The man who laughs / Ο άνθρωπος που γελά - 1928 / 2012

Το 1869, ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκό, γράφει τον Άνθρωπο που γελά. 

Η ιστορία ενός παιδιού που παραμορφώθηκε από ένα γιατρό, γιατί ο έντιμος και αξιοπρεπής πατέρας του αρνήθηκε να υπακούσει τον βασιλιά. Και η τιμωρία του; Ο γιος του να χαμογελά για πάντα. 

Έχει μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, με πρώτη και κυριότερη την αμερικανική παραγωγή του 1928, σε σκηνοθεσία του Γερμανού Paul Leni. 

Στο post αυτό θα ασχοληθούμε και με μία δεύτερη διασκευή, γαλλική αυτή τη φορά, σε σκηνοθεσία του Jean-Pierre Améris. 


Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:



1. The Man Who Laughs  / Ο άνθρωπος που γελά (1928)

Ο γελαστός άνθρωπος του Βίκτωρος Ουγκό παίρνει σάρκα και οστά μέσα από μία δραματική ταινία τρόμου. 

Ένα ατμοσφαιρικό γκροτέσκο, εξαιρετικό δείγμα βουβού κινηματογράφου, με τον επίσης Γερμανό Conrad Veidt στο ρόλο του Gwynplaine, ένας χαρακτήρας από τον οποίο εμπνεύστηκαν οι Ed Brubaker και Doug Mahnke και δημιούργησαν τον γνωστό Joker του Batman. 

Η ιστορία ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Ένας παραμορφωμένος άνδρας, τρομακτικός και η γεμάτη συναισθήματα καρδιά του που έρχεται σε αντίθεση με την αποκρουστική του εμφάνιση.

2. L' homme qui rit / The man who laughs / Ο άνθρωπος που γελά (2012)


(O anthropos pou gela)

Αυτή τη φορά ο γελαστός άνθρωπος είναι Γάλλος, είναι εμφανίσιμος, είναι πιο κοντά στον Joker του Christopher Nolan παρά σ' εκείνον του Paul Leni και παρουσιάζει τη ζωή του Gwynplaine μέσα από μία ταινία εποχής με πρωταγωνιστή έναν αρκετά γοητευτικό νέο ηθοποιό, ονόματι Marc-André Grondin (C.R.A.Z.Y., Goon, 5150 Rue des Ormes). 

Στο ρόλο του Ursus, ο Gérard Depardieu. 

Μία διαφορετική προσέγγιση στο μυθιστόρημα του Ουγκό, ή έτσι φαίνεται λόγω των μεγάλων σεναριακών κενών, ένα αδιάφορο και βαρετό κοινωνικό δράμα, ανίκανο να προκαλέσει συναισθήματα και συγκίνηση. 

Η επιμέλεια των κοστουμιών δεν είναι καθόλου προσεγμένη και γενικά η ταινία σου αφήνει μια αίσθηση κινηματογραφικής ''άρπα-κόλλας.'' 

Ίσως φταίει η σύγκριση που έκανα με την πρώτη ταινία, αλλά και πάλι είναι μία φειδωλή παραγωγή, της οποίας το τρέιλερ σε ξεγελά. 

Κερδίζει στην σκηνοθεσία και τη φωτογραφία, αλλά δεν σώζεται από αυτές. 

Για κάποιον που δεν θέλει να ψαχτεί ιδιαίτερα, βλέπεται άνετα. Εγώ όμως δεν το συνιστώ σε καμία περίπτωση, όσο και να μου αρέσει ερμηνευτικά (γενικά) ο Grondin.