The City of Lost Children
Ο σατανικός Krank γερνά πρόωρα γιατί δεν μπορεί να ονειρευτεί. Στόχος του, να απαγάγει παιδιά από το λιμάνι και να οικειοποιηθεί τα όνειρά τους. Ο αγαθός γίγαντας One, ψάχνει απεγνωσμένα τον μικρό του αδερφό Denree, που απήγαγε ο στρατός των Κυκλώπων για να τον μεταφέρουν στον Krank. Σ' αυτή του την αναζήτηση έχει σύμμαχο την μικρή Miette, ένα από τα ορφανά της χαμένης πόλης που αναγκάζεται να κλέβει για να επιζήσει.
Ο Jean Pierre Jeunet της Amélie και οι μόνιμοι συνεργάτες του Marc Caro και Gilles Adrien (γνωστοί και από το ιδιαίτερο Delicatessen), υπογράφουν μία από τις πιο σουρεάλ κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του '90.
Μία μίξη κωμωδίας, δράματος, παραμυθιού και sci-fi, με έντονο το Gilliam-ικό στοιχείο παντού (ή ο Gilliam έχει ''κλέψει'' ιδέες για τις ταινίες του), όπως η παραμόρφωση των πλάνων, συμπαθητικές αν και πομπώδεις ερμηνείες που ούτως ή άλλως ταιριάζουν στην ατμόσφαιρα της ταινίας, και εκπληκτική μουσική από τον Angelo Badalamenti, ο οποίος έχει χαρίσει στον κινηματογράφο τις καλύτερες ορχηστρικές μελωδίες, κυρίως στις ταινίες του David Lynch (ναι, μία πινελιά Lynch μπορούμε να τη διακρίνουμε κι εδώ).
Η καλύτερη στιγμή της ταινίας σεναριακά, είναι ο Ron Perlman ως One και οι διάλογοι του με την Miette.
Όσον αφορά στη σκηνοθεσία, η λασπωμένη πόλη της Γαλλίας (η χρονική περίοδος απροσδιόριστη), τα σκοτεινά και υγρά στενά, η φωτογραφία, ήταν όλα άψογα, τα εφέ όμως καλά αλλά λίγο ξεπερασμένα για την εποχή τους.
Δεν ξέρω αν είναι κάτι που θα σε ικανοποιήσει απόλυτα, ειδικά αν δεν είσαι ''παραμυθάς'' και αν δεν σου αρέσει το στυλ που προανέφερα (λίγος Gilliam, λίγος Lynch, πολύς σουρεαλισμός), αλλά αξίζει σίγουρα μία προσπάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου