Evil
Ο Erik Ponti είναι μαθητής Λυκείου. Η βίαιη συμπεριφορά του, θα έχει ως αποτέλεσμα να τον αποβάλλουν και να τον στείλουν εσωτερικό σε ιδιωτικό σχολείο. Εκεί, έχει να αντιμετωπίσει ένα διαφορετικό σύστημα σωφρονισμού, όχι από τους καθηγητές, αλλά από μία ομάδα μαθητών.
Ο Σουηδός Mikael Håfström (1408, The Rite, Escape Plan), λίγα χρόνια πριν κατακτήσει το Hollywood, γυρίζει την πρώτη του επιτυχημένη ταινία στην γενέτειρά του (οι δύο προηγούμενες μεγάλου μήκους έμειναν στην αφάνεια), η οποία είναι βασισμένη στο ημι- βιογραφικό βιβλίο του Jan Guillou.
Στη σκηνή έναρξης, ακούμε το μαστίγωμα του Erik από τον βάναυσο πατέρα του, που για εκείνον δεν πίπτει λόγος παρά μόνο ράβδος, και στη συνέχεια βλέπουμε τον ίδιο να ξυλοκοπεί αγρίως ένα συμμαθητή του. Κι αυτό είναι μία τρανή απόδειξη ότι τις περισσότερες φορές η βία φέρνει βία.
Μία φαινομενικά αξιοπρεπής οικογένεια, όπου ο πατέρας απαιτεί τρόπους στο τραπέζι κι η μητέρα παίζει πιάνο ενώ ο γιος κακοποιείται. Και μετά από αυτό, έρχεται η εισαγωγή του στο ιδιωτικό σχολείο με ένα σαδιστικό σύστημα σωφρονισμού, που εδώ ο καθηγητής σκύβει το κεφάλι και αφήνει μία ομάδα μαθητών να κινεί τα νήματα και να επιβάλλει κανόνες ηθικής με τον πιο ανήθικο τρόπο.
Ένα κοινωνικό δράμα εξελίσσεται σε μία διδακτική ιστορία για τις ανθρώπινες συμπεριφορές, όταν μέσα σε κλειστές ομάδες ή κοινωνίες, εκμεταλλεύονται την εξουσία που τους δίνεται.
Πολύ καλές ερμηνείες από τους νεαρούς πρωταγωνιστές, καλογυρισμένη ταινία, αλλά κάποιες λεπτομέρειες θεωρώ πως ήταν περιττές, και το σενάριο χαλάρωνε αρκετά σε σημείο που δεν πρόσεχα την εξέλιξη της ιστορίας.
Θα προτιμούσα επίσης να ήταν περισσότερο βίαιη
(χωρίς να θέλω φανώ σαδίστρια ).
Σε γενικές γραμμές είναι μία ταινία must see αλλά το 7,9 στο IMDb, πιστεύω πως είναι πολύ υψηλό.
Antibodies
Ένας serial killer 13χρονων αγοριών, συλλαμβάνεται στο Βερολίνο, ύστερα από επιτυχημένη εισβολή της αστυνομίας στο σπίτι του. Σ' ένα χωριό, ένας αστυνομικός ερευνά την υπόθεση δολοφονίας ενός κοριτσιού. Αναλαμβάνει την ανάκριση του serial killer γιατί είναι πεπεισμένος ότι εμπλέκεται στη δολοφονία.
Γερμανικό αστυνομικό θρίλερ από τον Christian Alvart (Case 39, Pandorum).
Δεν χρειάζεται να υπεραναλύσω.
Καλή σκηνοθεσία, καλή πλοκή, αρκετά κλισέ βέβαια.
Το ύφος και ο τρόπος κινηματογράφισης θα σου θυμίσει The Silence of the Lambs.
Δεν υπάρχει λόγος να μη το δεις.
