May 17th - International Day Against Homophobia and Transphobia /17 Μαΐου Παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας και της τρανσοφοβίας

*Κλικάρεις τους τίτλους ή τις χρονολογίες, για να μεταφερθείς αυτόματα στο IMDb

1. Transamerica (2005)

2. Weekend (2011)

3. Latter Days (2003)

4. Shelter (2007)

5. The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert (1994)

6. To Wong Foo Thanks for Everything, Julie Newmar (1995)

7. Hedwig and the Angry Inch (2001)

8. Patrik, Age 1.5 (2008)

9. Boys Don't Cry (1999)

10. The Kids Are All Right (2010)

11. Tomboy (2011) 

12. My Own Private Idaho (1991)

13. Shortbus (2006)

14. Laurence anyways (2012)

15. C.R.A.Z.Y. (2005)

16. A Home at the End of the World (2004)

17. Prayers for Bobby (2009)

18. Fucking Amal (1998)

19. The Crying Game (1992)

20. Breakfast on Pluto (2005)

Sound of my voice - Zal Batmanglij (2011)

Sound of My Voice

Ένα ζευγάρι ερασιτεχνών κινηματογραφιστών/δημοσιογράφων, έχοντας στα σχέδια τους να φτιάξουν ένα ντοκιμαντέρ, προσπαθούν να ξεσκεπάσουν μία αίρεση, μέσα στην οποία μία κοπέλα ισχυρίζεται ότι έχει έρθει από το μέλλον.

Ένα ιδιαίτερο indie φιλμάκι, σε σενάριο της επίσης ιδιαίτερης πρωταγωνίστριας του, Brit Marling του Another Earth. 

Με σχεδόν μηδενικό budget, ο Zal Batmanglij σκηνοθετεί μία επίκαιρη ταινία, ειδικά για το αμερικανικό κοινό, μιας και τη χώρα του απασχολούν συχνά οι αιρέσεις, συνεπώς και ο κινηματογράφος δεν θα μείνει αμέτοχος και αδιάφορος απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο.

Να πω εξ' αρχής ότι δεν είναι μία ταινία που θα ξαναέβλεπα, ούτε είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Παρά το γλαφυρό ύφος των διαλόγων και την όμορφα δοσμένη απόκοσμη ατμόσφαιρα, κάποια κλισέ υπάρχουν και το γεγονός ότι δεν δίνεται ξεκάθαρη απάντηση ή ένα τέλος, αλλά καλείται ο θεατής να επιλέξει τί θέλει και ποιόν επιθυμεί να ακολουθήσει (ότι κάνουν και οι θρησκείες γενικά, όχι μόνο οι αιρέσεις), ίσως για κάποιους να είναι κόκκινο πανί για να μην το δουν.  Πάντως, μία ευκαιρία, κυρίως από τα μέλη που αποφεύγουν το mainstream, αξίζει να δοθεί.

Σαν παραγωγή είναι, όπως προαναφέρθηκε λόγω χαμηλού budget, αρκετά φειδωλή και φυσικά μην περιμένεις να δεις sci-fi όπως χαρακτηρίζεται, αλλά ένα βαθύτερο ψυχολογικό δράμα που σκοπός του είναι να τονίσει την ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης να ακουστεί, να μοιραστεί τα προβλήματά της, να νιώσει ότι ανήκει κάπου, να συνεχίσει να ελπίζει. Αυτό πραγματεύεται και η ταινία.

Είτε είναι απάτη, είτε πραγματικότητα, επιλέγεις αυτό που εσένα θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Θα δανειστώ λοιπόν, μία ατάκα της Maggie (Brit Marling) και θα κλείσω έτσι την κριτική μου: It's not my choice. It's yours.

Trivia: Κάποιοι κάνουν λόγο για τριλογία, οπότε αυτό είναι ένα καλό νέο για εκείνους που απογοητεύονται από το απότομο τέλος μίας ταινίας ή περιμένουν την απάντηση ''στο πιάτο''.

Enemy - Denis Villeneuve (2013)

Enemy

Ο Adam ανακαλύπτει, μέσω μίας ταινίας, πως είναι ολόιδιος με κάποιον. Είναι ηθοποιός και το όνομα αυτού, Anthony. Αμέσως, διακατέχεται από μία έντονη ανάγκη γνωριμίας με τον σωσία του.

