητικές, σχεδόν πορνογραφικές σεξουαλικές σκηνές της.
Κατά την άποψή μου, απέχει πολύ από το αριστούργημα.
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιώντας την τεχνική της κλειδαρότρυπας, σε βάζει μέσα στην ιστορία και στις ρεαλιστικές σκηνές της. Καλή σκηνοθεσία που σε παραπέμπει περισσότερο σε σκανδιναβική παραγωγή παρά σε γαλλική, με αυθεντικές ερμηνείες, αν και πιστεύω πως υπερβάλλουν κάνοντας λόγο για την σπαρακτική Adele, γιατί κουράζει, αφού κλαίει σε όλη την ταινία (όσο ρεαλιστικά και να το κάνει αυτό). Εγώ προσωπικά θα προτιμήσω ερμηνευτικά την Emma, που ενσαρκώνει η Léa Seydoux.
Σε γενικές γραμμές, είναι μία καλή ταινία, όχι όμως συγκλονιστική. Και φυσικά, οι 3 ώρες είναι μεγάλη υπερβολή γιατί η ταινία κάποιες στιγμές δεν προχωράει και το ελλειπτικό μοντάζ, κάνει την ταινία να φαίνεται λίγο μπερδεμένη και να κάνει ''κοιλιά''.
Επειδή όμως, είναι μία ταινία που εκθειάστηκε από κριτικούς, δώσε μία ευκαιρία γιατί το γούστο του καθενός, ως γνωστόν, είναι καθαρά υποκειμενικό.
Don Jon
Ο Jon, αγαπά την οικογένειά του, πηγαίνει εκκλησία, έχει αδυναμία στις ωραίες γυναίκες και σπαταλά τον περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο του, βλέποντας πορωμένα, πορνό στον υπολογιστή του. Όταν γνωρίσει την ''τέλεια'' γυναίκα, οι αλλαγές στη ζωή του είναι αναπόφευκτες.
Ο Joseph Gordon-Levitt σκηνοθετεί, γράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί σε μία νέα ρομαντική κομεντί μέσω της οποίας εξερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, την εμπιστοσύνη, την οικειότητα και τους χρησιμοθηρικούς έρωτες.
Μία συμπαθητική ταινιούλα, χωρίς ιδιαίτερο χιούμορ και ίσως η μόνη φορά που η Julianne Moore μου ήταν συμπαθής.
Η Scarlett Johansson στο ρόλο της ξανθιάς bimbo με την νιουτζερζιανή προφορά είναι λίγο εκνευριστική, αλλά και πάλι πανέμορφη.
Βλέπεται ευχάριστα, δεν κουράζει και δεν σου τρώει πολύτιμο χρόνο γιατί είναι μόνο 1,5 ώρα, αλλά δεν είναι μία ταινία που θα σου μείνει αξέχαστη.
Perfect Sense
Μία πανδημία ξεσπά παγκοσμίως, εξ αιτίας της οποίας οι άνθρωποι χάνουν διαδοχικά τις αισθήσεις τους. Παράλληλα, μία ερωτική ιστορία γεννιέται, που τα συναισθήματά της δυναμώνουν, καθώς χάνονται οι αισθήσεις.
Ερωτικό δράμα/sci-fi, με Ewan McGregor και Eva Green στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ευφυής η ιδέα του Δανού σεναριογράφου Kim Fupz Aakeson που εξαιρετικά σκηνοθέτησε ο David Mackenzie, φανερά επηρεασμένος από τον Terrence Malick.
Μία αμφιλεγόμενη ταινία, την οποία ή θα λατρέψεις ή θα μισήσεις, που μπορεί να είναι ταυτόχρονα αισθησιακή και εφιαλτική, ελπιδοφόρα και καταθλιπτική.
Καλές ερμηνείες και από τους δύο πρωταγωνιστές, ειδικά η αφήγηση της Green σε βάζει μέσα στην ταινία και αισθάνεσαι την αποπνικτική ατμόσφαιρα και το αδιέξοδο, καταπληκτική φωτογραφία και έχοντας δει αρκετές από τις προηγούμενες δουλειές του Βρετανού σκηνοθέτη, λέω με σιγουριά πως αυτή εδώ είναι η καλύτερη.
Τεχνικά λοιπόν, η ταινία δεν έχει μειονεκτήματα κατά τη γνώμη μου. Όσον αφορά στο σενάριο, ένα μειονέκτημα είναι ότι το story σε αρκετά σημεία φαίνεται γελοίο (για τους πιο επιφανειακούς).
Αν όμως καταφέρεις να συλλάβεις το concept της ταινίας και να δεις πίσω από το προφανές και τον συμβολισμό, θα σε κερδίσει.
Αν είσαι fan των ρομαντικών ταινιών και περιμένεις να δεις κάτι ανάλογο, stay away.
Disconnect
Τρεις διαφορετικές ιστορίες που έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την διαδικτυακή ''μάστιγα''.
Η πρώτη ταινία του Henry Alex Rubin, του σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ Murderball.