August: Osage County
Τρεις αδελφές συγκεντρώνονται στο σπίτι των γονιών τους, αναζητώντας μαζί με τους κοντινούς συγγενείς τον πατέρα τους, ο οποίος έχει να δώσει σημάδια ζωής για μέρες. Η συμπεριφορά της καρκινοπαθούς και εθισμένης στα χάπια μητέρας τους, δυσκολεύει περισσότερο την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα.
Το βραβευμένο με Πούλιτζερ και Τόνυ, θεατρικό έργο του Tracy Letts, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη σε σενάριο του ιδίου και σε σκηνοθεσία του John Wells (Shameless, The Company Men).
Η ιστορία εξελίσσεται στο Osage της Oklahoma, το μήνα Αύγουστο, που μέσα στη ζέστη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα ενός δύσκολου καλοκαιριού για την δυσλειτουργική οικογένεια των Weston, οι αποκαλύψεις έχουν τον πρώτο λόγο.
Ένα σχεδόν αστείο και ήπιων τόνων Festen - The Celebration του Thomas Vinterberg, με σαπουνοπερίστικη διάθεση (θα μπορούσε άνετα να είναι σήριαλ), αρκετά βαρετό για τον πιο mainstream σινεφίλ, με πολύ καλή φωτογραφία κι απίστευτα ταιριαστά χρώματα που σε παραπέμπουν σε Καλοκαίρι, καλογυρισμένη, με βασικούς ήρωες, μερικούς τσαλακωμένους χαρακτήρες εξωτερικά και κυρίως εσωτερικά.
Σε γενικές γραμμές είναι μία ταινία που δίχασε κοινό και κριτικούς για το αν είναι καλή ή όχι.
Βέβαια, το δυνατό χαρτί, σε αυτή την περίπτωση είναι άλλο (και γι' αυτό θα τη δεις άλλωστε). Οι ερμηνείες. Οι δυνατές ερμηνείες από σχεδόν όλο το cast, που δεν χάνουν στιγμή την αυθεντικότητα ενός θεατρικού, γι αυτό και είναι αρκετά υπερβολικές σε κάποια σημεία, χωρίς να είναι κακό αυτό.
Την παράσταση κλέβει για ακόμα μια φορά, η συγκλονιστική Meryl Streep, αλλά και η Julia Roberts (ανέκαθεν είχα αδυναμία και στις δύο), οι οποίες είναι υποψήφιες στα φετινά Oscars.
The Book Thief
Η Liesel, είναι ένα ξεχωριστό κορίτσι με αστείρευτο κουράγιο, που δίνεται για υιοθεσία σε ανάδοχη οικογένεια, στη Γερμανία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Με την υποστήριξη της νέας της οικογένειας και την προτροπή του Max, ενός νεαρού Εβραίου πρόσφυγα που η οικογένειά κρύβει στο υπόγειό της, η Liesel μαθαίνει σιγά-σιγά να διαβάζει και η δύναμη των λέξεων και της φαντασίας γίνεται ο μοναδικός τρόπος διαφυγής από την ταραχώδη κατάσταση που επικρατεί.
Ο Brian Percival (Downton Abbey), μεταφέρει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Markus Zusak στον κινηματογράφο.
Βλέποντας, στο cast ονόματα όπως ο Geoffrey Rush και η Emily Watson, καταλαβαίνεις αμέσως ότι θα δεις καλή ταινία. Βέβαια, ο βασικός ρόλος ανήκει στην μικρή Καναδέζα Sophie Nélisse που από νωρίς έδειξε το ταλέντο της στο Monsieur Lazhar - O exairetikos kyrios Lazhar.
Αξιοπρεπέστατες ερμηνείες όπως ήταν αναμενόμενο και μία πολύ αξιόλογη σκηνοθεσία με εξαιρετικά χιονισμένα τοπία.
Είναι μία ιστορία που καταδικάζεται στην ουσία από τα πρώτα λεπτά (όπως κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή από τα πρώτα λεπτά επίσης), γιατί ο θάνατος είναι ο αφηγητής, αλλά παρ' όλα αυτά, σου προκαλεί όμορφα και γλυκά συναισθήματα και παρακολουθείς ευχάριστα τα 131 λεπτά διαρκείας.