Ο σκηνοθέτης των εξαιρετικών Incendies - Μέσα από τις φλόγες και Prisoners, επιστρέφει με μία διαφορετική ταινία, βασισμένη στο βιβλίο The double του Javier Gullón και διασκευασμένη από τον José Saramago, o οποίος χρησιμοποιήσε ένα βασικό στοιχείο μέσα στην ταινία που δεν υπάρχει στο μυθιστόρημα (δεν λέω παραπάνω για να μη spoil-άρω).

Ένα ιδιαίτερα αινιγματικό ψυχόδραμα, φανερά εμπνευσμένο και επηρεασμένο από το master του είδους, David Lynch. 

Ένα ψυχολογικό puzzle, όπου ο θεατής καλείται να βρει κομμάτι - κομμάτι και να το ενώσει, με διάφορα στοιχεία που δίνονται μέσα στην ταινία και μία εντελώς wtf κατάληξη, στην οποία ο καθένας δίνει διαφορετικές ερμηνείες και μπαίνει στη διαδικασία, όσο και να τον άφησε ξεκρέμαστο το τέλος, να ψαχτεί για να πάρει απαντήσεις, ακόμα και να ξαναδεί κάποια κομμάτια της ταινίας (το ίδιο έκανα κι εγώ). 

Δύσκολη ταινία για να μπορέσει να παρακολουθήσει ο οποιοσδήποτε και φυσικά δεν απευθύνεται στο πιο mainstream κοινό, ειδικά σε όσους λάτρεψαν το Prisoners και περιμένουν να δουν κάτι ανάλογο. 

Το μόνο σίγουρο, είναι ότι ο Villeneuve, αν και καμία ταινία του δεν μοιάζει, τουλάχιστον στο ύφος και το σενάριο, χρησιμοποιεί μία συγκεκριμένη σκηνοθετική μανιέρα, με μεγάλες παύσεις, ξαφνικά ξεσπάσματα ερμηνειών και κυρίως, ωχρή κινηματογράφηση (αν είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί έτσι) και ''κιτρινισμένη'' αλλά παράλληλα σκοτεινή ατμόσφαιρα. 

Ο Jake Gyllenhaal αξιοπρεπέστατος ερμηνευτικά σε διπλό ρόλο, ως υποτονικός και σχεδόν καταθλιπτικός Adam και ως παρορμητικός και νευρικός Anthony.

Δεν το προτείνω σαν μία ευχάριστη προβολή ή μία ταινία που θα δεις άνετα αλλά σαν κάτι τρομερά αμφιλεγόμενο που οδηγεί σε σύγκρουση απόψεων.

13 sins - Daniel Stamm (2014)

13 Sins

Ο Elliot βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο. Ξαφνικά, χτυπάει το τηλέφωνό του και κάποιος άγνωστος του ζητά να σκοτώσει μία μύγα για να πιστωθούν στον τραπεζικό του λογαριασμό 1,000 δολλάρια. Η πρώτη δοκιμασία ολοκληρώθηκε. Στη συνέχεια, ως δεύτερη δοκιμασία, του ζητά να φάει τη μύγα. Στις 13 δοκιμασίες που θα έχει ολοκληρώσει, θα είναι ο νικητής. Ένα επικίνδυνο και θανάσιμο παιχνίδι μόλις ξεκίνησε.

Ψυχολογικό/δραματικό θριλεράκι από το σκηνοθέτη του The Last Exorcism, βασισμένο στο Ταιλανδέζικο horror movie 13: Game of Death (δυστυχώς ενημερώθηκα μετά για το πρωτότυπο). 

Τεχνικά, ήταν άρτιο. Το σενάριο έχει αρκετά κενά, τα οποία, με την κατάλληλη σκηνοθετική καθοδήγηση ή με τους σωστούς διαλόγους, θα είχαν κάνει την ταινία πολύ καλύτερη. Ερμηνευτικά, μέτριο (ο πρωταγωνιστής τουλάχιστον ήταν αξιοπρεπής).

Συνοψίζοντας, μπορώ να πως σου αφήνει μία αίσθηση απογοήτευσης, όχι όμως ως αποτέλεσμα, ως έκβαση, αλλά ως μία γενική εικόνα. 

Δεν ήταν όμως κακό, τουλάχιστον σαν ιδέα, γι' αυτό δες το από περιέργεια ή δες το original και μοιράσου το μαζί μας.

Borgman - Alex van Warmerdam (2013)

Borgman

Μία ομάδα περιπλανώμενων εισβάλλουν στο σπίτι μίας σνομπ οικογένειας μεγαλοαστών, με ευγενικό αλλά ισοπεδωτικό τρόπο.