Ένα σπονδυλωτό κοινωνικό φιλμ, στα χνάρια του Crash (όχι σεναριακά), το οποίο βασίζεται σε αληθινές μαρτυρίες θυμάτων του διαδικτύου και μας δείχνει πόσοι άνθρωποι καταφέρνουν μέσω μίας σύνδεσης να νιώθουν εντελώς αποσυνδεδεμένοι.
Άρτιο σκηνοθετικά, μουσικά, ερμηνευτικά, αλλά παρά τις μεγάλες προσπάθειες του σκηνοθέτη να δημιουργήσει μία ταινία άνευ στερεοτύπων, τελικά δεν ξεφεύγει από το γνωστό μελόδραμα αμερικανικού τύπου.
Όπως και να 'χει, θα σε συγκινήσει και θα σε καθηλώσει για δύο ώρες χωρίς να σε κουράσει.
Exam
Οχτώ υποψήφιοι δίνουν εξετάσεις για μία υψηλή θέση σε μία μεγάλη εταιρεία. Έχουν 80 λεπτά στη διάθεσή τους για να απαντήσουν 1 μόνο ερώτηση. Οι κανόνες είναι απλοί: Δεν επικοινωνούν με τον υπεύθυνο ή τον φύλακα και δεν καταστρέφουν την κόλλα αναφοράς, αλλιώς θα αποκλειστούν. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά, οι κόλλες γυρίζουν. Ένα εντελώς κενό χαρτί.
Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Βρετανού Stuart Hazeldine.
Πρόκειται για μία low budget ταινία μυστηρίου, πολύ έξυπνη σαν ιδέα, στην πράξη όμως λίγο υπερβολική, αλλά και πάλι είναι μία αρκετά καλή πρόταση για να περάσουν 100 λεπτά χωρίς να χάσεις το ενδιαφέρον σου.
Μην το δεις αν βαριέσαι εύκολα τις ταινίες γυρισμένες σε εσωτερικούς χώρους.
Kick-Ass 2
Ο Kick-Ass και η μικρή Hit-Girl σε νέες περιπέτειες.
Η συνέχεια της μεγάλης εισπρακτικής επιτυχίας που κάποτε μας εξέπληξε ευχάριστα, σκηνοθετημένη αυτή τη φορά από τον Jeff Wadlow (Cry_Wolf) και όχι από τον Βρετανό Matthew Vaughn (Kick-Ass, Stardust, X-Men: First Class, Layer Cake), με αρκετούς καινούριους χαρακτήρες και τον Red Mist ως Mother-Fucker πλέον, σε ρόλο supervillain.
H επιστροφή των γνωστών θνητών υπερηρώων μας βρήκε απροετοίμαστους και προφανώς πιο απαιτητικούς καθώς η πρώτη ταινία ήταν (παραδόξως) έξυπνη και διασκεδαστική. Η συνέχεια λοιπόν, μου φάνηκε μπερδεμένη, γελοία και πολύ μα πάρα πολύ αμερικανοποιημένη, κάτι που δεν ήταν η πρώτη.
Για κάποιον βέβαια που θέλει να δει μια ταινία δράσης για να περάσει η ώρα ευχάριστα και να γελάσει, είναι οκ. Μέχρι εκεί όμως.
Curse of Chucky
Η παραπληγική Nica, λαμβάνει ένα απρόσμενο πακέτο. Μέσα βρίσκεται μία κούκλα αρσενικού γένους με κόκκινα μαλλιά. Την επόμενη μέρα η μητέρα της, η οποία παίρνει ψυχοφάρμακα, κείτεται στο πάτωμα νεκρή. Όλοι μιλούν για αυτοκτονία...
Ο ''πατέρας'' του διάσημου Chucky (γνωστού στο ελληνικό κοινό με το προσωνύμιο ''κούκλα του σατανά''), c, αναλαμβάνει για δεύτερη φορά τη σκηνοθεσία (η πρώτη απόπειρα ήταν με το Seed of Chucky το 2004).
Στο ρόλο του Charles/Chucky και πάλι ο Brad Dourif (One Flew Over the Cuckoo's Nest, The Wizard of Gore, Child's Play, Child's Play 2 & Child's Play 3, Bride of Chucky, Seed of Chucky) και στο ρόλο της Nica, η κόρη του Fiona Dourif (το έκαναν οικογενειακή υπόθεση πλέον).
Δεν θα υπεραναλύσω αλλά θα πω με σιγουριά το εξής:
Το έκτο κατά σειρά Chucky έχει ένα βασικό πλεονέκτημα. Σε αντίθεση με διάφορα άλλα horror series, όπως είναι τα δικά μου αγαπημένα Hellraiser και A Nightmare on Elm Street, τα οποία ξεκίνησαν με πολύ καλές προθέσεις και κατέληξαν στα σκουπίδια, το Chucky, όσο και μαλακίτσα να θεωρείται, με τα χρόνια βελτιώνεται. Με λίγα λόγια, ξέρεις τί θα δεις αλλά παραδόξως βλέπεις κάτι καλύτερο.
Σε σύγκριση βέβαια με τα πρώτα (Child's play 1,2,3) είναι τεχνικά πιο καλοφτιαγμένο, αλλά υστερεί σίγουρα σε ατάκες και χαβαλέ.
Anyway, όσοι πιστοί, enjoy!