Το μόνο που εμένα προσωπικά, με ''ενόχλησε'' στην ταινία, είναι το γλωσσικό στοιχείο. Δεν καταλαβαίνω γιατί μία ταινία που η ιστορία της εκτυλίσσεται στη Γερμανία, να πρέπει να έχει και την αγγλική και τη γερμανική γλώσσα. Ή κάνεις μία γερμανική παραγωγή μόνο με Γερμανούς ηθοποιούς ή γυρνάς εξ' ολοκλήρου μία ταινία στα αγγλικά με το cast που ήδη υπάρχει. Δική μου παραξενιά, αυτή, δεν επηρεάζει την ποιότητα της ταινίας.
Her
Στο κοντινό μέλλον στο Λος Άντζελες, ένας μοναχικός άνδρας, που βγάζει τα προς το ζην γράφοντας προσωπικά γράμματα για λογαριασμό άλλων, όντας μόνος μετά από έναν αποτυχημένο γάμο, αποφασίζει να αγοράσει ένα προηγμένο λειτουργικό σύστημα, το οποίο ανταποκρίνεται στις προσωπικές ανάγκες κάθε χρήστη καθώς αποτελεί μια διαισθητική και μοναδική οντότητα. Ενεργοποιώντας το, γνωρίζει τη Samantha, μια χαρούμενη γυναικεία φωνή που αποδεικνύεται διορατική, ευαίσθητη και αστεία. Όταν όμως οι ανάγκες και οι επιθυμίες της μεγαλώνουν, σε συνδυασμό με τις δικές του, η φιλία τους βαθαίνει και μια ασυνήθιστα ρομαντική διάθεση αναπτύσσεται μεταξύ τους.
Ο Spike Jonze των Being John Malkovich και Adaptation, επιστρέφει με ένα φουτουριστικό αισθηματικό δράμα, με πρωταγωνιστές, τον Joaquin Phoenix σ' ένα συγκινητικό και χωρίς υπερβολές one man show και την Scarlett Johansson που δανείζει την υπέροχη φωνή της (για την οποία βραβεύτηκε) στη Samantha.
Μία πραγματικά ιδιόρρυθμη ταινία, που εξερευνά τα θέματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος στην καθημερινή του επαφή με τους γύρω του, πόσο μάλιστα όταν αυτή η επαφή, έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολη λόγω της τεχνολογίας, η οποία έχει τη δύναμη να μεγαλοποιήσει μέσα σου συναισθήματα και να σε αποξενώσει από τον πραγματικό κόσμο.
Εγώ βέβαια, αντιμετώπισα αλλιώς την ιστορία και την παρακολούθησα σαν μία παραβολή για τις ερωτικές σχέσεις, όπου η αγάπη κι ο έρωτας για τον καθένα μας, δεν μπαίνει σε καλούπια, ούτε μας κάνει να σκεφτόμαστε λογικά, ειδικά όταν εμείς ύστερα από μία μεγάλη ερωτική απογοήτευση, στην ανάγκη μας να αγαπηθούμε και να ξεχάσουμε, εξιδανικεύουμε μέσα μας αυτό που μας προσφέρεται την δεδομένη στιγμή, αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια και ωθούμε τους εαυτούς μας να συμβιβαστούν με το ασυμβίβαστο.
Δύσκολη προβολή αν δεν είσαι ιδιαίτερα ρομαντικός ή υπομονετικός , αλλά η φωτογραφία και η σκηνοθεσία σε συνδυασμό με το soundtrack, μετατρέπουν την ταινία σε ένα πανέμορφο και συγκλονιστικό video clip μεγάλου μήκους, γεγονός που θα σε αποζημιώσει για τυχόν τρύπες στο σενάριο.
Dallas Buyers Club
Ο Τεξανός Ron, προσβάλλεται από τον ιό του AIDS. Το φάρμακο AZT που του χορηγούν, επιδεινώνει την κατάστασή του. Μία επίσκεψή του σε μία κλινική του Μεξικού, θα του δώσει τη λύση που ζητάει.