Φλαμανδική παραγωγή, με έμμεσες αναφορές στο Teorema του Pasolini και το Funny Games του Haneke, που δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα στο κοινό του Φεστιβάλ Καννών. 

Κοινωνικό θρίλερ με ψήγματα μαύρου χιούμορ, ιδιαίτερες ερμηνείες και πολύ καλή κινηματογράφηση. 
Χάος, πλαστικές συμπεριφορές, σάπια θεμέλια, ανηθικότητα, ανθρώπινες μαριονέτες.
Και το μεγάλο ερώτημα που δεν θα απαντηθεί ποτέ: Επικίνδυνοι και καταστροφικοί ή σωτήρες και ευεργέτες; 

Paranormal activity: The marked ones / Μεταφυσική δραστηριότητα (5) - Christopher Landon (2014)

Paranormal Activity: The Marked Ones

Ο νεαρός Jesse, ύστερα από το φόνο της γειτόνισσάς του, αρχίζει να αισθάνεται περίεργα και να μην είναι ο εαυτός του. Στην αρχή το βρίσκει διασκεδαστικό, σαν να έχει υπερφυσικές δυνάμεις. Η συνέχεια όμως θα είναι τρομακτική.

Ο σεναριογράφος των Paranormal Activity 2, 3 & 4, αυτή τη φορά γράφει αλλά ΚΑΙ σκηνοθετεί την πέμπτη κατά σειρά μεταφυσική δραστηριότητα μίας, από τις πιο αμφιλεγόμενες σειρές ταινιών τρόμου. 

Δεν θα μιλήσω ούτε για σκηνοθεσία, ούτε για ερμηνείες (ας μην κοροιδευόμαστε). 
Θα πω σίγουρα όμως, ότι το σενάριο είναι το πιο γελοίο απ' όλα. 
Δεν έχει καμία έννοια, καμία σημασία, καμία συνοχή κι ειδικά αν δεν είσαι fan των προηγούμενων, μην μπεις καν στον κόπο να το δεις. 
Αν όμως είσαι, δες το έστω για το τέλος, το οποίο δίνει εν μέρει μία απάντηση γενικά για την ιστορία ή σε βάζει στη διαδικασία να τα δεις όλα από την αρχή ξανά, για να βγάλεις νόημα. 

Μέτριο προς κακό.

Saving Mr. Banks / Η μαγική ομπρέλα - John Lee Hancock (2013)

Saving Mr. Banks

Στις αρχές της δεκαετίας του '60, η συγγραφέας P.L. Travers, μία δύστροπη γεροντοκόρη, αποφασίζει να ταξιδέψει στην Καλιφόρνια, ύστερα από πρόσκληση του Walt Disney, για να μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη, ένα βιβλίο της. Το όνομα αυτού, Mary Poppins. Ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του κινηματογράφου μόλις ξεκινά να γράφεται.

Να ξεκινήσω με το γεγονός ότι δεν γνωρίζω αν ολόκληρη η ιστορία είναι αληθινή ή αν οι Kelly Marcel και Sue Smith έβαλαν μπόλικη φαντασία για να ωραιοποιήσουν και να φέρουν στα μέτρα των παραγωγών του Disney, μία νορμάλ ιστορία. 

Αν όμως το πάρουμε ως ένα συμβάν πραγματικό, τότε μπορώ να πω με σιγουριά, ότι ήταν μία πολύ όμορφη και χαριτωμένη ταινία, αστεία όσο πρέπει, συγκινητική πάλι με μέτρο για να μην καταντήσει μελόδραμα (Disney είναι αυτός, δεν μας ρίχνει ποτέ!) και με ερμηνείες αξιοπρεπέστατες και από την Emma Thompson, που ούτως ή άλλως της έχω αδυναμία, αλλά και από τον Tom Hanks ως Walt Disney.

Αυτό πάντως που με ''χάλασε'' (σε μικρό βαθμό πάντα) ήταν τα flash backs που μου φαίνονταν να έμπαιναν πολύ απότομα από το παρόν, στο παρελθόν και αντίστροφα. 
Προσωπική παρατήρηση πάντα, χωρίς να ισχύει ιδιαίτερα για κάποιους άλλους.

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου κινηματογραφικά παραμύθια, επεξηγείται το ίδιο παραμυθένια. Not bad...

PS: Όσοι δεν έχετε δει ακόμα τη Mary Poppins του Robert Stevenson, είστε επιεικώς απαράδεκτοι!