Ο Jean-Marc Vallée (C.R.A.Z.Y., Café de Flore), μας παραδίδει ένα βιογραφικό δράμα, βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Ron Woodroof, στο Dallas του 1985, ο οποίος αποφάσισε να δημιουργήσει, μαζί με μία ομάδα ατόμων, ένα ''παράνομο'' στην ουσία σύστημα υγείας, με φάρμακα που δεν υπήρχαν ακόμη στις ΗΠΑ, για να βοηθήσει ανθρώπους που είχαν προσβληθεί κι εκείνοι από τον ιό του AIDS.
Ο Matthew McConaughey τσαλακώνει την εικόνα του λαμπερού γόη και μαζί με τον Jared Leto στο ρόλο της τραβεστί Rayon, μας προσφέρουν ερμηνευτικά δυνατές στιγμές, ίσως τις καλύτερες της ζωής τους (εμένα προσωπικά, ο πρώτος δεν μου άρεσε ποτέ, πουθενά, οπότε respect).
Αυθεντική σκηνοθεσία και ρεαλιστικές εικόνες της εποχής εκείνης, που ακόμα το AIDS ήταν γνωστό ως ''Gay syndrome'' η νόσος δηλαδή των ομοφυλοφίλων και της αντιμετώπισης των στενόμυαλων και ομοφοβικών μέχρι βλακείας Νοτίων, και γενικά μία επιτυχημένη σκιαγράφηση και παρουσίαση της δεκαετίας του '80.
Βέβαια, τίποτα από αυτά δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία όσο η ιστορία καθεαυτή και οι ερμηνείες. Γι' αυτό το λόγο θα τη δεις άλλωστε.
Trivia:
Και οι δύο πρωταγωνιστές έχασαν πολλά κιλά για την ταινία, ο McConaughey πάνω από 20 και ο Leto γύρω στα 15.
Blue Jasmine
Μια οικονομική και μια συναισθηματική κρίση, αναγκάζει την καλομαθημένη στην πολυτέλεια Jasmine να καταφύγει από τη Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο και να ζητήσει βοήθεια από την αδερφή της.
O Woody Allen, επιστρέφει, μετά το αποτυχημένο To Rome with Love, με ένα κοινωνικό δράμα, στο ύφος των παλαιότερών του ταινιών.
Μία γλυκόπικρη ταινία, με κάποια χιουμοριστικά στοιχεία, θα μπορούσε να πει κανείς μία ελεύθερη διασκευή του A Streetcar Named Desire.
Η Cate Blanchett (Charlotte Gray, Veronica Guerin, Elizabeth) στο ρόλο της Jasmine, μίας κατεστραμένης, ψυχολογικά και συναισθηματικά, γυναίκας και η Sally Hawkins (Happy-Go-Lucky, All or Nothing, Vera Drake) ως Ginger, η κατώτερη κοινωνικά θετή της αδερφή, η οποία στα δύσκολα βρίσκεται δίπλα της, παρά την απαξιωτική στάση που είχε η Jasmine απέναντί της όλα τα χρόνια.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο ταλαιπωρημένες γυναίκες, αλλά ένα συναισθηματικό αδιέξοδο, που η κάθε μία προσπαθεί να το αντιμετωπίσει διαφορετικά.
Εκπληκτικές ερμηνείες και από τις δύο, από τις καλύτερες σε ταινίες του Allen, αν και εμένα προσωπικά, με άγγιξε περισσότερο η ερμηνεία της Hawkins.
Η σκηνοθετική καθοδήγηση του αγαπημένου μας νευρωτικού δημιουργού από τη μία, και οι χειμαρρώδεις διάλογοι από την άλλη, συμβάλλουν δραστικά στην δημιουργία μίας ακόμα γουντιαλλενικής επιτυχίας.
Όχι τόσο δυνατό όσο το περίμενα, αλλά σίγουρα αξίζει να το δεις.
